Two small time villains of early Tamil cinema

     

  Tamil cinema has its reputed villains like M.N.Nambiyar,P.S.Veerappa,S.A.Asokan and R.S.Manohar. Later,actors like Raguvaran, Anand Raj,Prakash Raj and Manivannan added new dimensions to villainy besides doing mighty character roles as strong supporting actors.The second line of villains are many.Senthamarai and Sangilimurugan deserve a special place in this regard.All these actors mentioned here, have found a place in this blog,under various heads.This article would precisely focus on two small time villains of Tamil cinema from the Nineteen forties to Sixties.The memories of this blog writer are closely linked to these two actors called S.A.Natarajan and T.K.Ramachandran as an ever refreshing childhood experience.

    S.A.Natarajan's scintillating dialogue delivery and T.K.Ramachzndran's bold and cutting eyes were an audiovisual treat for the audience.Both these actors were known for their absolute clarity in delivery of dialigues with flawless intonation and insight into relevance of words to their respective contexts of interaction with other characters.

   Some of the films of S.A Natarajan that this blog writer watched during his adolescence and adulthood were Marmayogi,Mandhiri kumari, Manohara,Mani Magudam and Marakka Mudiyuma.Interestingly,all the five films had titles starting with letter M.He was also seen in the film Gubera Theevu starring C.L Anandan as hero.

    S.A.Natarajan,who started who his acting career with Anna's Velaikari,had done hero or villain roles in films like Kanniyin Kadhali, Kaithi,En Thangai,Zamindhar,Pudhu Vaazhvu, Azhagi and Mangalyam.He was paired with Madhuri devi in Mandhiri Kumari and Zamindar.Later S.A.Natarajan started his own production house called Forward Fine Films and directed the film Kokila Vani. Natarajan also had the pride of receiving the Kalaimamani award.

    If S.A.Natarajan began his acting career in 1949,T.K.Ramachandran came into Tamil big screen 1947 with the film Naam Iruvar produced by the AVM studios.The first film of T.K.Rama chandran viewd by this blog writer was Digambara Samiyar {introdycing M.N.Nambiyar as hero}followed by Parasakthi,the first film of Sivaji Ganesan and other great films like Madhurai Veeran,Mudhalali, Marma Veeran,Vanjikkottai Valiban,and Rajinikanth's Bhairavi.Like S.A.Natarajan,he too started his production unit Saraswathi Productions and produced the film Periya Manidhan.The other prominent films of this distinct actor were Mohana Sundaram, Uthami Petra Rathinam,Aval Yaar, Neelavukku Neranja Manasu,and Town Bus.

    T.K.Ramachandran was compact in the roles of a fraudulent manager of estates and industries and as a fiendish womanizer.There was a uniquely perceptible element of rudeness and verbal venom in his role play beautifully reflected by his formidable eyes and cutting dialogue delivery. Nobody would have forgotten him as henchman Kothaval accompanying P.S,Veerappa,the main villain in Vanjikottai Valiban.A similarly memorable role was as the lieutenant of the naickar kingdom of Madhurai in Madhurai Villain.The scheming shady deals executed by him and T.S.Balaiah in Madhurai Veeran succeeded in letting innocent veeran unduly punished with death sentence.

   Unlike T.K.Ramachandran,S.A.Natarajan was a sweet coated villain joining the foul gang of women like urvasi {Anjalidevi}in Marmayogi and Vasanthasena {T.R.Rajakumari}in Manohara .He was killed by his paramour urvasi in Marmayagi by poisoning and by his wife by pudhing him down from a hilltop by Madhuri dhevi in Mandhirikumari.Urvasi killed him to avoid another person knowing the secrets of her evil deeds.Whereas the patriotic woman in Mandhiri Kumari decided to do away with him in order to save her country.

    In donning roles in historical films, S.A.Natarajan was always an awesome asset to Tamil cinema on account of his voice modulation and fascinating tone frame.For senior citizens of these days,to recall  the names of actors like T.K.Ramachandran and S.A Natarajan would be like visiting one's childhood film watching moments,with a deep sense of longing and nostalgia.

                                  ===============0===============

இன்பம் எங்கே?

 

    "செந்தமிழ் நாடென்னும் போதினிலே இன்பத்தேன் வந்து பாயுது காதினிலே"எனும் மகாகவி பாரதியின் வரியில்,தமிழ் நாடும் தமிழ் மொழி யும் தன்னிரைவுடன் இன்பத்தில் திளைத்திடும்.மண்மணக்கும் வேளை யில்,நம் மனமும் இன்பத்தின் ஆழத்தை உணரும். 

  வாழும் வரையில் இன்பத்தை தேடும் மனிதனுக்கு உண்மையான இன்பம் அறத்தால் மட்டுமே கிட்டும் எனும் பண்பு ரைக்கும் கருத்தினை, 

அறத்தான் வருவதே இன்பம் மற்றெல்லாம்

புறத்த புகழும் இல.

  என்று அறுதியிட்டுக் கூறினார் வள்ளுவர். இதோடு நில்லாது,தன் இன்பம் பேணாது மற்றவர் துன்பம் துடைப்பவன்,எல்லோர்க் கும் தூணாகிறான் என்று,

இன்பம் விழையான் வினைவிழைவான் தன் கேளிர் 

துன்பம் துடைத்துஊன்றும் தூண்.    

என்றும்,

தாய்மையின் இன்பமே தன் மகனை அறிஞனாய்க் காண்பதில்தான் எனும் வகையில், 

ஈன்ற பொழுதில் பெரிதுவக்கும் தன்மகனை 

சான்றோன் எனக்கேட்ட தாய் 

  என்றும்,இன்பம் பற்றிய உயரிய பல கருத்துக்களை தமிழ் மண்ணுக்கு விட்டுச்சென்றார் வள்ளுவர்.

  தமிழ்த்திரைப்படங்கள் பலவும் இன்பத்தை எல்லையின்றி கொண்டாடின என்பதை,பாடல்கள் மூலம் அறியலாம்.

  முதலில் ஏ.வி.எம் தயாரிப்பில் வெளியான 'மணமகள்'எனும் திரைப்படத்தில் P.லீலா வும் எம்.எல்.வசந்தகுமாரியும் இணைந்து பாடிய 

"எல்லாம் இன்ப மயம்

புவிமேல்   இயற்கையினாலே 

இயங்கும் எழில்வளம் எல்லாம்

இன்ப மயம்"  

    எனும் ரம்யமான பாடலை குறிப்பிட வேண் டும்.இப்பாடலை உடுஉமலை நாராயணகவி இயற்றியிருந்தார்.இப்பாடலுக்கு C.R சுப்ரமணியம் மரபு சார்ந்து இசையமைத் திருந்தார.பின்னர் 'எல்லாம் இன்ப மயம்' எனும் தலைப்பில் கமலகாசனின் திரைப் படமும் வெளியாயிற்று.    

   இதனையடுத்து 'மனமுள்ள மறுதாரம்' எனும் திரைப்படத்தில்,சீர்காழி கோவிந்த ராஜன் அனுபவித்து, அசுரவேகத்தில் பாடிய,அ.மருதகாசியின், 

"இன்பமெங்கே இன்பமெங்கே என்று தேடு;

அது எங்கிருந்த போதும் அதை நாடி ஓடு.

இன்றிருப்போர் நாளை இங்கே

இருப்பதென்ன உண்மை;

இதை எண்ணிடாது சேர்த்து வைத்து

காத்து என்ன நன்மை.

இருக்கும் வரை இன்பங்களை

அனுபவிக்கும் தன்மை,

இல்லையென்றால் வாழ்வினிலே

உனக்கு ஏது இனிமை…….

கனிரசமாம் மதுவருந்தி

களிப்பதல்ல இன்பம்;

கணிகையரின் துணையினிலே

கிடைப்பதல்ல இன்பம்;

இணையில்லா மனையாளின்

வாய்மொழியே இன்பம் – அவள்

இதழ் சிந்தும் புன்னகையே

அளவில்லாத இன்பம்…..

மாடி மனை கோடி பணம்

வாகனம் வீண் ஜம்பம்,

வாழ்வினிலே ஒருவனுக்கு

தருவதல்ல இன்பம்.

மழலை மொழி வாயமுதம்

வழங்கும் பிள்ளைச் செல்வம்,

உன் மார் மீது உதைப்பதிலே

கிடைப்பதுதான் இன்பம்…..

இன்பமெங்கே ….

இன்பமெங்கே இன்பமெங்கே என்று தேடு;

அது எங்கிருந்த போதும் அதை நாடி ஓடு."

  என்ற இந்த அற்புதமான வரிகள் இன்பத் தில் எது தேவை,எது புறக்கணிக்கப் பட வேண்டியது,எனும் பண்பாட்டு முதன்மை யினை மனதில் பதியும் வண்ணம்,பாடல் பொக்கிஷமாய் தமிழறிந்தோர் சுவைக்கச் செய்தது.இந்த  பரவசமான பாடலுக்கு திரையிசைத்திலகம் கே.வி.மகாதேவன் உன்னதமாய் உயிரூட்டியிருந்தார்.

 இன்பத்தை காதலுக்கும் திருமணத்திற்கும் காகாணிக்கையாக்கி P.சுசீலாவும்,டி.ஏ. மோதியும் பாடிய, 

"காணா இன்பம் கனிந்ததேனோ 

காதல் திருமண ஊர்வலம்தானோ."  

  எனும் கு.மா.பாலசுப்ரமணியனின்'சபாஷ் மீனா'திரைப்பட பாடல் வரிகளுக்கு டி.ஜி லிங்கப்பா மயிலிறகால்  வருடுவதுபோல் இசையமைத்திருந்தார்.அடுத்து'வீர பாண்டிய கட்டபொம்மன்' திரைப்படத்தில்  P.B சீனிவாசும்,P.சுசீலாவும் பாடிய, 

"இன்பம் பொங்கும் வெண்ணிலா வீசுதே  

என்னைக்கண்டு மௌன மொழி பேசுதே" 

   எனும் இந்த இன்பமூட்டும் வரிகளை அதே கு.மா.பாலசுப்ரமணியன் எழுத,இசை மேதை ஜி.ராமநாதன் அதற்கு இசைத்தேன் கலந்தார். இப்பாடலின் தனிச்சுவை பல ஆண்டுகளுக்குப்பிறகு சி.சுந்தரின் கவனத்தை ஈர்க்க,அவரின்'ஆம்பள'திரைப் படத்தின் 'ரி மிக்ஸ்'பாடலாக படத்தின் கிளைமாக்ஸ் காட்சியை அலங்கரித்தது. 

  P.B.சீனிவாஸ் இன்பம் பற்றி தனித்துப் பாடிய ஏகாந்தப் பாடலொன்று 'யாருக்குச் சொந்தம்'எனும் திரைப்படத்தில் இடம் பெற்றிருந்தது.

"எத்தனை எத்தனை இன்பமடா

இவை எல்லாம் உனக்கே சொந்தமடா"

  என்று,இன்பத்தை தனியுடைமையாக்கிய இப்பாடல்,எல்லாவகை இன்பத்திற்கும் ஒரு தனி மனிதன் சொந்தம் கொண்டாடும் வேட்கையினை வெளிப்படுத்தியது.இந்த வித்தியாசமான அ.மருதகாசி எழுதிய பாடலுக்கு,கே.வி.மகாதேவன் இன்பமுற இசையமைத்திருந்தார்.

  இன்பத்தை பெண்மையின் உருவகமாக்கி, டி.எம்.சௌந்தராஜனும் P.சுசிலாவும் பாடிய,

  "இன்பமே உந்தன் பேர் பெண்மையோ"

   எனும்  காதல் கனிந்த 'இதயக்கனி' திரைப் படப்பாடல் புலமைப் பித்தனின் வரிகளாளும் எம்.எஸ்.வி.யின் ஆர்ப்பாட்ட இசையாலும் இன்பத்தின் உச்சியில் ஆனந்தத் தாண்டவம் ஆடியது.

   இன்பம் எதுவென்றறியா இன்றைய மனித சமூகம்,"இந்த வாழ்க்கையே ஒரு தேடல்தான் தேடித்தேடி தேடும் மனது தொலைகிறதே"என்று ஒவ்வொரு நிலையிலும் அங்கலாய்க்கிறது.இன்பம் என்ற சொல்லிற்குள் பெருத்து நிற்கும் இச்சை,உன்னத உணர்வுகளைக் கொச்சைப்படுத்தி,புலன்களுக்கு புத்தியை இரையாக்குகிறது.பேரின்பம் என்பது தன்னை மறந்து, 

"தனக்கென முயலா நோன்தாள் பிறர்க்கென முயலுநர் உண்மையானே"

 எனும் கருத்தினை பிரதிபலிக்கும், புறநானூற்றுப் பாடல் போன்றவற்றில், நீக்கமர நிறைந்து படர்ந்திருக்கிறது என்பதே,'இன்பம் எங்கே?'எனும் கேள்விக்கு இணையில்லா விடையாகும்.

ப.சந்திரசேகரன்.

  

The all-giving mindset.

  

   "Give;but give until it hurts"says Mother Teresa.'Give' is one of the most beautiful words in English.Giving justifies living,for positive and ennobling goals.'To give in' is to surrender.'To give up'is to get rid of the over load,the undesirable and'to give away' is to keep on offering;to shun the itch of the self,to own everything for oneself.But this 'give away attitude' will hurt the giver one day or the other, when they have nothing to give.

  King Mahabali who was always on a giving spree,once got into a predicament,when he mindlessly agreed  to give away three steps of land to Vamana.It so happened that the puny Vamana grew into an enormous size and exhausted the entire universe by his two steps.Then,king Mahabali had nothing other than his own head to offer for the third step,to fulfill his promise.Giving away thus hurt Mahabali,but it was a heavenly hurt.

  We are living in a materialistic world and so, everything matters for us,except giving. Contrarily,there is an endless quest for getting,be it material things or emotional offers, such as love,concern,compassion and sympathy.Like Oliver asking for more,greed expands and on account of this greed,getting remains an ever unfilled granary.People hurt if they don't get.They hurt more,after getting,by way of brutal ingratitude.

  These hurts leave irreparable scars.Hence Mother Teresas are becoming dearer and dearer.To redeem these black spots,creative minds come out with soothing themes and ideals,as stories fit for exalting narrarions.Such stories have occupied the minds of film makers.Tamil film directors in particular,have comfortably excelled in this regard,because the Tamil soil itself is embedded in the gusto of giving and grandeur of healing touch.

  There are quite a lot of people who firmly believe in social amelioration,through bounteous giving.This includes both men and women.As maternity mellows down women, mothers who have given their blood to create their progeny,never mind giving away many things for the sake of social upliftment.

 There are women who sacrifice their enitire life by giving away everything for their siblings. Tamil films like Kulavilakku,directed by K.S.Gopala krishnan and Aval Oru Thodar Kadhai made by K.Balachandar,depicted the sublimity of women protagonists,by almost wrecking their personal life for their siblings. B.Sarojadevi in the former and Sujatha in the latter,outlived human imagination by these roles.As a matter of fact,in both the films the beneficiaries became blood suckers.Men protagonists too did the same in films like Pazhani { Sivaji Ganesan doing the main role)Padikkaadhavan & Dharmadhurai {both starring Rajinikanth}.

    But there are two outstanding Tamil films celebrating selflessness and charity.Those who always think about others' welfare forget to think about their own needs and wants.Though such men are the rarest to come upon,these two films project the holy grandeur of a selfless,all giving nature,that ultimately leaves the givers with  frustration over their empty coffers or with a void state of mind seeking fulfilment in spiritual ecstasy.The two films that would draw the attention of givers,are C.V.Sridhar's 'Sumaithangi ' {1962} and A.C Thirulokchandar's 'Avan thaan Manithan'{1975}.

  'Sumaithangi's main theme was about the glory of giving.One of the many beautiful songs in the movie says,man can become God,by offering profusely all that he owns,like the banana tree which gives away all that it has,for the use of mankind and animals.The film depicted the softest hero Gemini Ganesan,as an unruffled and ungrudging bearer of the family and romantic burdens at one go.

  The hero's fall from a happy-go-lucky youth, to a deeply vulnerable emotionally targetted guy in all respects,made Sumathangi a soul searching film.He had to endure the insulting words of his irresponsible father and exploiting siblings who scooped his softer side,for their own pecuniary profits.Love was his only solace and even that had to be given up,on account of family pressures.He had to sacrifice his higher position in emplyment,to satisfy his ever grumbling elder brother.

  The climax of the story line showed him at the height of despair goading him to embrace Christianity and move on to priesthood,which symbolized to him a genuine sense of the abdication of the self and its desires.The hero gave away everything to his family and stood emotionally hurt and let down,though his father and siblings realized his plight,at the last irreversible moment.

  Gemini Ganesan impressed the entire audience with his all giving nature and attained sublimity in character,through self-realization and submission to the realities of life.He derived solace from himself and his self-taught lessons were,1} Grief does not go by grieving 2}Understanding of the miseries of many below us, would undo our grief and 3} Only a stern mind will attain eternal peace.Above all,giving away our living moments to God,is the right step to look for peace,while living. 

  Avanthaan Manithan was an epoch making film in the career of Sivaji Ganesan.It also came out as the 175th film of that immortal hero.Here the protagonist was the incarnation of charity and the joy of giving was in his flesh and blood.He had his own well established notions in running his small business.Whereas,his close friend who was well trained abroad in business administration wanted to expand his business to meet the changing scenario.His friend's business prospects grew by leapds and bounds.On the other hand,the hero's business took a huge beating and his finances were in shambles purely due to his passion for charity.His rich friend was ready to help him.But he declined the offer because for him,it was giving that enriched his soul.

  The end of the film put him in a plight of not being able to give anything,because he had exhausted all his material resources.He had given his business prospects,his house and finally also had to  give the dove he had,to a girl who asked for it.The film did fairly well in theatres and became a commercial success. But,for those who watched the film it was an emotionally churning experience.enacting a change of mood towards an ennobling height,at least for a short while.Two of the songs would bring out a gist of the film's story line.One song says "Man might think that life is stable.But God would pity man because life is nothing but a fable".

  The other song is in the form of an appeal to Lord Krishna.It says that one who does not swing in the cradle of desire,need not dance to the tune of others.In this second song,the hero would ask Lord Krishna,only one thing;and that is,a mind to keep on gving,unmindful of the pain,giving gives.How true Mother Teresa was, when she said "Give until it hurts".All-giving aspirants are rare.However,at least in movies, we see such characters and feel elated for some time.It is in this respect the two protagonists of Sumaithangi and Avanthaan Manithan find their inspiring positions,in the archives of Tamil cinema.An all-giving mindset celebrates its moments with God.

                                      ==============0================

    

  

பொன்னியின் செல்வன் பகுதி 2 :-எதில் வெல்கிறார் மணிரத்னம்?

  சிவனை நெஞ்சில் மட்டுமே நிறுத்தி,வீர வசனங்களை கடந்த காலத் தமிழுக்கு விட்டு விட்டு,காதல் காட்சிகள் உட்பட மென்மையான உணர்வுப் பரிமாற்றங் களில்  அமைதியான வசனங்களை நெஞ்சாரத் தழுவுகையில்,மணிரத்னம்  மாறுபட்ட கோணத்தில் வரலாற்றுப் புதினத்தை கையாண்டு வெற்றிபெருகி றார் என்று உறுதியாகக் கூறலாம்.மொழி பேசாமல்,விழிபேசும் உணர்வுகளின் உரையாடலில்,நந்தினியும் குந்தவையும் சிந்தனையை ஆளுகின்றர்.

  'பொன்னியின் செல்வன்'பாகம் ஓன்றைக் காட்டிலும் பாகம் இரண்டில்,காட்சிகளின் பிரம்மாண்டமும் வாள்வீச்சின் கம்பீரமும், வரலாற்றுப் புதினத்தை,திரைக்காட்சி களாய் நினைவில் நிலைக்கச்செய்கின் றன. 

   மதுரை வீரன் வீரபாண்டிய கட்டபொம்மன் போன்ற அந்தக்கால திரைப்படங்களில் எம் ஜி ஆரும் சிவாஜி கணேசனும்,உரத்த வசனங்களில் உச்சரிப்புப்பிழையின்றி,கதா பாத்திரங்களை கட்டி ஆண்டனர்.ஆனால் இன்றைய நடிகர்களின் நடிப்பாற்றலும், இயக்குனரின் மேற்பார்வையாற்றலும், நடிகர்களை கதாபாத்திரங்களில் சங்கமிக் கச் செய்து கரைத்துவிடுகின்றன.

  முறையாக வகுக்கப்பட்ட வசனங்களாலும் நடிகர்களின் பொருத்தமான,எழிலான உடல்மொழிகளாலும்,ஒட்டுமொத்த கதைக் கள காட்சிகளே ஒரு கவிதையாகி விடுகி ன்றன.இருப்பினும்,மெய்மறந்து காட்சி களை கண்டு ரசித்து திரைப்படம் முடிந்த வுடன் பின்னோக்கிப் பார்க்கையில்,ஏதோ ஒரு வெறுமைத் தடத்தில் சிக்கி மனம் ஏங்குவதை என்னைப் போன்றோர் உணர முடிகிறது.இயல்பான உனர்வுப்பாலத்தை நிசமாக கட்டமைப்பதில்,பழைய திரையுல கம் தனித்துவம் பெற்றிருந்தது என்பதை மறுப்பதற்கில்லை.

  ஏ.ஆர்ரெஹ்மானின் ஆழமான பின்னனி இசையில் கதைக்கள காட்சிகள் இலகுவாய் மெருகேற்றப்பட்டு கூடுதல கம்பீரம் பெருகின்றன.வீர ஆவேசத்தை வெளிப் படுத்தும் வகையில் தரமான தூய தமிழை உச்சரிப்பதிலும் விக்ரம் தனியிடம் பிடிக்கிறார்.மொத்தத்தில் பொன்னியின் செல்வன் பாகம் இரண்டு,பல கோணங் களில் பொன்னியின் செல்வன் ஒன்றை வேகத்தில் துரத்தினாலும்,பாகம் ஒன்று சற்று கூடுதல் அழகுடன் மனமேடையில் தோகை விரித்தாடுகிறது.

ப்ரைம் வீடியோஸ் திரைத்தடத்திற்கு நன்றி.

                    /=======/========/======/