வெள்ளித்திரையில்,மலர்களின் பொலிவும் மணமும்

     மலர்கள்  ஏற்படுத்தும் பரவசம்,அவைகளின் நிறங்களால்,மணத்தால் மட்டுமே!.கண்ணுக்கு அழகாக காட்சிதரும் எல்லா மலர்களுமே மணம் பரப்புவதில்லை.அதேபோன்று,அருமையாக மணம்பரப்பும் சில மலர்கள்,{தாழம்பூ போல},விழிகளுக்கு விருந்தாவதில்லை.
     இருப்பினும் மலர்களால் மட்டுமே மண் மாண்புறுகிறது.'மலரும்' என்ற சொல்லே,வளமையின் அடையாளம் என்பதை,'காதல் மலரட்டும்','நட்பு மலரட் டும்','ஒற்றுமை மலரட்டும்',சகோதரம் மலரட்டும்'என்றும்,'வாழ்வில் நம்பிக்கை மலரட்டும்','வெற்றி மலரட்டும்',போன்ற பயன் பாட்டு சொற்றொடர்கள்,பல்வேறு வழக்கு மொழிகளாக, தமிழ் மொழிக்கே மெருகூட்டுகின்றன.
    பூக்கள் பூமியின் வரப்பிரசாதம் என்று கருதுவதினாலோ என்னவோ,தமிழ்த் திரைப் படங்களில், தலைப்புகளாகவும் கவிதை வரிகளாகவும்,பல்வேறு பூக்களும் அவற்றின் பெருமையும்,பறைசாற்றப்படுவதை நாம் காண்கிறோம். 
    ஒரு திரைப்படத்திற்கு 'பாசமலர்' என்று பெயர் சூட்டி,அத்திரைப் படத்தில்  "மலர்களைப் போல் தங்கை உறங்குகிறாள்"என்றும் "மலர்ந்தும் மலராத பாதி மலர்போல வளரும் விழிவண்ணமே" என்றும் ஊட்டமான  உவமை உருவகங் களை உள்ளடக்கி,இலக்கிய திரட்சியுடன் பாடல்கள் அமைத்த அந்த கால படைப் பாளிகளின் திறமையும் பெருமையும்,தனி ரகமே.
   பெண்ணை எப்போதுமே மலரோடு ஒப்பிட்டுப் பார்க்கும் கவிஞனின் கற்பனை, ஆழ்கடல் மூழ்கி முத்துக்குளித்து மொழியோடு விளையாடி, காலம் வெல்லும் கவிதைகளை படைக்குமாம்! அவ்வாறு முத்துக்குளிக்கையில்,"நான் மலரோடு விளையாட ஏன் இங்கு வந்தேன்"என்று சந்தேகக் குரல் எழுப்பி,உடனே அதற்கு விடையளிக்கும் விதமாக "என் மகாராணி உனைக்காண,ஓடோடி வந்தேன்"என்று அதற்கான பதிலையும் கூறும் காதலின் மாயப்பாதையில், கள்ளூறும் கவியாவதே,ஆண்மையின் ஆலாபனக் காட்சிகளாம் {இரு வல்லவர்கள்}
     பூக்களை/மலர்களை தலைப்புகளாகக் கொண்ட 'செந்தாமரை''இரு மலர்கள்''தாழம்பூ' 'மகிழம்பூ' 'ஆவாரம்பூ' 'செம்பருத்தி' 'செந்தூரப்பூவே' 'ரோஜா,'நிறம் மாறாத பூக்கள்' என்ற பல்வேறு திரைப்படங்கள் இங்கே குவிந் திருக்க,பூக்களை மாலைகளாக்கி திரைப்படங்களுக்கு கவிதைப்பூங்கா அமைத்துக்கொடுத்த கவிஞர்களின் கற்பனை வீரியத்தால், தமிழ்த்திரைப் படங்கள்,பாடல்களின் பெட்டகமாய்த் திகழ்கின்றன.இதேபோன்று,'பூ'எனும் சொல்லைக் கொண்டு 'ஒரு ஊதாப்பூ கண் சிமிட்டுகிறது'' பூவே பூச்சூடவா' 'பூவெல்லாம் கேட்டுப்பார்' 'பூவெல்லாம் உன் வாசம்' 'பூக்களைப் பறிக்காதீர்கள்' போன்ற தலைப்புகளைக் கொண்டு பல்வேறு திரைப்படங்கள் திரையரங்கு களை அலங்கரித்தன. 
     மலர்களையும் பூக்களையும் கவிதை வரிகளாக்கி மணம்பரப்பிய தமிழ்த் திரைப்படப் பாடல்கள் எண்ணிலடங்கா. அவற்றில் சிலவற்றை இங்கே குறிப்பிடுவதே அப்பாடல்களுக்கு நாம் செலுத்தும் அங்கீகாரமும் அற்பணிப் புமாகும்.'அம்பிகாபதி' திரைப்படத்தில் டி.எம் .சௌந்தராஜனின் காந்தக்குரலில் ஒலித்த ''வாடா மலரே தமிழ்த்தேனே'' 'வாழ்க்கைப் படகு' திரைப்படத்தில் பி.சுசீலாவின் மனங்கவரும் குரலில் நாம் கேட்ட"ஆயிரம் பெண்மை மலருட்டுமே ஆயிரம் கண்கள் ரசிக்கட்டுமே ஒருத்தியின் நெஞ்சம் ஒருவனுக்கென்றே சொல் சொல் சொல்"மற்றும் 'நிறம் மாறாத பூக்கள்'திரைப்படத்தில் மலேசியா வாசுதேவன்,எஸ் பி ஷைலஜா,மற்றும் ஜென்சி குரல்களில் ஒலித்த "ஆயிரம் மலர்களே மலருங்கள்"போன்ற அனைத்துமே,நம் நினைவுகளை சிதராமல் கட்டிப்போட்டன. 
    இவற்றில் மலர்களைத் தனியாக வகைப்படுத்தி "ரோஜா மலரே ராஜகுமாரி ஆசை கிளியே அழகிய ராணி" {வீரத்திருமகன்} என்றும் "மலரே குறிஞ்சி மலரே"{Dr. சிவா} என்றும்,பெண்மையின் தரத்திற்கும் பெருமைக்கும் புகழாரம் சூட்டிய பாடல்களும் உண்டு. காதலுக்குக் காவடி எடுக்கும் கவிதை வரிகளில் "பூக்களத்தான் பறிக்காதீங்க காதலத்தான் பிரிக்காதீங்க"{'பூக்களப்  பறிக்காதீர்கள்'}என்றும் "பூக்களே சற்று ஓய்வெடுங்கள் அவள் வந்து விட்டாள்; அவள் வந்து விட்டாள்"{I} என்றும் பெண்ணையும் காதலையும் மலராக்கி, பெரிதுவக்கும் கவிஞர்கள் பலருண்டு.    
   "மலருக்கு தென்றல் பகையானால் அது மலர்ந்திட கதிரவன் துணையுண்டு"  {எங்க வீட்டு பிள்ளை } என்று மலரையும் தென்றலையும் மோதவிட்டு வேடிக்கை பார்க்கும் கவிதை வரிகள் ஒரு புறமிருக்க "செந்தாழம் பூவில் வந்தாடும் தென்றல் என்மீது மோதுதம்மா"{முள்ளும் மலரும் }என,'தானாடாவிட்டாலும் தன சதையாடும்' எனும் பாணியில், தென்றலை தனக்கென மோதவிடும் மலர்களும் உண்டு என்பதை, கவிஞர்களின் கற்பனையின்  மாறுபட்ட உச்சங்களாய் அறிகிறோம்."தாழம்பூவே வாசம் வீசு தாயின் தாயே கொஞ்சிப்பேசு ,''எனும் பாடல் வரிகள் {கை கொடுக்கும் கை }எவ்வளவு இனிமையாய்,இதமாய் ,நம் செவிகளில் சாய்ந்தாடி,நெஞ்சில் நிலைபெற்று,நளினமாய் நினைவுகளில் ரீங்காரமிடுகின்றன.      
    காதல் வயப்படுகையில்"முல்லை மலர்மேலே மொய்க்கும் வண்டுபோலே உள்ளம் உறவாடுதுந்தன் அன்பாலே"{உத்தம புத்திரன்} என்று காதலனும் காதலியும் நினைப்பதும்"பூ மாலையில் ஓர் மல்லிகை இங்கு நான்தான் தேனென்றது"{ஊட்டிவரை உறவு }என்று காதலன் மகிழ்ச்சியில் திளைக்க, "மல்லிகை என் மன்னன் மயங்கும் பொன்னான மலரல்லவோ"{தீர்க்க சுமங் கலி}என்று காதலியோ மனைவியோ கருத்துரைக்க,மென்மையான ஆண்  பெண் உறவிற்கு,மேன்மை சேர்க்கும் மலர்களின் பங்கு,அபரிமிதமானது எனும் மேலான உண்மையை,கவிதை வரிகள்  நமக்கு வெளிக்காட்டுகின்றன. இது போன்ற கற்பனைக் கோலங்களை மேலோட்டமாகக் காணாது,வாழ்வியல் கோட்பாடுகளாக மனம் பதியச் செய்வது,நமது இலக்கிய,பண்பாட்டு நெறியா கும்.   
   தமிழ்திரையில் வெவ்வேறு காலகட்டங்களில்,மலர்கள் பல்வேறு வகையில் மணம் பரப்பிக் கொண்டிருக்கின்றன. இக்கட்டுரையில் குறிப்பிடப்பட்ட சில உதாரணங்களை,'ஒருபானைச் சோற்றுக்கு ஒரு சோறு பதம்' எனும் அடிப்படை யில்,தென்றலைப்போல்,நிலவைப்போல் மலர்களும் படைப்பாளிகளின் பரவச மேலாண்மையைப் பிரதிபலித்து,அந்த பரவசத்தை நாமும் உணரும் வண்ணம்,பாடல் வரிகளாகவும் திரைப்பட தலைப்புகளாகவும்,நமது சிந்தனைக்கும் ,நினைவுகளுக்கும் காலம் காலமாய் களிப்பூட்டி  வருகின்றன என்பதே ,திரைத்துறையை நேசிக்கும் அனைவரது மனநிலையாகும். 

An Actress of Tamil Glory

 














   Unlike the heroes of Tamil Cinema its most celebrated heroines of the last century, were generally from other languages. P.Kannaamba,P.Bhanumathi,Vijayanthi Mala,Sowcar Janaki, Padmini,Savitri Devika,,K.R.Vijaya,Vanisri,Lakshmi,Jaya Chitra, Sumitra, Saritha,Manjula, Sujatha, Ambika,Radha,Radhika,and Revathi have all embraced Tamil as their creditable spoken language besides their respective mother tongues.The significant exceptions in this regard are,T.R.Rajakumari, C.R.Vijayakumari, Pushpalatha and Sri Priya.
   Of these,T.R.Rajakumari was a ravishing female pair of heroes like Thiagaraja Bhagavadhar, P.U.Chinnappa,K.R.Ramasamy,M.K. Radha and MGR during the early Nineteen forties to late Nineteen fifties.Nobody can forget her very bold performance in Chandralekha countering the evil designs of Ranjan besides secretly planning and executing the moves to save the kingdom and the King{M.K.Radha}from the former's clutches.It was an epic film from the Gemini Pictures.Beyond her heroine roles,she will eternally occupy the memories of the audience,as the most voluptuous Vasanthasena of Manohara.
    Puspalatha who was frequently paired with A.V.M Rajan and who later became his spouse, appeared mostly in supporting roles,excepting in films like Karpooram,Darisanam and Chitrangi.Sri Priya who reigned the Tamil screen frequently pairing with Rajinikanth, Kamalahasan and Sivakumar is celebrated for her roles in films like Ilamai Oonjaladukiradhu, Annai Oru Aalayam, Aattukkara Alamelu and Neyaa.She also needs a separate post in this blog.
    The present article is aimed at projecting the Tamil glory perpetuated by C.R.Vijayakumari who adorned the celluloid world by her wonderful Tamil accent blended with feminine grace, sweetness and fury.She was one particular woman who could be simultaneously modest and mighty,submissive and stubborn, fascinating and furious.The way she articulated her Tamil dialogues spontaneously stuck her to the magnificence of the Tamil language.Whether it was a film on historical fiction or family story she knew where and how to fix herself as a performer of meaning and merit.
   Most of Vijayakumari's films were with the great Dravidian hero S.S.Rajendran initially her pair and later on her husband.The huge list of memorable films of the duo were Alayamani,  Petra Makanai Vitra Annai,Kumudham,Naanum Oru Penn,Saratha,Shanthi,Anandhi,Panam Panthiyile,Edhayum Thangum Idhayam,Pachai Vilakku,Avan Pithana,Muthu Mandapam, Deivathin Dheivam,Neengadha Ninaivu,Thanga Rathinam,Kaakum Karangal, Poomaalai and the historic film Poompuhar in which she donned the role of Kannagi.The best in this list were Kumudham, Saradha,Naanum Oru Penn,Kaakum Karangal and Poompuhar.
   Vijayakumari who acted in about ten films of Sivaji Ganesan and four of MGR was hardly paired with either of them excepting the film Kungumam in which she was shown as the love interest of the Chevalier.However, even in that film of several twists and turns,the romantic aspect was surpassed by a kind of suspense element over an act of crime involving S.V.Renga Rao,O.A.K Thevar and Sivaji Ganesan.In fact S.S.Rajendran also portrayed the role of a police officer in that film.The other film in which Vijayakumari was paired with the Chevalier was Raja Raja Cholan as the Chola king's wife.Otherwise,in most of the films of Sivaji Ganesan she was shown either as his sister or as the wife of his brother or friend.Similarly of the four films she did with MGR,excepting Vivasayee in which she did a different character role, she performed only as MGR's younger sister in Kanavan,Kanchi Thalaivan and Therthiruvizha. Her most memorable film with Sivaji Ganesan was as his daughter in Paar Makale Paar.
   Some of the prominent films of Vijayakumari without her husband were Sridhar's Kalyana Parisu{as the wife of Gemini Ganesan}Policekaran Makal{ as a desolate woman forlorn by a playboy {K.Balaji}Kodimalar {paired against R.Muthuraman}and K.Shankar's Padha Kanikai{ as a character undergoing the trauma of one side love for the hero{Gemini Ganesan}.Her other popular entries include Teacheramma, Jeevanamsam ( in a victimised role as the wife of Jaishankar under entangling circumstances)  and Mani Osai. 
  Some of the films in which she ruled with feminist grace were Nanum Oru Penn and Saratha.
Similarly her feminist force and voice of feminine power, were stunningly reflected in films like Kumudham,Savaale Samaali and Poompuhar.In Kumudham she took up a criminal case involving her lover{S.S.Rajendran} and placed her defence arguments with sparkling style to counter the stand of the Public Prosecutor who happened to be her own father{ greatly performed by the Veteran S.V.Renga Rao}In Savaale Samaali when M.N.Nambiyar attempts to outrage her modesty by pulling down her saree she rises like fire,setting ablaze the arable field with a maddening cry to establish the power of feminine dignity.In this attempt she was also seen as reforming the mindset of her vagabond husband{R.Muthuraman}.Above all in Poompuhar how formidably she carried on the role of the epic character Kannagi through her awe inspiring arguments with the Pandiya King over the issue of her innocent husband Kovalan being framed in a case of theft of an anklet.
    Her mighty voice ruled not only her emotions but also the entire royal chamber.It was a tremendous impact she created in the minds of the audience by crying for justice on the unjust execution of her husband and then setting the whole city of Madurai into flames.In the earlier version of Ilangovadikal's epic Silappadhikaram it was P.Kannaambaa who bravely took up the role of Kannagi and brought fame to the epic,the female protagonist  Kannagi and to herself as an indomitable actress. Vijayakumari performed the same miracle in her own way in a film for which the dialogues were penned by none other than the Tamil literary genius Kalaignar.
    Vijayakumari's later spell of acting moved to maternal roles as the mother of Rajinikanth in films like Thanga Makan and Naan Mahaan Alla.She also came as the mother of Raj Kiran in Aranmanai Kili.Finally she portrayed the role of a grand mother alongside M.N.Nambiyar in Vijay's Poove Unakkaaga and Vikram's Kaadhal Sadugudu.
   Excepting in the films which showed S.S.Rajendran as primary hero,Vijayakumari donned only supporting roles or those of a second heroine.For her, a little screen space was enough to display the glory of Tamil through which she let her emotions reach the audience along with the fragrance of the Tamil soil.In most films she was portrayed as a sorrow laden victim of circumstances,suppressing her anguish and privation caused by betrayal or exploitation in the name of love.But she stood as a pure symbol of womanhood of the last century subjected to male domination and family enslavement.Notwithstanding the prevailing realities of those decades,the truth remains that Vijayakumari was one among the rarest Tamil voices of Tamil cinema,genuinely exhibiting the diction and grandeur of a language that is known for its ancient splendour.
                                         ===================================

தமிழ்த் திரையில் பணம்

  




   "பணம் என்றால் பிணமும் வாய் பிளக்கும்""பணம் பாதாளம்வரை பாயும்" போன்ற வழக்கு மொழிகள் பல தமிழில் உண்டு.நடைமுறையில் நாம் காண் பதோ,பணம் இல்லையெனறால்,பிணத்திற்கும் இல்லை குணம்  என்பதும் . பாதாளம் காணும் பணத்தால்,மனிதர்கள் வேதாளங்களாய் மாறுவர்  என்பது  மாகும். தமிழ்திரைப்படங்களில் படத்தின் தலைப்பாகவும்,கவிதை வரிகளாக வும்,நம் சிந்தனையை புரட்டிப்போட்டிருக்கிறது,பணம் எனும் சொல்.
   நடிகர் திலகம் நடித்த 'பராசக்தி' வெளியான அதே ஆண்டு{1952},அவர் நடித்து வெளியான இன்னுமொரு திரைப்படம்தான் 'பணம்'. கலைவாணர் என் எஸ் கிருஷ்ணன் இயக்கத்தில் உருவான 'பணம்' திரைப்படத்திற்கு,கலைஞர் வசனம் எழுதியிருந்தார்.அதில் வரும் நறுக்குத்தெரித்தாற்போன்ற வசனம்தான், 'பணம் எனும் மோகனமான மூன்றெழுத்து; இன்று முட்டாள்களின் கைகளிலே குவிந்து கிடக்கிறது' . அதே திரைப்படத்தில் கலைவாணர் பாடிய பாடல்தான் "எங்கே தேடுவேன் பணத்தை எங்கே தேடுவேன்"
   கைக்கெட்டாத பணமும்,கைக்கு வந்து கரைந்து போகும் பணமும்,{"கையில வாங்குனேன் பையில போடல;காசு போன இடம் தெரியல" என்று சிவாஜி கணேசன் நடித்து,ஜெமினி ஸ்டுடியோஸ் தயாரிப்பில் உருவான,'இரும்பதிரை' திரைப்படத்தில் கே.ஏ.தங்கவேலுவின் வாயசைப்பில் திருச்சி லோகநாதன் பாடியது போல} மனிதன் கனவில் மட்டுமே காணும்,நடைமுறை வாழ்வின் கானல் நீர்த்துளிகளாம்.
    என்.எஸ்.கே,மற்றும் கே.ஏ. தங்கவேலு போன்றோரின் நகைச்சுவை உணர் வோடு பல ஆண்டுகள் கழித்து 'ஏழையின் சிரிப்பில்'{Year 2000} எனும் திரைப்படத்தில் பிரபுதேவா வாயசைத்த,"ஓம் பணம், ஓம்பணம் ஏம் பணம்" என்று தொடங்கி "யப்பா,யப்பா,ஐயப்பா! கண்ணுல காச காட்டுப்பா!"எனும் பாடல் வரிகள் இன்றும் நம்மை வயிறு குலுங்க சிரிக்க வைக்கின்றன .  
    காசு வருகிற நேரம் கூடவே மகாலட்சுமியும் வருவாள் என்றோ,அல்லது மகாலட்சுமி வரும் நேரம், காசு பணம் கொண்டாடும் நேரம் என்பதைத்தான், 'காதலா காதலா' திரைப்படத்தின் நகைச்சுவை திருவிழாவினூடே,"காசுமேலே காசுவந்து கொட்டுகிற நேரமிது வாச கதவ ராசகட்சுமி தட்டுகிற நேரமிது"எனும் கமலின் கரகோஷ வரிகளில் களிப்புடன் கேட்ட ரசித்தோம். 
     'பணம்'திரைப்படத்தைத் தொடர்ந்து  1954 இல்,வை.ஆர் சாமி இயக்கத்தில் என் டி ராமராவ் நடித்த'பணம் படுத்தும் பாடு' திரப்படம் வெளியானது.பிறகு  ஏழாண்டுகள் கழித்து,கிருஷ்ணாராவ் இயக்கி  எஸ்.எஸ் இராஜேந்திரன், விஜயகுமாரி நடித்த 'பணம் பந்தியிலே' {1961}திரைப்படத்தில்,படத்தின் தலைப்பையே பாடல் வரிகளாகக் கொண்டு, சீர்காழி எஸ்.கோவிந்தராஜன் பாடிய"பணம் பந்தியிலே குணம் குப்பையிலே இதை பார்த்து அறிந்து நடக்காதவன் மனிதனில்லே"என்ற மனதில் ஆழமாக வேரூன்றிய,அருமை யான பாடலை,நாம் மறந்திருக்க வாய்ப்பில்லை.
   பணத்தின் முக்கியத்துவத்தை வெளிப்படுத்திய மற்றொமொரு பாடல் தான் ஏ.காசிக்கிங்கத்தின் இயக்கத்தில், ஜெமினிகணேசனும் ஏ.வி.எம். ராஜனும் நடித்து1967 -இல் வெளிவந்த, 'பந்தயம்' திரைப்படத்தில்,நாம் மிகவும் கேட்டு ரசித்த, டி . எம். சௌந்தராஜன் பாடிய,"காசேதான் கடவுளடா அந்த கடவுளுக்கும் அது தெரியுமடா; கைக்கு கைமாறும் பணமே உன்னை கைப்பற்ற நினைக்குது மனமே"என்ற பாடல். 
    காசோடு கடவுளையும் கூட்டாளியாக இணைத்து,பணம் இல்லையேல் ஆண்டவனைக்கூட ஆலயத்தில் தரிசிக்கமுடியாது என்பதை, உள்குத்தாகக் கொண்டது,இப்பாடல்.இந்த பாடலின் முதல் இரண்டு வரிகளால் ஈர்க்கப்பட்ட ஏ . வி. எம் நிறுவனம் பின்னர் அதனையே 'காசேதான் கடவுளடா'{1972} என்று ஒரு திரைப்படத்தின் தலைப்பாகக்  வைத்து ,அமோக வெற்றி கண்டது.
   காசுக்காக மட்டுமேதான் வாழ்க்கை என்ற உண்மை நிலவரத்தை ஆட்டம் பாட்டுடன் சொன்னதுதான்,'அலிபாபாவும் நாற்பது திருடர்களும்' {1956}திரைப்படத்தில் நாம் கண்டு, கேட்டு ரசித்த,"நாம ஆடுவதும் பாடுவதும் காசுக்கு; ஆளைக் குல்லா போடுவதும் காசுக்கு காசுக்கு" என்ற தமாஷான பாடல்.    
   'பணம் பந்தியிலே' திரைப்படம் வெளியாகி இரண்டு ஆண்டுகளுக்குப் பின்னர்,எம்.ஜி,ஆர் சரோஜாதேவி இணைந்து  நடித்து கே.ஷங்கரின் இயக்கத் தில் உருவான 'பணத்தோட்டம்'{1963} திரைப்படம்,மாபெரும் வெற்றிபெற்ற தோடு,அத்திரைப் படத்தில் டி .எம் .சௌந்தராஜன் பாடிய ஒருபாடலில் நாம் கேட்ட,"ஊசி முனைக் காதுக்குள்ளே ஒட்டகங்கள் போனாலும் காசாசை போகாதடி;முத்தம்மா,நம் கட்டையிலும் வேகாதடி"எனும் வரிகள்,நம்மை தத்துவரீதியாக ஆழ்ந்து சிந்திக்க வைத்தன.    
    பணம் பாசத்தையே விழுங்கும் மலைப்பாம்பு எனும் கருத்தைத் தான்,ஏ.பீம்சிங் இயக்கத்தில் உருவான 'பழனி'{1965}திரைப்படத்தில் சிவாஜி கணேசன் தனது ஆழ்ந்த  மனக்குமுறலாய், வேதனையுடன் வாயசைக்க,டி .எம் .எஸ் ஸின் உரத்த குரலில் 'அண்ணன் என்னடா தம்பி என்னடா அவசரமான உலகத்திலே ஆசை கொள்வதில் அர்த்தமென்ன டா காசில்லாதவன் குடும்பத்திலே' என்று தொடங்கி"பணத்தின் மீதுதான் பக்தி என்றபின் பந்தபாசமே ஏதடா"எனும் பாடல் வரிகளில், பணத்தின் அகோர தாண்டவத்தையும்,பாசத்தின் பரிதாபத் தையும் அனுபவத்தன்மையுடன் விளக்கினார்,கவியரசு கண்ணதாசன். 
   இதேபோன்று ஒரு நொந்துபோன மனநிலையைத்  தான் 'நம்ம வீட்டு லட்சுமி' {1966}திரைப்படத்தில் சீர்காழி கோவிந்தராஜனின் வெண்கலக் குரலில் ஒலித்த "பணம் இருந்தா போதுமடா மடியிலே ;அய்யா பாசமென்ன நேசமென்ன உலகிலே" எனும் பாடல் வரிகள் படம்பிடித்துக் காட்டின.  
    பணத்தை மைய்யமாக வைத்து பணம் படைத்தவன்''{1965}பணமா பாசமா' {1968}'பணக்கார பிள்ளை'{1968}'கை நிறைய காசு'{1974} 'பணத்துக்காக' {1974}  'பணம் பத்தும் செய்யும்' {1985}போன்ற தலைப்பு களைக்கொண்டு,பல தமிழ்த்  திரைப்படங்கள் வெளியாயின. இதில் பணத்திற்காகவும், அந்தஸ்திற்காகவும், மகள் நேசிக்கும் ஆண்மகனை மாப்பிள்ளையாக ஏற்க மறுத்து, பல பிரச்சனை களுக்குக் காரணமான, கொடூரத்தாய்க்குலத்தை சித்தரித்த'பணமா பாசமா' ஒரு தனி ரகம்.
    அத்திரைப்படத்தில் ஒரு மறக்கமுடியாத வசனத்தைக் கூட,இயக்குனர் திலகம் கே.எஸ் கோபாலகிருஷ்ணன் பலமாகப் புகுத்தியிருந்தார். "அம்மா !மகன் செத்தாலும் பரவாயில்ல; மருமகள் விதவையாகனும்னு நினைக்கிற மாமியாரப் பத்தி கேள்விப்பட்டிருக்கேன்.ஆனால்,மகள் விதவையானாலும் பரவாயில்ல ; மருமகன் சாகனும்னு நெனைக்கிற மாமியார இப்பதாமா பார்க்கிறேன்!"  
     B.சரோஜாதேவியின் குழைவுக்குரலில் மனத்தைத் தாக்கிய இந்த வசனம்,  இன்றும் மறக்க முடியாததே.'பணமா பாசமா"வின் கொடுந் தாய்க்குலத்தைத் தொடர்ந்து,பின்னர் 'குழந்தையும் தெய்வமும்' மாப்பிள்ளை' போன்ற வேறு சில திரைப்படங்களிலும் இதுபோன்ற பணப்பேய்களான,தாய்க்கதாபாத்திரங்கள் அரங்கேறினர்.
    எது எப்படி இருந்தாலும்,என்னதான் பணம் நிச வாழ்விலும் நிழல்த்   திரையிலும் விதவிதமாய் நம்மை ஆட்டிப்படைத்தாலும், பணத்தை மிஞ்சிய,அதாவது பணத்தை விட்டுக்கொடுக்க வைக்கின்ற,நிலைப் பாடுகள்,வாழ்வில் இல்லாமல் இல்லை. விட்டுக் கொடுக்கும் தாராள மனப்போக்கும்,பணத்தை  இரண்டாம் நிலைக்குத் தள்ளும் தார்மீகக் கடமை உணர்வுகளும்,அவ்வப்போது தழைப்பதால் மட்டுமே,இன்றும் மண்ணில் மனிதம் நிலைக்கிறது.
   1978-இல்  முக்தா சீனிவாசன் இயக்கத்தில் வெளியான 'அந்தமான் காதலி திரைப்படத்தில்' சிவாஜி கணேசனுக்காக  டி.எம். எஸ் பாடிய "பணம் என்னடா பணம் குணம்தானடா நிரந்தரம்" எனும் பாடலுக் கேற்பதான்,இன்றும் பலரின் வாழ்க்கை நெறிமுறைகள் நிர்ணயிக்கப் பட்டு,பாதை வகுக்கப்பட்டு,பயணம் சென்றுகொண்டிருக்கிறது. இதற்கு,என்றுமே மறக்கமுடியா ஏ.சி.திருலோக் சந்தரின் இயக்கத்தில் உருவான 'அவன்தான் மனிதன்'{1975} எனும் மேன்மை யான திரைப்படத்தை, ஒரு உன்னத உதாரணமாகக் காணலாம்.   

Tamil Cinema's illustrious portrayal of two Catholic priests

 




















    To play the role of a Church Father requires moral courage and a very subtle grasp of the intricate layers of dignity, spirituality and divinity, involved in portraying an exceptional role.Cinema in all regions including the Hollywood and Bollywood,are known for the celebrated inclusion of Church Fathers.Tamil Cinema too has provided a vital place for the inclusion of Church Fathers,to be shown as guiding stars and torch bearers of a vast section of neglected humanity, such as orphans and forlorn men and women.These orphans might include the heroes and heroines of films also,as per the requirement of the story line.Normally,only supporting actors would play the role of Christian priests. Gokulnath of Sivagi Ganesan's Gnana Oli,S.V.Subbiah of Jeyalalitha's Annai Velankanni,V.S.Raghavan of Velli Vizha,directed by K.Balachander, and George Mariyan as the irritable Church father in the most recent Vijay film Bigil are a few remarkable examples of supporting actors,portraying the role of the Catholic clergy.
    But this article focuses on the illustrious portrayal of two Catholic priests by two prominent heroes of Tamil Cinema,who were contemporaries and who periodically shared the Tamil big screen as friends and brothers.They were the Chevalier,Sivaji Ganesan,as Father James in Vellai Roja {1983} and his ever pet co hero R.Muthuraman as Father Arumainayakam,in Unmaiye Un Vilai Enna {1976}.The roles of these two heroes in priestly garbs,are to be discussed here, as per the years of release of their films.
   It was the ultimate satirist Cho Ramasamy,who directed the film Unmaiye Un Vilai Enna after its success as a stage play,with the same title.Though Cho had directed films like Mohammed bin Tukhluq,Mr.Sampath and Yarukkum Vetkamillai,Unmaiye Un Vilai Yenna became a special film,because of its supreme thematic content of the invincible nature of truth.Besides R.Muthuraman performing the role of the protagonist priest,the film had enough space for actors like Cho Ramasamy, S.A.Asokan,V.K.Ramasamy,Neelu,Vijayakumar, Srikanth,Thengai Srinivasan,Padmapriya,Sukumari,Manorama and CID Sakunthala.
   The narration of the story centred around the accidental death of a womanizer,when a taxi driver attacked him in order to save a woman from getting molested and to safeguard himself from a pistol picked up by the rapist.The taxi driver who was a Christian convert,straight away went to the church,to confess his act to the Church Father,who was the incarnation of Truth and Justice.The Father firmly believed that an act of murder unwittingly committed to save another person and in self defence, should not become the cause of conviction of an innocent person.So in order to prevent the arrest of the taxi driver until the truth of the case was established,the Father sent the taxi driver to his most trusted friend,a devotee of Lord Muruga  {marvellously played by veteran V.K.Ramasamy}.
    Meanwhile in the process of collecting contextual evidence for legally protecting the taxi driver,the Father had to face a lot of hurdles in the form of character assassination resulting in the disrobing of his priestly attire.The widely entangling conflicts between the priest and the womanizer's extremely manipulating father,a rich business man-cum Christian called Arokiyasamy{Very neatly performed by S.A.Asokan without  even a little bit of his usual decibel}kept the audience glued to the screen.At last,truth of the case  was categorically presented in the court,in the form of valid documentary and tape recorder evidence,for a revision of the entire arguments of the case, just before the award of the verdict.But unfortunately at the same time, the priest was struck down by the bullets of Arokiyasamy. Even before succumbing to the bullets,the Father insisted upon his being taken to the Bishop first,in order to explain his truthfulness,rather than being taken to the hospital for treatment.
    Vellai Roja,directed by A.Jeganathan,a reputed film maker of action oriented entertainers like Mani Payal,Idhayakani,Moonru Mugam,Thanga Makan and Kadhal Parisu{all Sathya Movies's films}proved to be a big action bonanza,on account of its even mixing of ingredients such as romance,suspense,investigation and the final pronouncement of justice.But unlike Father Arumai Nayagam,Father James had the advantage of being the twin brother of a Superintendent of Police by name Arul and hence he was in a better position to fight for justice.
    Sivaji Ganesan in his usual magnificent way created a creamy note of difference,in travelling between the two roles of a meek priest and a mighty police officer.In this film,the death of a poor Christian girl Mary,who was found hanging due to her unwed pregnancy,caused a cloud of suspicion about the immaculate character of the priest,because prior to her death,Mary was seen in a secret conversation with the Father.
    As Father James had his own doubts over the sudden death of Mary,which was medically declared as a case of suicide,he asked his cop brother to arrange for exhuming the coffin so that Mary's body could go in for a re postmortem.When the coffin was dug out and opened,to everybody's shock,the body of Father James was found in the coffin.The rest of the story would revolve around the consequential investigation by the bereaved police officer,to bring to book the culprit involved in the suspected deaths of Mary and Father James.
   The two films released with a gap of about seven years carried both similarities and differences.Both the films travelled along the pathway of crime,one,to legally and judicially establish the truth in a known incident of crime and the other,towards detecting two hidden crimes committed by a wolfish rich man{elegantly portrayed by Calcutta Viswanathan}who was against his son's love affair with a poor girl{Mary}.Perhaps it was a coincidence that in both the films,the perpetrator of evil was named Mr. Parisutham { The Immaculate}.
    Unmaiye Un Vilai Enna contained a bunch of contexts with Cho's punching dialogues over the invalidity of truth,in a world of opportunism and greed for money and position. Cho during the course of his cheeky narration,sharply brought to focus,not only the plight of truth cherished by the Church father as the voice of God, but also the fact of the Father himself being reflected, as the neglected face of truth.In deliberating the deep rooted Christian concept of truth,Cho fascinatingly established a delicate connecting thread between Christianity and Hinduism,through the characterization of V.K.Ramasamy,as a truth loving devotee of Lord Muruga and a man with absolute faith in the true face of Father Arumai Nayagam.
   Vellai Roja's Father James was an equally dynamic priest with unflinching devotion to truth as the one only way to salvation. A.Jeganathan allowed a song for Father James to be sung with a cluster of children and the beautiful song was,Dhevanil Koilile Yaavarum Deepangale, in the vibrating voice of late Malaysia Vasudevan.Both Father James and Father Arumai Nayagam fell as victims into the criminal hand of falsehood and brutality.
   Both Sivaji Ganesan and his frequent team mate Muthuraman,finely got into their sacerdotal robes with conviction,commitment and commendable display of one of the most venerable roles in their life.However,the visible differences between the two films and the two Fathers,are the black and white and color screenplay of the films,the full length presence of Father Arumai Nayagam in Unmaiye Un Vilai Yenna and the abrupt pull out of the character of Father James, as the curtain fell for an interval of awe and suspense.
   While Sivaji Ganesan as bespectacled Fr.James was beaming with radiance and splendour, R.Muthuraman was on a strenuous and troubling mission to the destination of Truth with his naive simplicity,piety with a firm belief,that ultimately truth would prevail through the miraculous revelation of God.We all know that shocks are a temporary phenomena.But the pain cast by a deep wound and the scars of that deep wound,would keep ensnaring us at regular intervals.
   The character of Fr. Arumai Nayagam by its painful journey to establish the supremacy of truth,would ever keep nagging our sub conscious system with replicas of his painful journey.In this way,one could assertively state that Cho Ramasamy presented indelible impressions of a Catholic priest and the priest's dauntless grasp of the roots of Truth. Finally to sum up,unlike Vellai Roja,that had entertaining elements such as action,music and stunts,Unmaiye Un Vilai Enna was out and out a priestly story,narrated with pragmatic interlinks and all credit for this pointed presentation of a noble theme,through the role of a noble Priest,should go to Cho Ramasamy.
                            ===============================================  

திரைக்கவிதை வரிகளில் கண்கள்

     புலன்களே கவிதைக்கு ஊற்று. குறிப்பாக விழிகளே கவிதையின் விதைகள்.எத்தனைக் கவிதை வரிகள் விழிகளென்னும் விதைகளால் விருட்சமாகியிருக்கின்றன.பி.பானுமதியின் இனிமைக்குரலில்' அம்பிகாபதி' திரைப்படத்தில் இடம்பெற்ற 'கண்ணிலே இருப்பதென்ன கன்னியிள மானே'பாடல் போல எத்தனை திரையிசைப் பாடல்களில், விழிகள் சுகமாக  வலம் வந்திருக்கின்றன.
   காதலில் கட்டுண்டோர்'எந்தன் கண்ணுக்குள்ளே உன்னைப்பாரு;அது காவியம் ஆயிரம் கூறும்'{மரகதம்}என்றோ,போட்டியில் களம்  காண்போர் ''கண்ணும் கண்ணும் கலந்து இன்பம் கொண்டாடுதே'{வஞ்சிக் கோட்டை வாலிபன்}என்று ஆர்ப்பரித்தோ காதலின்  மகத்துவத்தையும், மோதலின் வீரியத்தையும்,கண்களின் மூலம்,கவிதை வரிகளாக்கினர்.
    காதல் புரிகையில் கன்னியருக்கு,கண்களே ஆயுதம். இதைத்தான் கவிஞர்கள் திரையிசை வரிகளில்'கண்கள் இரண்டும் இனி உம்மைக் கண்டு பேசுமோ' {மன்னாதி மன்னன்}எனும் காதலியின் வேதனை கேள்விக்கு விடையாக 'கண்ணாலே பேசி பேசி கொல்லாதே'{அடுத்தவீட்டுப்பெண்} என்றும் 'வேலாலே விழிகள்'{என்னைப்போல் ஒருவன்}என்றும் எழுதி வைத்தார்களோ என்னவோ! பெண்டிரின் பார்வை ஆடவரை இயக்கும் மாபெரும் சக்தி என்பதைத் தான் பாரதிதாசன்"கண்ணின் கடைப் பார்வை காதலியர் காட்டி விட்டால் மண்ணில் ஆடவற்கு மாமலையும் ஓர் கடுகாம்" என்று திரைக்கு வெளியில் நின்று விமர்சித்தார்.  
     மேலும் காதலின் வியப்பில்"கண்ணாளனே எனது கண்ணை நேற்றோடு காணவில்லை"{பாம்பே }என்று கலங்கிக் கூறும் பாணியிலும் ,இந்த புகார் தகவலுக்கு, ஏற்பளிக்கும் வகையில்,"கண்ணும் கண்ணும் கொள்ளை யடித்தால் காதல் என்று அர்த்தம்"{திருடா திருடா}என்ற விடுகதை பாணியிலும்,திரையிசைப் பாடல்களில்,கவிஞர்களின் சாமர்த்தியம் சிகரம் கண்டது.     
   'கண்களின் வார்த்தைகள் புரியாதோ காத்திருப்பேன் என்று தெரியாதோ'  {களத்தூர் கண்ணம்மா }என காதலர் இருவரும் ஒருவரை ஒருவர் அன்பால் சீண்டுவதும்,விரக்தி மனநிலையில் காதலன்'கண்களே, கண்களே,காதல் செய்வதை விட்டுவிடுங்கள்'{வாழ்க்கைப் படகு}  என்று ஏமாற்றத்தில் எச்சரிக்கை விடுவதும், காதல் விளையாட்டில், கண்கள் புரியும் சாகசங்களே.
    ஆனால் அதே நேரத்தில் மனைவியிடம் ஆழமான காதல் கொண்ட கணவன் 'உன் கண்ணில் நீர் வழிந்தால் என் நெஞ்சில் உதிரம் கொட்டுதடி'{வியட்நாம் வீடு}என்று மனமுறுக்கிப் பாடுவதும் ஆன் பெண் உறவில்,கண்கள்  காவியம் படைக்கின்றன என்பதே,ஆத்மார்த்தமான உண்மையாம்! 
    திரையிசைக் கவிஞர்கள் சில நேரங்களில் கண்களின் நம்பகமற்றத் தன்மையை தங்கள் பாடல் வரிகளில் உறுதியாக வெளிப்படுத்தியதும் உண்டு. இந்த வகையில் நாம் கேட்ட சில பாடல்கள் தான்,எம் ஜி ஆர் திரைப்படங்களில் ஒலித்த,'கண்போன போக்கிலே கால் போகலாமா?' {பணம் படைத்தவன்}  'கண்ணை நம்பாதே உன்னை ஏமாற்றும்' {நினைத்ததை முடிப்பவன்} போன்ற பாடல் வரிகளும் ,ஜெய்ஷங்கர் நடித்து வெளிவந்த 'பட்டணத்தில் பூதம்' திரைப்படத்தில் இடம்பெற்ற 'கண்ணில் தெரிவதெல்லாம் காட்சியா?'போன்ற வரிகளும் ஆகும்.கண்கள் பார்க்குமோ அல்லது பேசுமோ அவைகள்  மனதின் கதவுகளாக இல்லாதபட்சத்தில்,போலிகளின் சரணாலயமே.
      அதுமட்டுமல்ல! கண்கள் முற்றிலும் ஒருவழிப் பாதையே.காணும் காட்சிகளை,பாலும் நீரும் பிரித்து உண்ணும் அன்னப்பறவையின் நிலை யிலிருந்து கண்கள் எப்போதும்  பிரித்துப்பார்க்குமாயின்,மனதிற்கு தேவையற்ற சஞ்சலங்களும் சலனங்களுக்கும் நிச்சயம்  இருக்கப்போவ தில்லை.'கண்ணோடு காண்பதெல்லாம் கண்களுக்குச் சொந்தமில்லை'  {ஜீன்ஸ்}எனும் ஒற்றை வரியில் சொன்னது போல, இருவிழிகளின் ஒரு வழிப் பாதையினூடே மனமேறும் காட்சிகளை,மனம் எப்படி எடுத்துக் கொள்கிறதோ அதன் விளைவுகளுக்கு மனமே பொறுப்பாகிறது.சொந்தமில்லாக் காட்சிகளை மனமேடையில் ஏற்றியதற்கு கண்களை தூக்கு மேடைக்கு அனுப்பவும் முடியாது.
   கண்கள்  சிலநேரம்  பொய்த்தாலும் அன்புடன்,கருணையின் கலைக் கூடமாக விளங்கும் விழிகள்,மனித நேயத்தின் மாற்றுவழியாக,காணும் காட்சிகளை தன்வலைக்குள் கட்டிப்போட்டு,வன்புயலை வசந்தமாய் மாற்றுமென்றால் அது மிகையல்ல. இதைத்தான் திரைத்துளிகளில்,'கண்ணிலே அன்பிருந்தால் கல்லிலிலே தெய்வம் வரும்'{ஆனந்தி}எனும் பாடல்மூலம் உணரப்பெற்றோம். 
    விழிகளைப்பற்றி சற்று வித்தியாசமாகக் கருதுகையில் அவைகள் சூழ்ச்சி யில் மற்றவரை வீழ்த்தும் முயற்சியின் விளைநிலமாகவும்,கண் திருஷ்டி யெனும் பெயரில் கலவரச்  சொல்லாகவும்,அடிக்கடி குறிப்பிடப் படுவதை  காண்கிறோம். இந்த வகையில் புனையப்பட்ட வரிகளே 'கண்படுமே பிறர்  கண்படுமே  நீ வெளியே வரலாமா'{காத்திருந்த கண்கள்} மற்றும்'கண்ணுபடப் போகுதய்யா சின்ன கவுண்டரே திருஷ்டி சுத்த வேண்டுமைய்யா சின்ன கவுண்டரே' {சின்ன கவுண்டர்} போன்ற திரையிசைப் பாடல் வரிககளைக் கண்டோம்!     
    கண்களின் காட்சிகள் மெய்யோ பொய்யோ,கண்கள் என்றும்  மனதின்  பொக்கிஷமே.அதனால்தான் நாம் ஆழ்ந்து நேசிப்பவர்களை  'என்  கண்ணே' என்றழைக்கிறோம்.இதன் அடிப்படையில்தான்,மனதை  அமைதியுடன் ஆக்கிரமிக்கும் 'கண்ணே கலைமானே'{மூன்றாம் பிறை}  என்ற  பாடலையும் 'கண்ணான கண்ணே கண்ணான கண்ணே என்மீது  சாயவா' {விஸ்வாசம்}  என்ற  அருமையான  திரையிசைப்பாடல் வரிகளையும்  கவிஞர்கள் நம் நெஞ்சில்  ஊஞ்சலாட  வைத்தனர்.
    இதனை  இன்னும்  உணர்வு பூர்வமாகச் சொல்ல வேண்டுமெனில் நேசிக்கும் ஒருவரைக் கண் இமைக்காமல் காப்பாற்று வேன் என்பதன் பொருளாகும். இதனைத்தான்'கண்ணுக்குள்ளே உன்னை வைத்தேன் கண்ணம்மா 'என்  கண்கள் மூட மாட்டேனடி செல்லம்மா'{ பெண்ணின் மனதைத் தொட்டு} எனும் பாடல் வெளிப்படுத்துகிறது.மொத்தத்தில், திரையிசைப் பாடல்வரிகள் கண்களால் நம்மை கைது செய்கின்றன.

The first Digital Tamil Release.

   The digital release of a Tamil film by Amazon Prime Videos is the first of its kind and Suriya's Ponmagal Vandaal takes the credit for enabling home watch of a just released film on the day of its release.Watching a new film from home,on the first day of its release, is of course an exciting experience for film lovers during these tough corona times.But the pleasure of a theater watch with d t s effects along with the large gathering of audience and the loss of income of everyone related to theater maintenance,cannot be undermined.
  The film does not add any freshness to story line,because it is an oft seen and heard tale of kidnap of girl children and their physical abuse.But the freshness lies in its narration and the most convincing role play of the woman protagonist Jyothika and that of other actors like Bagyaraj,Paarthiban, Pandiarajan{all the three  branched out from the school of Bharathiraja,one following the other} Thiagarajan and Pratap Pothan. Usually this type of a story line will call for a crime thriller mode of narration.But here it becomes more and more court bound,with the voice of truth getting choked by the criminally well versed lawyer Partiban and the dedicated struggle of Jyothika to relieve truth from the clutches of continued suppression of  evidence,by the thickness of the criminal cord.
  Though subdued narration of films has at times clicked,as in the case of Malayalam films like Drishyam and Lucifer, Pon Magal Vandhaal seems to suffer from a lukewarm presentation of scenes most of them taking place in the court room.The climax suffers for want of clarity in categorically fixing past events of crime surrounding the vulpine and virulent character of Thiagarajan.Though in the climax scene a witness against Thiagarajan is shown in the court premises by Jyothika and Bagyaraj,its follow up is elusive.In fact it is the passionate and emotional outburst of Jyothika,that seems to vaguely and speedily end the film.
  Similarly just before the climax, the Judge Pratap Pothen is shown as asking for some favour from Thiagarajan and receiving a suitcase from him,following which Pandiarajan is found to be snapping his long term association with Pothen,for breaking his norms of integrity.Later just before the verdict is given Pratap Pothen is heard to be telling Thiagarajan that the latter would achieve his ends,through any means.The climax of the film suffers a lot,on account of this jumbled narration.It is not clear whether Pothen has changed his honest course of life or remains honest.
   Jyothika is the sole strength of the film,with the added  verbal vibes of Parthiban and the earnest portrayal of characters by Bagyaraj and Thiagarajan.Suriya might be right in opting for a digital release of his film,directed by debut film maker J.J.Fredrick.
  

Last century's Two Fabulous Second line heroines of Tamil Cinema

   Like second line heroes,there are second line heroines too.Every film industry cherishes the role play of women,as primary and secondary heroines.During the early decades of Tamil cinema when heroines themselves were not too many,every actress was almost treated alike.But there were two women in the Tamil film industry who acted more as secondary heroines,than first line heroines like P.Bhanumadhi,Padmini,Savithri and several others.They were the widely acknowledged  M.N.Rajam and a bit less known Rajasulochana on account of her larger contribution to Telugu cinema.
   Between the two women,M.N.Rajam who married the popular playback singer A.L.Raghavan hailed from Madurai.Whereas Rajasulochana was from the Telugu region Bezawada.Both these actresses shared certain similarities.They played the roles of dancers, vamps, mistresses and as wives of villains. Both were paired with the famous comedians K.A.Thangavelu and K.Sarangabani. But when compared to M.N.Rajam,Rajasulochana was a professional dancer.
   Moreover, both Rajasulochana and M.N.Rajam were the pairs of M.G.R and Sivaji Ganesan. Rajasulochana was paired with MGR in Nallavan Vaazhvaan and Arasilankumar{in addition to her role play as one among the three heroines in Gulebagavali} and with Sivaji Ganesan in Padithaal Mattum Pothuma,her most significant movie with him, besides Sarangadhara. M.N.Rajam was paired mostly with Sivaji Ganesan in very popular films like  Pennin Perumai,Padhi Bhakthi,Mangaiyar Thilakam and Pasamalar though she came as the wife of M.G.R.in Nadodi Mannan  besides sharing screen space with him,in films like Mahadevi and Thirudaadhe.Apart from these two heroes,it was S.S.Rajendran who was convincingly paired with these two actresses 
   Both Raja Sulochana and M.N.Rajam have acted together in a few films like Needhipadhi {1955} Thai Pirandhaal Vazhi Pirakkum,Thedi Vandha Selvam,Rangoon Radha K.Bala Chander's Naan Avanillai and R.Pattabiraman's Gayathri.Though they were close contemporaries in their career, Rajasulochana was five years older than M.N.Rajam and passed away in 2003.Their acting patterns were well set, to mark a significant difference between them.
   Rajasulochana used to blend a mesmerising touch in her dialogue delivery,similar to that of the dazzling actress T.R.Rajakumari. Whereas,M.N.Rajam who had a sharp and cutting tone stuff, was able to imprint her words with clarity and categorical thrust of emotions.With her emphatic and assertive voice, she would display her malicious roles dipped in venom and virulence,as she perfectly performed the role of Kantha in Ratha Kanneer, and that of a vindictive vamp in Jupiter Pictures'Thanga Padhumai.Later she did a hateful role as a hurting mother in law in Visu's Penmani Aval Kanmani.But the same actress was beautifully meek as the helpless wife of a wolfish villain{P.S.Veerappa}in M.G.R's fabulous film' Mahadevi'.In this film,her noble character would go to the extent of sacrificing her own child for the sake of saving the king's kid.
   RajaSulochana performed a distinct role alongside K.A.Thangavelu in Modern Theatre's Kaidhi Kannaayiram.When one hears P.Suseela's marvellous song 'Konji Konji Pesi Madhi Mayakkum"which came in that film as a modus operandi to trace a jailer's kidnapped kid [performed by the child artist Baby Savithri},one could immediately recall the impressive role performance of this unforgettable actress,known for her sparkling eye movements and melting voice charm.One of the most remembered scenes of Rajasulochana's appearance is from the most illustrious film Thai Pirandhaal Vazhi Pirakkum,in which she was paired with the fascinating Malayalam hero Prem Nazir and the scene recalled here is for the song Amudhum Thenum Edharku,sung in the clearest  and high sounding voice of Sirkazhi Soundarajan.
   The successive decades of both M.N.Rajam and Raja Sulochana pushed them to perform as supporting characters. Raja Sulochana's meaningful supporting roles were in M.G.R's Parakkum Pavai[as the physically challenged elder sister of the heroine and the wife of a ruthless villain}and Idhayakani[as the owner of a dance club}as well as in Sivaji Ganesan's En Thambi, Thirumal Perumai and Bharatha Vilas, and as the anti hero Rajinikanth's greedy elder sister,in the film Gayathri. Her last three films were Manaivi Solle Mandhiram,Ambikai Neril Vandhaal{as Urvasi's mother} and Kudumbam Oru Koil{1985}
   M.N.Rajam has a huge list of Tamil films spread over a period of five decades.From a second line heroine and wicked woman to an appealing mother and grand mother M.N.Rajam has carved an invincible place in Tamil cinema,as an active and admirable performer of roles, commanding shades of variety and value.Her transition on the big screen,from a vanquishing woman to veritable mother,was both compact and commendable. M.N.Rajam was adorable both as a mother{ in Arangetram, Oorukku Uzhaippavan,Gayathri,Thirumathi Oru Vekumadhi,Ullasam and Marumalarchi} and then as grand mother in films like Pammal K. Sambadham{as grand aunt}Winner,Thiruppachi and Marudhamalai.
    Some of the ever treasured films of Rajasulochana are,Nallavan Vaazhvaan,Arasilankumari,
Padithaal Mattum Podhuma,Thai Pirandhaal Vazhi Pirakkum,Kaidhi Kannaayiram Thedi Vandha Selvam and Sahodhari. Similarly the most outstanding films of M.N.Rajam among her many entries are,Mangaiyar Thilakam,Padhi Bhakthi,Pennin Perumai, Paasamalar, Mahadevi, Pudhayal,Dheiva Piravi,Kuladheivam,Thai Pirandhaal Vazhi Pirakkum,Makkalai Petra Makarasi,Nadodi Mannan,Thanga Rathinam,Thirumanam,and Thedivandha Selvam besides her two detestable negative roles in Ratha Kanneer and Thanga Padhumai.
    During those decades,when thespian skill was adjudged solely based on one's body language and verbal reach,these two women fully justified their presence in their movies by clearly demonstrating their histrionic ability,without any failing notes in the delivery of characters.Be it as the main woman of the story or as a supporting woman,these two actresses proved their calibre without any inhibition or lack of motivation.Dedication was a delightful component of their performance mettle.
   Among the many powerful and highly performing heroines,these two women were always seen to perform with competitive vigour so as to establish their own commitment and credibility,in mightily occupying their screen space,along with their women contemporaries.  Now it is the presence of M.N.Rajam with her unsurpassed screen power,that keeps us naturally reminded of her contemporary {late}Raja Sulochana and the winning years of both of them in Tamil cinema.
                                     ==================================