தென்றலின் மடியில் தவழ்ந்த தமிழ்த்திரை.

'தென்றலைத் தீண்டியதில்லை நான்;

தீயைத் தாண்டியிருக்கிறேன்"

  என்று 'பராசக்தி' திரைப்படத்தில் நீதி மன்றத்தில் நடிகர் திலகம் சிவாஜி கணேசன் பேசும் கலைஞரின் வசனத் தில்,கற்பனையையும் வாழ்வியல் நடை முறையையும் ஒரு சேர உணரமுடிந்தது.

"சிந்தித்தால் சிரிப்பு வரும் 

மனம் நொந்தால் அழுகை வரும் 

தென்றலும் புயலாய் மாறி மாறி வரும் 

மானிடரின் வாழ்வே! "

  என்று பாடினார் டி .எம் சௌந்தராஜன், 'செங்கமலத்தீவு'எனும்,ஓர் பழைய திரைப்படத்தில்!.திரையிசைத்திலகம் கே.வி.மகாதேவனின் இசையில் அமைந்த கவிஞர் திருச்சி தியாகராஜ னின் இவ்வரிகள், பலரையும் சிந்திக்க வைத்திருக்கும். இருப்பினும்,தென்றலும் புயலும் கலந்ததோர் மானுட வாழ்வில், ரம்யமான தென்றல்,வாழ்வின் ரசனை களைக் கூட்டுகிறது.

  காதல் வயப்பட்ட விழிகள்,உறங்கும் தென்றலையும் திங்களையும்,உற்று நோக்கிக்கொண்டே உறங்காதிருப்ப துண்டு,எனும் பாணியில் அமைந்திருந் தது,'பெற்ற மகனை விற்ற அன்னை' திரைப்படத்தில் விஸ்வநாதன் ராமூர்த்தி இசையில்,அ.மருதகாசி வரிகளமைத்து ஏ.எம்.ராஜாவும் P.சுசீலாவும் பாடிய, 

"தென்றலுறங்கியபோதும் 

திங்களுறங்கியபோதும் 

கண்களுறங்கிடுமா காதல் 

கண்களுறங்கிடுமா காதல்

 கண்களுறங்கிடுமா" 

எனும் மனதில் என்றென்றும் ஏகாந்தமாய் ரீங்காரமிடும் பாடல். 

  ஆனால் கவிஞனின் வேறொரு கோணத் தில்,தென்றலை உருவகப்படுத்தி பாடச் செய்து,அத்தாலாட்டுமயக்கத்தில் உறக் கத்தை தழுவி,கனவுலகில் கால்பதிக்கச் செய்த பாடலே,'மனிதன் மாறவில்லை' திரைப்படத்தில் கண்டசாலாவின் இசை யில்,P.சுசீலா சுவைக்கூட்டிப் பாடிய,

"தென்றல் பாடவும் தேன் மலராடவும் 

கண்கள் மூடவும் கனவு கண்டேன் 

வெண்ணிலாவும் ஓளி  விரித்த

 பஞ்சணையில் 

கனவில் நானொரு காட்சி கண்டேன்" 

   எனும்,தஞ்சை என்.ராமையாதாஸ் மென்மையாய்,மேன்மையாய்,வரிகள் வடித்த,வசந்த கானம்.

   இதேபோல் தென்றலைப்பாடச்சொன்ன இன்னொரு பாடலே,'மனசுக்குள் மத்தாப்பு'திரைப்படத்தில் ஜெயச்சந்திர னும் சுனந்தாவும்,எஸ்.ஏ.ராஜ்குமார் எழுதி இசையமைத்த, 

"பூந்தென்றலே நீ பாடிவா 

பொன் மேடையில் பூச்சூடவா" 

என்று பூந்தென்றலுக்கே பூச்சூட்டிய பொன்னான பாடல்.

  இந்த வகையில் காதலன் தன்னயே தென்றலாக்கி,காதலியின் பழைய நினை வுகளை தட்டி எழுப்பிய பாடலே பாக்ய ராஜின்'வீட்ல விசேஷங்க' திரைப் படத்தில் கே.ஜே.ஏசுதாஸ் உச்சக்குரலில் பாடிய

மலரே தென்றல் பாடும் கானமிது

நிலவே உன்னைக்கூடூம் வானமிது

  என்ற இளையராஜாவின் இசையில்  திளைத்த,வாலியின் வரிகள்.இதே பாடல் அத்திரைப்படத்தில் அருண் மொழி யும் எஸ்.ஜானகியும் பாடும்,'டூயட்' பாடலா கவும் இடம் பெற்றிருந்தது.

   இந்த கற்பனைகளிலிருந்து மாறுபட்டு, தென்றலின் இசைஞானத்தை கிண்டல் செய்யும் வகையில்,வைரமுத்து கவி புனைந்த வரிகளே,'பாரதி கண்ணம்மா' திரைப்படத்தில் அருண்மொழியும் கே.எஸ்.சித்ராவும் இணைந்து பாடிய, 

"தென்றலுக்கு தெரியுமா தெம்மாங்கு பாட்டு 

அத என்னான்னு கேட்டு நீ

 மெட்டுப்போட்டு காட்டு" 

  என்று தேனிசைத் தென்றல் தேவாவின் இசையில் மனதில் மகரந்தக் கிளர்ச்சி யூட்டிய பாடல். 

  இன்னும் ஒருபடி மேலே போய்,கற்பனை யில் இலக்கிய நயம் கலந்து,'மதுரையை மீட்ட சுந்தரபாண்டியன்'திரைப்படத்தில் புலமைப்பித்தன் வளமாக வரிதொடுத்து மெல்லிசை மன்னர் எம்.எஸ்.விஸ்வநாத னின் மேலிசையில்,கே.ஜே.ஏசுதாசும், வாணி ஜெயராமும் சேர்ந்து தென்ற லையும் மழைமேகத்தையும்,கார் முகில் கேசத்தில் இறுக்கிக்கட்டியது, 

"தென்றலில் ஆடும் கூந்தலில் கண்டேன் 

மழைக்கொண்ட மேகம்" 

எனும் அகமகிழ்ச்சிப்பாடல்.

  ஆனால்,தென்றலை வாழ்க்கைத. துணையாக்கி,அதன் வருகைக்காக ஏங்கிக்காத்திருக்கும் ஆண்மகனின் விரகதாபத்தை,அற்புதமாய் உணரச் செய்யதது,வாலி வரம் பெற்று வரிகள் கூட்டிய, 

"மன்றம் வந்த தென்றலுக்கு 

மஞ்சம்வரை நேரமில்லையோ 

அன்பே, என் அன்பே!" 

  எனும் இசைஞானியின் இசையில் எஸ்.பி.பி பாடி,கேட்போர் நெஞ்சங்களி லெல்லாம் கரவொலி கூட்டிய பாடல். 

  தென்றல் உடலைத் தழுவுகையில் ஏற்படும் சிலிர்ப்பை,சொல்லி மாளாது. அதென்றலின் தீண்டலை,தானே இசையமைத்து தன் அதிர்வுக்குரலால், மயிலிறகால் மனதை வருடும் வண்ணம் பரவசமூட்டி,இளையராஜா பாடிய பாடலே,

"தென்றல் வந்து தீண்டும்போது 

என்ன வண்ணமோ மனசிலே 

திங்கள் வந்து காயும்போது 

என்ன வண்ணமோ நெனப்புல"

எனும் 'அவதாரம்' திரைப்படத்தில்  நாம் கேட்ட வாலியின் வெண்சாமர மூட்டும் பாடல்.

    இப்படிப்பட்ட உணர்வுப்பிடியில் விளைந்த,இன்னொரு பாடல்தான், ஸ்ரீதரின் 'தென்றல் வந்து என்னைத் தொடு' திரைப்படத்தில் கே.ஜே.ஏசுதாசும் எஸ்.ஜானகியும் சேர்ந்து காதல் வைபோக த்தை உருவாக்கிய, 

"தென்றல் வந்து என்னைத் தொடும் 

என்னை சத்தமின்றி முத்தமிடும்"

  எனும் வைரமுத்து சொல் தொடுத்து இளையராஜா சொல்லுக்கு இசைக் கூட்டிய பாடல்.

    தென்றலை தலைப்பாக்கிய B.S. ரங்கா வின் இயக்கத்தில் உருவான 'தென்றல் வீசும்'{1962} எனும் மிதமான தலைப்பும் கலைஞரின் கதைக் களத்தில் உருவான 'தென்றல் சுடும்' {1989}எனும் தலைப்பும் தென்றலின் குளிர்ச்சியையும் வெப்பத் தையும் நம் சிந்தனைக்கு விட்டுச் சென்றன. 

  இப்பதிவில் குறிப்பிடப்பட்ட பாடல்களும் தலைப்புகளும்,தென்றல் பானையில் பொங்கிய, இனிப்புச் சுவையின் சிறிய காணிக்கையே! தென்றலின் மடியில் இளைப்பாறிய திரைப்படங்கள் இன்னும் எத்தனையோ இருக்கும்.அதுவே தமிழ்த் திரைக்களஞ்சியத்தின் வளமும் வனப்பு மாகும். 

                               =============0==============

Platonic love and Tamil cinema

  

   Love with its vast expanse,is a term like the larger universe. Hatred spreads like wildfire. Whereas, love travels deep into one's heart, like rains pouring deeply into the profound interiors of the earth.One can love both animate and inanimate aspects of life,subject to one's five senses.But the sixth sense in humans, penetrates into the core of the invisible and the unknown zones of 'the who,the what,the why,and the where' of love. Love among humans,is generally seen within the emotional corridors of romance,parental and filial bonding and fences of friendship. 

  But love is generally viewed as a specific tie up between a man and a woman,with its unspeakable and unique,psychosomatic boundaries.Beyond all this,there is something called Platonic love,whose sacred and sublime rhythms get tuned between a man and a woman,absolutely unmindful of the body and its physical quest.Many might think that such a relationship between a man and a woman is far from being true.However,fiction and films have fruitfully focused on the possibility of man woman relationship,without the intrusion of romance and sex.How could fiction and films narrate tales of Platonic love, in the absence of minds welded to serene love of the soul,shunning the intrusion of sex?. 

   Films from the times of'Devadas',have dealt with even romantic experience,without the predominance of the physical thrust on man-woman relationship.Sridhar's films like Nenjil Oer Aalayam,Sumaidhangi and Nenjirukkum varai,K.Balachander's Thamarai Nenjam, Vikraman's Poove Unakkaaga and Unnai Ninaithu,Thangar Bhachan's Azhagi,Devaraj Mohn's Annakkili,Sivaji Ganesan's Deepam and a few other films would belong to a film maker's perspective of depicting romance,as an ennobling human experience. 

  Everybody born in the Nineteen forties and fifties, would be familiar with the fact that Tamil cinema during its early decades, focused more on family dramas and the dignity of the human mind groomed in flexibility,selflessness and sacrifice.Human greed was less,and the spirit of endearing coexistence was looked upon as the foremost priority of life,both at home and outside one's home.Even in matters of love,the element of sacrifice prevailed as lovers sacrificing their love for their siblings as witnessed in Kalyana Parisu and Manapandal or lovers sacrificing their love for their friends as seen in films like Alayamani and Thamarai Nenjam. Interestingly, in all the four films B.Sarojadevi was cast as the female star,and it was she, who carried the onus of sacrifice on her shoulders.But the burden of sacrifice was also on the part of S.S.Rajendran who sacrificed his love for his elder brother in Manapandal and for his friend in Alayamani.

  Forgetting these nostalgic reveries,when a Tamil film buffs think of Platonic love,at least three films would stand before them as true testimonies of monumental Platonic love. Of these three films,two were directed by veteran film maker K.Balachander and the third film was made by K.Bharathi Raja.The three films are Kaaviya Thallaivi,{1970} Velli Vizha{1972} and Mudhal Mariyaadhai {1985}

   Kaaviya Thalaivi and Velli Vizha were not only made by the same director but they also had Gemini Ganesan playing the role of the Protagonist. But the female stars were Sowcar Janaki in the former and Vanishree in the latter. When it comes to Platonic love,its absolute dynamics is about the concentration on the emotional wellbeing of man and woman, and the consummate contribution of comforting efforts, with least expectation from each other. Balachander being a remarkably creative film maker, passionately involved himself in the entire process of delivering a flawless presentation of Platonic love. 

  Kaviya Thalaivi gloriously extolled the element of Platonic love that existed between Gemini Ganesan and Sowcar Janaki,who was forced by circumstances to marry a drunkard-cum gambler{exuberantly played by M.R.R.Vasu}despite her ardent love for Gemini Ganesan.Unable to endure the torture of her husband, who went to the extent of killing their daughter,she left the child under the upbringing of Gemini Ganesan.Finally, when her daughter was groomed well with excellent education,and was to be married to a decent guy{played by Ravichandran} the notorious husband reappeared, threatening to disrupt the marriage.Unable to endure this final shot of brutality, she would kill her husband. Sowcar Janaki played dual role as mother and daughter.The immaculate relationship between Gemini Ganesan and Sowcar Janaki was most elegantly presented by K.Balachander and Kaviya Thalaivi stood as a clean film of platonic love    

  In Vellivizha Vanishree  took up the Saviour role. Vanishree who stepped into Gemini Ganesan's life as his intimate Christian friend, later took care of his children as their surrogate mother, after the death of Gemini's wife{Jeyanthi}.Whenever she uttered the name of Jesus there was an extraordinary vibration in her utterance of the Lord's name.

   Later developments making the children cast aspersions on her would lead to Gemini Ganesan leaving his entire property to his children for the sake of marrying Vanishree as his old age companion.Vanishree's performance as a sprightly woman of positive vibes and her dedication to the emotional well being of widowed Gemini Ganesan,were the salient features of Platonic love demonstrated by K.B.towards making the film an exalting cinematic experience.

  K.Bharathiraja who made the audience feel the pulse of Platonic love in his very first film Padhinaaru Vayadhinile,through his delineation of his character Sappaani, revisited the theme more vigorously in Muthal Mariyaadhai.The fact that he was joining hands with the Himalayan hero Sivaji Ganesan for the first time,drew enormous expectations from the film fans of both the film maker and the Chevalier.Muthal Mariyadhai carried almost a universal appeal and inspired the viewers of the film,through a rare and subdued role play by Sivaji Ganesan, who was a colossal carver of human emotions through highly dramatic emotional outbursts. His underplay of character,combined with the most fascinating character portrayal of Radha,as the purest form of dew drops,let the audience take a dip in the holy waters of Platonic love.

   Bharathi Raja stood on a high pedestal in presenting the contrastive portrayals of two women, one the unwed mother-cum wife of the hero, and the other a fisher woman,who passed through the mind of the hero,as the most sacred, rural breeze.This contrast of the two women includes the manner in which they serve food.--the wife with her hands and mouth full of filth,and the fisher woman with clean hands/driven by a very clean mind. 

   Muthal Mariyaadhai is an exemplary depiction of platonic love with its soul and spirit supremely intact.The climax of the film showing Sivaji in death bed,and Radha stepping down from a canoe from jail,for having killed a rogue(ruggedly played by Satyaraj) who had spoiled the life of Sivaji's wife and was roaming around to disclose his premarital illicit affair with Sivaj's wife, so as to tarnish the image of the most dignified character of the hero.was the crowning moment displaying Platonic love,with the brilliant Bharathiraja letting Sivaj's body jerk for a while.Tamil cinema can lift its collars and proudly celebrate its victory,over this exceedingly neat narration of Platonic love. K.Bharathiraja the directorial wizard of depicting rural romance,passed on the radiance of Platonic love to one and all,as a lasting vision,through his cinematic highlights.

                  ================0==================