The spirit of camaraderie between a film maker and his frequent hero is of a special kind with a taste of success,based on mutual understanding and appreciation between each other. This is how film makers like A.Bhimsingh, P.Madhavan,A.P.Nagarajan,Krishnan Panju,A.C.Thirulok chander and a few other reputed Tamil film makers gave many a blockbuster with Sivaji Ganesan.MGR and P.Neelakandan developed such a team spirit reflecting the hat trick of making success stories .The same way S.P.Muthuraman and Rajinikanth established an exemplary rapport with each other by their repeated victory march under the banner of the AVM studios.Among the new generation heroes,the Ajith Saran combination gave us a few hits like Kaadhal Mannan, Amarkalam, Attakasam and Asal.
Similarly Vijay who has climbed up the ladder to enviable stardom through consecutive hits, seems to have become the mascot of film makers like A.R.Murugadoss and Atlee.Of the two Atlee who hails from the grandiose Sankar school of mega film making,has been very fortunate in making very impressive shows like Theri,Mersal and Bigil.All the three films have been mass entertainers with substantial difference in story line,while at the same time casting a mark of similarity,in taking the style of narration to magnificent heights.
While Theri was a high sounding police story with conventional political abuse of society in general and women in particular,Mersal was a mighty extravaganza with an extraordinary entertainment quotient supported by A.R.Reheman's stupendous musical grandeur.Theme wise there seems to be an underlying similarity between Mersal and Bigil in the sense that both the films speak about the rights denied to the suppressed sections of society.
While Mersal focused on the denial of timely medical assistance to the poor and socially downtrodden sections of society,Bigil throws light on the deprivation of right to sports,for those who are marginalized and neglected in terms of social and economic growth.In both the films Vijay played the father role too,with two sons in the former and one in the latter.
The assertive factor bringing the two films on a similar journey,is a bunch of unifying threads like sentiment,insult of the underdog and an enormous display of brutal killings as the leading game plan of narration of both Mersel and Bigil.
Though there were two and three heroines paired with Vijay in Theri and Mersal respectively, Bigil with Nayantara as a single female pair of Vijay,creates a graceful feel with her disarming demonstration of mischievous innocence and subtle nuances in acting.The Vijay Nayantara combination is certainly an added strength to the film because they parade as the naughty pair in most of the scenes.When compared to Mersal there is more to take home in Bigil by way of qualitative memories of sporting spirit as one of the most powerful tools for liberating women from the clutches of male domination and gender discrimination. Besides,Vijay as father and son, leaves an'embracing'touch of his role play in duality.
Among the villains of the three films,S.J.Suriya will be ever remembered as the ruthless wolfish medico,followed by late J.Magendran as an incarnation of devilry with his inimitable addiction to the proverb "Less said words yield bigger actions."Jackie Shroff fades into thin air in the sound and fury of both the elder and younger Vijay.A special pat to all the actors who performed as sports women.
A genuine sorry to Ananda Raj,the most murderous villain of Tamil cinema,for his meekest and least identified presence in the film,though he appears in many scenes. Funnily,even the pastor{George Maryon} who appears only in a couple of scenes,makes an indelible mark by slapping Nayanthara's dad,{poor Prof Gnanasambandham} whenever he loses his temper. A.R.Reheman's 'Singa Penney'sung in his own voice,is a wonderful piece of vocal enchantment, despite the fact that it does not fail to remind one of his ever green"Thai Manne Vanakkam''.
No doubt Mersal was the grandest show of Atlee with Vijay. However, the second half of Bigil will last in our memory as an exquisitely whistling sports show,by presenting gorgeous and visually exciting sports events on the big screen,with meticulous concern for the emotional vibrations of each and every sports person and with a predominant thrust on the power of dedication of a coach to his team,with his potential for grooming the inner strength of the players, that never fails to hit the goal.It is a clarion whistle for projecting the power of womanhood in the sporting arena,especially in the field of football.
==============================
Tamil cinema abounds in romances,family dramas,action and suspense thrillers,historical fiction,horror films mythological narrations and so on.We would have come across repetitions in treatment of themes and narration as well as in fixing titles for films.
Similarly,there have been films glorifying the careers of farmers,doctors, lawyers,cops, bureaucrats and judges,besides taking a dig at politics,as a career.Among Tamil heroes,it is none other than Sivaji Ganesan who would have donned almost all kinds of characters.He was a sincere railway engine driver {Pachai Vilakku},a sensitive Station Master,{Anbukkarangal}an admirable advocate,{Ethiroli and Gowravam}a dedicated doctor,{ Paalum Pazhamum and Dr.Siva} an honourable Judge,{Justice Gopinath,Needhipadhi and Padikkadhavan}and a dynamic police officer{Thanga Padhakkam and Vellai Roja}to mention a few professions,in which he excelled as an actor.
As the list goes,when a Tamil film director of the Nineteen sixties wanted to portray the predicament of a college professor,he would naturally have thought only of the chevalier to fit impeccably into that role,with all noble shades of the profession attached to it.This was how the film Andavan Kattalai{1964}should have come into existence, under the production house of PSV pictures owned by P.S.Veerappa,one of the most luminous villain actors,who adorned the Tamil big screen during its early decades.The film ran successfully, thanks to its unique theme and narration under the able direction of K.Shankar, who was best known for his most successful hits like Panathottam,Paadhakaanikkai,Aalayamani,Idhu Sathiyam,Kudiyirundha Koil,Panjavarna kili,Adimai Penn and Mirudhanga Chakravarthi.
The hero Krishnan in Aandavan Kattalai was shown as an exemplary professor with cherished values of personal ethics and nobility,stuck to his heart besides being dedicated to the core principles of Swami Vivekananda. As a staunch devotee of the saintly philosophical leader,the hero maintained self dignity and celibacy,as his basic code of life and this dignifying factor earned him a lot of respect from his students,colleagues and the society at large.However, to turn his lofty ideals into turtle,there came a girl student called Radha {fascinatingly performed by Devika}who was bent upon winning the love of this self declared celibate.Her immense beauty and enchanting demeanour,soon pulled the heart of the professor to her side,like the captivating advances of Meneka,who won over the sober saint Viswamithra.
Andavan Kattalai beautifully showcased the ordeals and privations,that would normally cloud the life of a most respected teacher,falling in love with his own student.Loss of social acclaim and subsequent hurling of abuses from those who adored once,are the most unbearable eventualities in the life of those,who once stood to their conviction,but later fell a prey to temptations,that had destructive blows knocking at the door.The stories of fallen angels are a bundle of ills,hitting the victim,one after the other,like serial bombs killing one's name and fame,at one go.This is what happened in the life of the college professor in Aandavan Kattalai. For a Himalayan hero like Sivaji Ganesan,these shades in character formation,consisting of a galaxy of dimensions and emotional holocaust, were just a cake walk and he walked away with success,reflecting the range of emotions encircling the character.
The purpose of this article is not to narrate the story of the film,but to bring home the fact that Tamil films have cut a solid niche for their victory march on various tracks and this film marked such a victory march,by walking delicately on a tight rope with extraordinary dalliance.Music by Viswanathan and Ramamurthy added a stupendous value to the film with soothing melodies like "Azhage Vaa"in the mesmerizing voice of P.Suseela"Amaidhiyaana Nadhiyinile Odam"the ever delightful duet,sung by T.M.S and P.Suseela and the most philosophical number"Aaru Maname Aaru"from the mighty voice of T.M.Sondarajan.Javert Seetharaman as college principal,S.A.Asokan as the antagonist and A.V.M Rajan and J.B.Chandrababu as the adoring students,were all seen more as characters forming a vital part of the film,than as mere actors. Aandavan Kattalai followed the mega hit film Aalayamani.Both these films in the combination of P.S.V Pictures and Sivaji Ganesan,would ever remain as milestones in the acting career of Sivaji Ganesan.But the difference is Aandavan Kattalai focussed on an unusual theme and successfully moved towards its remarkable goal post.
The next film that discussed the trials and tribulations of a noble college professor was Nootrukku Nooru{1971},a fine movie from the brilliant creative hands of K.Balachander,under the Kalakendra film production house.It was totally a different film for the action hero Jai Shankar,who was more sleek and sharp in detective roles.Here too,the hero,Prof. Prakash,was the most esteemed person of the institution,where he worked,with unflinching commitment to the noble traits of the teaching profession.
All the students as well as his colleagues adored him for his indisputable credentials of professional excellence and personal values.The Principal {played by Gemini Ganesan with his innate warmth and subdued charm and grace}also held him in high esteem. Nevertheless, situations changed soon,ringing tragic notes without raising alarm bells.The image of the incomparable teacher,took an unforeseen beating on account of three girls charging him of sexual harassment.
However,as a note of contrast it was the Professor's fiancee {Lakshmi}who arduously undertook the ordeal of finding out the truth of the unbelievable allegations from three girl students against the professor,for their own varied personal reasons. Among the three,one {Srividya} had a crush for the teacher,which the professor vehemently turned down after a suitable course of warning and advice to the girl,as to how dignified the relationship between a teacher and a student should be.The second girl Julie {Vijaya Lalitha}who fell for a labourer called Robert,working in a quarry owned by her formidable father,became pregnant following a romantic relationship with him and when her lover was shunted to another unknown place, she got unnerved about her unwed pregnancy and fixed the professor as the scapegoat,for concealing the truth of her own plight.
The third student{Jeyakumari} blamed the teacher for a letter of love proposal, purportedly written by him,though the author of the letter was a mischievous boy classmate of the girl.The film like most other Balachander's powerful screen shows, precisely pictured the course of events,with relevant flash back reviews and with calculated moves for untying the knots of entanglement that led to the imprisonment of the Professor. Like Aandavan Kattalai Nootrukku Nooru also depicted the distinct threads of issues involving man woman relationship and the invisible bond of love that exists between great teachers and their heartwarming students.Unlike in Aandavan Kattalai the student movement spearheaded by Nagesh in Nootrukku Nooru was shown as the most effective venture,in retrieving truth from the clutches of falsehood.
If Aandavan Kattalai was a fantastic show of human emotions{most prevalent during the Nineteen fifties and Sixties when sentiments always overtook sense and sensibility}leading to a cathartic climax,Nootrukku Nooru was a realistic approach to finding solutions,through well planned action drives,rather than weeping over demoralizing events in a mood of depression and pointless frustration.As far as music is concerned, the former stood on a higher pedestal despite the fact that V.Kumar's solo scintillating number"Naan Unnai Vaazhthi Paadukiren" in the mellifluous voice of P.Suseela,was really worthy of repeated hearing.It was perhaps the directorial stamp of K.Balachander to set this song getting repeated in the film,not only for the sake of revisiting the actual happenings,but also for the purpose of taking the beautiful song closer to the hearts of the audience.
Themes and narration of events and characters are the most vital parts of any worthy film. Nevertheless,it is the characters who deliver the essence of themes,through their enlivening participation in various scenic events,programmed and carried on by the entire film making unit.Without characters,the story is just a skeleton.It is they who provide the flesh and blood and transmit enormous levels of energy to the viewers.The demonstration of themes by characters passing through well knit events,makes a film hit the goal post,with outstanding appeal and power of reach.Film makers who facilitate characters to rise,fall and rise,also enable the actors to perform their given roles,as independently as possible.Role realization is the hallmark of the acting arena.
The Chevalier was never found lacking in role perception and commanding delivery of any character,because he was an actor who delivered nine roles in a single film and created new records. Hence,it was no wonder that he perfectly fitted into the garb of a college Professor and underwent the plight in his uncommon style.But Jai Shankar who belonged to the succeeding generation and was best known as an awesome action hero,also proved his worth as an all rounder,by performing the role of a college professor,in a film directed by an exacting film maker like Balachander. For Jai Shankar,apart from the pressures of the role,the nervousness of acting in the film of a director with a whip,would have been yet another plight.
தமிழ்த்திரையுலகின் தன்னிகரில்லா சினிமாஸ்கோப்,செவாலியர் சிவாஜி கணேசனுடன்,வேறொரு நடிகரை ஒப்பிட நினைப்பதற்கே ஒன்றுக்கு பலமுறை யோசிக்கவேண்டும். இருப்பினும், இதுபோன்ற ஒரு ஒப்புமைக்கு கமலைவிட வேறு ஒரு நடிகர் இருக்க வாய்ப்பில்லை என்பதற்குத் தமிழ்த்திரை வரலாறு சான்றுரைக்கும்.
"பிள்ளைக்கு தந்தை ஒருவன்;நம் எல்லோருக்கும் தந்தை இறைவன்"எனும் டி.எம்.எஸ்ஸின் தேன்சுவைப் பாடலுக்கு சிவாஜி வாயசைக்க,அவர் கரங்களில் ஒய்யாரமாக படுத்துறங்கும் காட்சியில்,AVM ம்மின்'பார்த்தால் பசிதீரும்' திரைப் படத்தில்,ஒரு ஏழு வயது சிறுவனாக நடித்தவர் கமல்.
என்னதான் AVM ம்மின் 'களத்தூர் கண்ணம்மாவின்'ஜெமினி கணேசனின் பிள்ளையாக கமல் அறிமுகமானாலும். {'பார்த்தால் பசிதீரும்' படத்திலும் அவர் ஜெமினியின் பிள்ளைதான்} சிவாஜிக்கும் கமலுக்கும் இடையே ஏதோ ஒரு ஆழ்ந்த நடிப்பு முடிச்சு இருந்திருக்கவேண்டும்.அந்த முடிச்சு பல ஆண்டுகளுக் குப்பிறகு, கமலின் 'தேவர்மகன்' திரைப்படத்தில் தந்தை மகன் வேடங்களில் அவிழ்க்கப்பட்டு, அட்டகாசமாக அரங்கேறியது.
மலையாள திரைப்படஇயக்குனர் பரதனின் கைவண்ணத்தில்,'தேவர்மகன்' திரைப்படம்,ஒரு குறிப்பிட்ட சமூகத்தின் பழக்க வழக்கங்களையும் உள்ளுணர் வுகளையும்,துல்லியமாக காண்போரின் ஆழ்மனதில் பதியவைத்தது.இதன் மூலம்,சிவாஜிக்கும் கமலுக்கும் இடையே நிழல்பிம்ப முத்திரைகள் நின்று நடமாடி,ரசிகர்களின் நாடித்துடிப்போடு சேர்ந்து நர்த்தனமாடின.
தந்தை மகன் உறவின் புதிய பரிமாணத்தை வெளிப்படுத்தியதன் மூலம் 'தேவர்மகன்'திரைப்படம் சிவாஜியையும் கமலையும் இணைத்துவைத்து,புதிய கோணத்தில் கமலை மட்டுமே பார்க்கத் தூண்டியது.காரணம்,கலைவாணியின் தவப்புதல்வனான சிவாஜியை, எத்தனையோ கோணங்களில் ஏற்கனவே பார்த்தாகிவிட்டது.கமல் உலக நாயகன் என்றாலும்,சிவாஜி எனும் நடிப்புக்கடல் அகன்று விரிந்து,அலைகளாய்ச் சீறி, அண்டத்தையே அதிரவைத்தது என்பதை, அவரின் உள்மனது,ஊன்றி உணர்ந்திருக்கும்.
சிவாஜியின் அடுத்த தலைமுறை நடிகனான கமலுக்கு,கே.பாலச்சந்தர் எனும் சாட்டை கமலுக்குள் கிடந்த கலைஞன் எனும் பம்பரத்தை,பலதிசையில் சுழலச் செய்து,சாகசக் குதிரையாய் மற்றவர்களை முந்தச் செய்தது.ஆனால் சிவாஜி யோ ஒரு தான் தோன்றி மலை.அது தன்னைத்தானே சிறுக சிறுகச் செதுக்கி, இராஜ இராஜ சோழன் உருவாக்கிய தஞ்சை பெரிய கோபுரம்போல் உயர்ந்தது.
கமல் அசுரத்தனமான,புத்தியுள்ள ஒரு நடிகர்.புத்தியோடு யுக்தியும் இணைத்து, புதிய முயற்சிகளை பெருமையுடன் பிரசவித்தது,கமலின் தனிச் சிறப்பு.நாள் தோறும் வளர்ந்துவரும் தொழில் நுட்பமும், கமலின் புதிய முயற்சி களுக்கு உறுதுணையானது.
பராசக்தியின் மைந்தனோ, நடிப்புச்சுவற்றில் பரமபதம் ஆடி,பிராம்மாண்ட வெற்றிகளால் உயர்ந்து,ஆதிகேசவன் ஆனவர்.கமலை இருவராக,மூவராக நால்வராக, தசாவதாரமாகக் கண்டிருப்போம்.உருவ மாற்றங்களாலும்,அந்த மாற்றங்களில் நடிப்பாற்றல் நளினங்களாலும்,குறிப்பிட்டு சொல்லும் படியான உயரத்தை எட்டியவர் கமல்.சிவாஜியோ ஒவ்வொரு திரைப் படத்திலும் நடையால், உடையால், உடல் அசைவால்,சிம்மக் குரலால்,குரலின் நெளிவு சுளிவுகளால், நடிப்பை உரமாக்கி உலகளந்தவர்.
குடும்பத்தில்,சமூகத்தில்,சரித்திரத்தில்,புராணத்தில்,இலக்கியத்தில்
இதிகாசத்தில்,தமிழ் இனம்,தான் கடந்து சென்ற அத்துணை பாதைகளிலும், சிவாஜி எனும் நடிகர் தோன்றிய பல கதாபாத்திரங்களை சந்தித்திருக்கும்.
பாமரனாக,படித்தவனாக,செலவச் சீமானாக,சல்லிக்காசில்லாதவனாக, கணவனாக,தந்தையாக பிள்ளையாக, அண்ணனாக,தம்பியாக,நண்பனாக நல்லாசிரியனாக,திருடனாக,காவலனாக,கவியாக,காதலனாக,மன்னனாக, போராளியாக, எஜமானனாக,சேவகனாக, பலகதாபாத்திரங்களுக்கு உயிரூட்டி வாழ்வியலை முழுமையாக வெண்திரை யில் கலங்கரை விளக்கமாக்கிய சிவாஜி, விட்டு வைத்த வேடங்களே இல்லை, எனச் சொல்லலாம்.
பொற்கைப் பாண்டியனும்,இராஜ இராஜ சோழனும்,கட்டபொம்மனும்
கப்பலோட்டிய வ.வு.சியும், கர்ணனும், பரதனும்,தெனாலி ராமனும்,அம்பிகா பதியும்,காளிதாசனும்,அப்பரும்,சுந்தரரும்,சிவனும்,நக்கீரனும்,முருகனும், வீரபாகுவும்,கலகமுனியும்,அரிச்சந்திரனும்,பெரியாழ்வாரும், திருமங்கை யாழ்வாரும், அனார்கலியின் சலீமும்,அறிஞன் சாக்ரடீசும்,ஜூலியஸ் சீஸரும் பகத் சிங்கும்,இன்னும்பல வரலாற்று மற்றும் இதிகாச நாயகர்கள் எல்லோருமே, சிவாஜியின் வடிவிலேதான்,நம் கண் முன்னே தோன்று கின்றனர்.
இதுபோன்ற மாபெரும் சகாப்த நிலையை ,கமல் உட்பட வேறு எந்த ஒரு கலைஞனா லும் உருவாக்க இயலுமா என்ற ஐயற் பாட்டிற்கும் அப்பாற்பட்டு, அவ்வாறு உருவாக்க இயலாது என்பதே, திட்டவட்ட மான உண்மையாகும்.
இவை எல்லாவற்றையும் கடந்து, சிவாஜிக்கும் கமலுக்குமிடையே அடிப்படை யிலேயே ஒரு வலுவான ஒற்றுமை யாதெனின்,அவர்கள் இருவருமே எந்த ஒரு திரைப்படத்திலும் 'பஞ்ச் டைலாக்' பேசி,தங்களது நடிப்பாற்றலை வெளிப் படுத்தியது இல்லை.
ஆனால் அவர்களுக்கிடையே,நடிப்பில் ஒரு உள்ளார்ந்த வேறுபாடும் என்றைக்கும் விடுகதையாக நிற்கும்.அவ்விடுகதைக்கு விடைகாணும் வழியில்,சிவாஜிக்குள் ஒவ்வொரு முறையும் ஒரு வித்தியாசமான மனிதனைக் காணமுடிந்தது என்பதும், மாறாக,கமலுக்குள்ஒவ்வொரு முறையும் ஒரு வித்தியாசமான நடிகனைக் காணப் பெற்றோம் என்பதும்,உண்மைகளாக வெளிப்படும்.
சிவாஜி வாழ்ந்த காலத்தில்,மனித உணர்வுகள் மேலோங்கி இருந்தன. அன்றைக்கு கணினி இல்லை.கைபேசி இல்லை.வாழ்க்கை நடைமுறைகளுக் கும் வாழ்க்கையைப்பற்றிய கனவுகளுக்கும், உயர்ந்த உணர்வுகளும் எண்ணங்களும் அடித்தளமாக அமைந்தன.தான் வாழ்ந்த காலத்தில் உலகெங் கிலுமுள்ள வாழ்க்கை நடைமுறைகளையும்,தான் பிறந்த மண்ணின் மகத்துவமான உணர்வு களையும்,உள்வாங்கிய சிவாஜி எனும் ஒப்பற்ற கலைஞன், நடிகனுள் மனித னானார்.'அவன்தான் மனிதன்' என்று சொல்லும் அளவிற்கு.நடிகனுள். மனிதத்தைப் புகுத்தியவர் நடிகர் திலகம் சிவாஜிகணேசன்.
கமலோ,தான் வாழும் காலத்தில்,ஒரு படைப்பாற்றல் மிக்க கலைஞனின் ஆத்ம வேட்கையை விதையாக்கி,திரையுலகில் ஓர் அற்புத விருட்சமானார்.இன்றைய தமிழ்த்திரையுலகில் கமலின் சாதனை உயரத்தை,வேறு எவரும் எட்டவில்லை. எட்டவும் இயலாது, அதே போன்று,கமலோடு சேர்ந்து வேறு எவரும்,இன்றும் என்றும், தமிழ் திரைவானில்,சிவாஜியின் இமயச் சிகரத்தை நெருங்கக்கூட முடியாது.
இறுதியாக,சிவாஜி எனும் நடிப்புப் பல்கலைக்கழக நூலகத்தில்,கமல் எனும் கலைக்களஞ்சியத்தை வைத்து அழகு பார்க்கலாம்;அதன் பக்கங்களை புரட்டிப் பார்க்கலாம்.படித்துவியந்துபோகும். அதே வேளையில்,சற்றே நிமிர்ந்து பார்க்கையில், பல்கலைக்கழகத்தின் கம்பீரத்தில், மெய் சிலிர்த்து,மெய்மறந்து போகலாம்.சிவாஜிக் குள் கமலே தவிர,கமல் சிவாஜிக்கு நிகரல்ல.
-------------------------------------
பின்குறிப்பு:-
இக்கட்டுரையில் சிவாஜியையும் கமலையும் தராசில் வைத்துப்பார்ப்பதற்கு அவர்கள் நடித்த திரைப்படங்கள் எவையும் குறியீடுகளாக எடுத்துக்கொள்ளப் படவில்லை.'பார்த்தல் பசிதீரும்' மற்றும் 'தேவர் மகன்' ஆகிய இரு திரைப் படங்கள் குறிப்பிடப்பட்டது,இந்த இரு நடிப்பு உச்சங்களை ஒப்பிடுவதற்கான தொடக்கப் புள்ளிகளே தவிர,ஒப்பிடுவதற்கான திரைப்படங்கள் அல்ல.
ப.சந்திரசேகரன்.