Trails of symbolism in Mamannan

   

   From Pariyerum perumal,Mari Selvaraj has been mounting on the ladder with his soul searching struggle against casteism and suppression of the socially downtrodden section,with his keen perception of the inbuilt issues ailing the underprivileged.

  From a denial of friendship with a person of the lower caste in his first film,Selvaraj pushed the enslaved sections of society to claim their rights for road trasnport and their rights to take part in temple rites in Karnan.Mamannan takes them closer to their rights for legitimately sharing the seats of power,breaking the shackles imposed by the middle level casteist forces, functioning under the banner of social justice. 

  Mamannan is a visual treat in symbolism. Scenes without dialogues step up a sensational vigour,through display of dogs versus the pigs,implying the inherent beastly element of caste supremacy and the silent aggression against caste enslavement of society's tail end,by cautiously controlling the wagging tail.Even the dogs here are shown only as agents of brutality,unscrupulously manitained and managed by the middle rungs of the caste ladder.

  The pigs might be killed and their sty might be vandalized;but a single piglet will remain to affirm the fact that the struggle for equality in survival is an unending process.George Orwell rightly said in his Animal Farm that "All are equal;but some are more equal than the others".The overall indicator of caste equality shows that the boghey of social justice still keeps its tail end standing,so that the face and body of humanity can prevent its tail from wagging.

  Selvaraj is a keen narrator of reality through the medium of cinema.His three films {Pariyerum Perumal,Karnan and Mamannan},have poignantly established his conviction to picturise with least deviation,his social sense of responsibility and his unrelenting creative urge to realise his social responsibilty.He has been consistently taking up this social mission of caste equality,by letting the dogs and the pigs to participate in the horse race for equality,so that the horse alone need not carry the pride of the race to the top rung of the social ladder.

   There is a lot to say about Mamannan.It is a film dedicated to the purpose of its theme through honest narration.It is a film pulling the actors to a categorical performance without their label or name as actors.Vadivelu,Udhayanidhi,Fahad Fazil and Keerthi Suresh all merge with and dissipate into their characters. Vadivelu will outlive his actor image as a proclaimed comedian and stay fixed to audience memory as the MLA Mamannan, allowed only to stand in the power game and never let to participate in the race for power.Udhayanidhi as Adhiveeran will be remembered as the aggressive beat and pulse of his father,reflecting the inner cry for self identity.

  Fahadh Faasil will be ever recalled as the recalcitrant Rathnavelu holding the pride of power centre,never willing to give in his prime caste image,though ready to compromise his self-esteem with his social equals. Geetha Kailasam as Veerayi and wife of Mamannan,Keerthi Suresh as Leela and Raverna Ravi as Jothi will remain as the submissive and strong mind frames of the caste and gender suppressed women folk.

  Each actor becomes a character and each character symbolises a concept.In totality the film facilitates the scope for a vision of the social justice preamble encompassing the mission for making justice and equality as the two legs,not let to stand perpetually, but fit enough to find their track and run the race for achieving independence and individuality.

   A.R.Rahman is a musical facilitator of the theme,content and conquest of equal human rights through true social justice. The only inconsistency in Mamannan is the latent cinematic thrust embedded in narration that makes it different from the more true-to-life Karnan.But it is this cinematic thrust that makes the audience glued to the screen,big or small.

Courtesy:- Netflix.

வாழ்க்கைப் பாதையில் தமிழ்த்திரைப் பயணம்

 

   வாழ்க்கையை வெள்ளித்திரையில் காண்பதுமுண்டு;வெண்திரையுடன் வாழ்பவர்களும் உண்டு.வாழ்க்கை நிசமெனில் திரைபிம்பங்கள் நிசத்தின் நிழலே!.வாழ்க்கையுடன் இணைந்து பயணிக்கும் திரையுலகு, வாழ்க்கையின் சில பகுதிககளையாவது பிரதிபலிக்க வில்லையெனில் படைப்பு பொய்யாகிறது.

   ஒரு உலோகத்திற்கு தங்கமுலாம் பூசினாலும்,உலோகமின்றி முலாம் பூச இயலாது என்பதே உண்மை. வாழ்க்கை என்னும் உண்மை உலோகத்திற்கு, இலக்கியமும்,திரைக்கதையும் கற்பனையால் தங்கமுலாம் பூசுகின்றன. உடல் உண்மையென்றாலும்,புலன்கள் உண்மையென்றாலும்,காணும் காட்சிகள் எல்லாமே உண்மையாகி விடுவதில்லை. பொய்க்காட்சிகளால்,முகம் தெரியா உள்ளத்தில் ஏற்படும் பாதிப்புகள் உண்மையா பொய்யா என்பதற்கு,அவரவர் வாழ்க்கையே சாட்சி. 

  காலம் ஓடிக்கொண்டே இருப்பதால் காலத்தை நதியாகக்கருதி அதில் வாழ்க்கைப் பயணம் மேற்கொள்கை யில்,வாழ்க்கை இயல்பாகவே ஒரு ஓடமாக வோ,படகாகவோ மாறிவிடுகிறது.எனவே தான் அந்த கோணத்தில் சிந்திக்கும் படைப்பாளிகள், 

"வாழ்க்கையின் பாடம் ஊறிடும் ஓடம் என்றும்", 

{'இவன் அவனேதான்'திரைப்படத்தில் திருச்சி லோகநாதனும் எஸ்.ஜானகியும்  பாடியது }

"ஆசையே அலைபோல 

நாமெலாம் அதன்மேலே 

ஓடம்போல் ஆடிடுவோமே வாழ்நாளிலே"

என்றும், 

{படம்:- 'தை பிறந்தால் வழி பிறக்கும்';பாடியவர் அதே திருச்சி லோகநாதன் }   

"வாழ்க்கையெனும் ஓடம் 

வழங்குகின்ற பாடம் 

மானிடரின் மனதினிலே 

மறக்கவொண்ணா வேதம்" என்றும், 

('பூம்புகார்'திரைப்படத்தில் கே.பி சுந்தராம்பாள் பாடியது}.  

    வாழ்க்கையினை படகாக்கி,கால மெனும் நதியில் பயணிப்பதாகக் கருது கின்றனர். 

  இந்த மூன்று பாடல்களையும் முறையே வில்லிபுதனும்,கண்ணதாசனும் கலைஞ ரும் எழுத,எம்.ரெங்கராவும்,கே.வி மகா தேவனும்,ஆர்.சுதர்சனமும் அமுதமாய் இசையமைத்திருந்தனர்.

  வாழ்க்கை என்பது நீண்ட ஒரு கனவோ அல்லது கனவு காண்பதே வாழ்க்கையோ என்று நினைக்கும் பட்சத்தில்,துறவுக் கோலம் கரையென மனக்கண்ணில் புலப் பட,ஆசையெனும் துடுப்பினை துறக்கச் செய்வதே வாழ்க்கையின் எல்லை என்று, வாழ்க்கையை ஓடமாக்கி.ஆசை களைத் துடுப்பாகி,கவிப்பேரரசு வைரமுத்து வரியமைத்த, 

"கனவு காணும்

வாழ்க்கை யாவும்

கலைந்து போகும்

கோலங்கள்

துடுப்புக்கூட

பாரம் என்று கரையைத்

தேடும் ஓடங்கள் "

  எனும் பாடலொன்று பாலு மகேந்திராவின் 'நீங்கள் கேட்டவை' திரைப் படத்தில் இடம் பெற்றது.இளையராஜாவின் இசையில் கே.ஜே.யேசுதாஸின் காந்தக்குரலில் இப்பாடல் நம் நினைவுகளை சுண்டியிழுப் பதை,எப்போதும் உணரலாம். 

  கால ஓட்டத்தில் வாழ்க்கையின் நகர்ச்சியைக் குறிக்கும் வண்ணமே, ஜெமினி பிக்செர்ஸின் 'வாழ்க்கைப்படகு' திரைப்படமும்  மணிவண்ணன்  இயக்கத் தில் சத்யராஜ் நடித்த'வாழ்க்கைச் சக்கரம்'திரைப் படமும் வெளியாயின. மேலும்'வாழ்க்கை'எனும் தலைப்பில் இரண்டு திரைப்படங்களும் 'வாழ்விலே ஒருநாள்''வாழ்க்கை ஒப்பந்தம்''வாழ்க்கை வாழ்வதற்கே''வாழ்வு என் பக்கம்''வாழ்வே மாயம்''வாழ்ந்து காட்டுகிறேன்"போன்ற திரைப்படங்களும் வெண்திரையில் வாழ்க்கைப் புத்தகத்தின் சில பக்கங்களை புரட்டிப்பார்த்தன.

  காலங்கள் மாறிக்கொண்டே இருப்பி னும்,போராடாமல் வாழ்க்கை இல்லை. ஒவ்வொருவரும் ஏதேனும் வகையில் போராடித்தான் வாழ்ந்து முடிக்கின்றனர் .வெற்றி தோல்விகளுக்கிடையே வாழ்க்கை என்றுமே ஒரு போர்க்களம்தான். இதைத் தான் சரத்குமார் நடித்து வெளிவந்த'வேடன்' திரைப்படத்தில், 

"வாழ்க்கையே போர்க்களம் 

வாழ்ந்துதான் பார்க்கணும் 

போர்க்களம் மாறலாம் 

போர்கள்தான் மாறுமோ" 

  எனும் ஆழ்ந்த சோகத்தை எஸ்.பி.பியின் குரலில் ஒலித்த வைரமுத்துவின்  பாடல், நெஞ்சில் ஊடுருவி உணர்த்தியது.சுரேஷ் கிருஷ்ணாவின் இயக்கத்தில் உருவான 'வேடன்' திரைப்படத்திற்கு,தேனிசைத் தென்றல் தேவா இசையமைத்திருந்தார்.

   இதேபோன்று எதிர்நீச்சல் போட்டுத்தான் வாழ்க்கையை வாழ்ந்தாக வேண்டும் என்ற தன்னம்பிக்கை தத்துவத்தை, 

"வாழ்ந்து  பார்க்கவேண்டும் 

அறிவில் மனிதாகவேண்டும் 

வாசல்த்தேடி உலகம் 

உன்னை வாழ்த்துப் பாடவேண்டும்" 

   என்ற பாடல் 'சாந்தி' திரைப் படத்தில்,இள நெஞ்சங்களின் வசந்த உணர்வுகளையும் துணிச்சலுகையும் வெளிப்படுத்தியது. மேலும்,

"வாழ நினைத்தால் வாழலாம் 

வழியா இல்லை வாழிவிலே

ஆழக்கடலும் சோலையாகும் 

ஆசையிருந்தால் நீந்திவா 

.என்றும். ..............................................

வாழச் சொன்னால்

வாழ்கிறேன் மனமா இல்லை

வாழ்வினில் ஆழக் கடலில்

தோணி போலே அழைத்துச்

சென்றால் வாழ்கிறேன்" 

 என்றும்,

பெண்மை ஆண்மைக்கு வாழ்வியல் நடை முறைகளை படிப்பிப்ப தாகவும்,அதனை புரிந்து கொண்டு அதற்கு ஆண்மை  உடன் படுவதாகவும், இசைந்து வாழும் மனப் போக்கின் மகத்துவத்தை,'பலே பாண்டியா' திரைப் படத்தின் அற்புதமான பாடல் வரிகள் உணர்த்தின .  

  வாழ்க்கை சித்தாந்தங்களை எளிமை யான வரிகளில் இவ்வாறு சுட்டிக்காட்டினார் கவியரசு கண்ணதாசன்.இந்த இரண்டு சிவாஜி கணேசன் திரைப்படங்களுக்கும் மெல்லிசை மன்னர்களே,இனிமையாய் இசையமைத்திருந்தனர். 

  கால ஓட்டத்தில் வாழ்க்கையின் கசப்பான உண்மைகள் புரிய வருகின்றபோது,அன்பும் பாசமும் அழிகின்ற கோலங்களே என்று அறிந்து,மனம் நொந்துபோய்,வேதனையே கவிதையாகி,மனிதனை ஞானியாக்குவ துண்டு.அவ்வாறு "ஆறிலிருந்து அறுபது வரை'திரைப்படத்தில் இளைய ராஜாவின் இசையில் ஜெயச்சந்திரன் பாடிய பாடலே, 

"வாழ்க்கையே வேஷம்

இதில் பாசம் என்ன நேசம் என்ன

காலத்தின் கோலம் புரிந்தது,

ஞானிதானே நானும்"

  இந்த சோகமான வரிகளுக்கு சொந்தக் காரர்,திரைவசனமும் கவிதை ஆற்றலும் தன்னகத்தே கொண்ட பஞ்சு அருணாச்சல மாவார்.

   வாழ்க்கையில் கெட்டு உயர்ந்தோரும் உண்டு;மேன்மக்களாக வாழ்ந்து கெட்டோரும் உண்டு.அப்படி வாழும்போதும் தாழும்போதும்,நம்மை சுற்றியிருக்கும் சமூகம் வசைவு விமர்சனங்களை, கூறிக் கொண்டே இருக்கும்.இந்த ஒரு மறுக்க வொண்ணா உண்மையினைத் தான்'நான் பெற்ற செல்வம்'திரைப்படத்தில் ஜி.ராம நாதன் இசையில் டி.எம் சௌந்தராஜன் மனஉளைச்சலை இறக்கிவைத்து  பாடிய க.மு.ஷெரீபின் வரிகளான,

"வாழ்ந்தாலும் ஏசும் தாழ்ந்தாலும் ஏசும்
வையகம் இதுதானடா …..

வாழ்ந்தாரைக் கண்டால் மனதுக்குள் வெறுக்கும்
வீழ்ந்தாரைக் கண்டால் வாய்விட்டுச் சிரிக்கும்
இல்லாது கேட்டால் ஏளனம் செய்யும்
இருப்பவன் கேட்டால் நடிப்பென மறுக்கும்"

  எனும் வாழ்வியல் பாடல் நினைவுறுத் தியது.  

  இறுதியாக,வாழ்க்கையைப் பற்றி திரைக்கவிஞர்கள் எத்தனை விதமாக வரிகள் வடித்தாலும்,முடிவில் வாழ்வின் மாயக்கோலங்களே,வாழ்வின் வாய்மைப் பாடமாகும். இதைத்தான் 'நீர்க்குமிழி' படத்தில் சீர்காழி கோவிந்தராஜன் குரலில் அழுத்தமாய் ஒலித்த, 

"ஆடி அடங்கும் வாழ்க்கையடா 

ஆறடி நிலமே சொந்தமடா"

 எனும் கவிஞர் சுரதாவின் பாடலும்,'வாழ்வே மாயம்'திரைப்படத்தில் நம்மை முடிவிலா சோகத்தில் தள்ளிய, 

"வாழ்வே மாயம் இந்த வாழ்வே மாயம் 

தரைமீது காணும் யாவும் 

தண்ணீரில் போடும் கோலம்" 

  என்ற வாலியின் வலுவான வரிகளும், நெஞ்சில் நிலைநிறுத்தின.வி.குமாரும் கங்கை அமரனும் இசையால் இதயம் கனக்கச் செய்த இந்த இரண்டு பாடல் களும்,வாழ்க்கைப்பாதையில் தமிழ்த் திரையிசைவரிகளின் பயணத்தை, கற்பனை,யதார்த்தம் ஆகிய இரண்டு  எல்லைக்கற்களை கடக்காது,நிற்கச் செய்தன. 

ப.சந்திரசேகரன்

                                        ==============0=================     

The Predicament of three fathers- in- law.

    

    The Indian soil is flooded with more stories of mothers-in-law than fathers-in-law.To be a mother-in-law,is a role of  utmost domestic importance and home routine relevance.The general perception in women is that, a good  mother-in-law is a precious commodity. There is a Tamil film song sung by K.J.Yesudas which says'a woman's enemy is another woman'. This theory is more applicable between a mother-in- law and daughter-in-law,however good each is towards the other.Tamil Cinema has often enrolled P.Kannamba,Pandarbhai and M.V.Rajamma as sweet mothers-in-law and C.K.Saraswathi and Sundaribhai as ill-tempered mothers-in- law.

   Even Manorama was projected as a crude mother-in-law in V.Sekar's Naan Petha Magane. In fact,she was more a possessive mother,that made her a bad mother-in-law in that film.Tamil films also showed mothers-in-law, shabbily treating their sons-in-law in movies like Panama Paasama,Poova Thalaiya {S.Varalakshmi as mother in law in both the films} Kuzhandhai yum Dheivamum{G.Varalakshmi} Pattikkaada Pattanama {Sukumari}Sakala Kala Vallavan {Pushpalatha}and Maappillai{Srividya}.

   Contrarily,a widowed father-in-law's profile reflects distinct dimensions both in terms of gender and emotional status.Generally,fathers who are doting on their daughters,look for safe sons-in-law,in whose hands their daughters will stay protected for ever.However,we may come across a prejudiced father-in-law or a dignified father-in-law facing unexpected problems and being misunderstood by their daughters-in- law or sons- in-law.We would have come upon quite a few memorable fathers-in-law in Tamil Cinema.However,three such characters are stuck to our memory by their unique predicament and the way they overcame that predicament,with  either depression or dignity.

    The predicament of depression encircled the life of the Zamindar of Selvapuram in the film Naanum Oru Pen made by the big banner AVM studios.But it  was faced with dignity by both Dr.Dwarakanath{a renowned opthalmologist}in Keezh Vaanam Sivakkum produced by Muktha Films and a village head called Muthaiya in 'Komban' directed by Muthaiah.The actors who outlived their roles in the characters were S.V.Rengarao, Sivaji Ganesan and Raj Kiran respectively.

  Selvapuram Zamindar had a child-like mind frame.As a widowed father of two sons,he wanted them to marry graceful girls and add more elegance to the Zameen.But due to the evil designs of a close relative,his elder son happened to marry an illiterate girl with a very dark complexion.This came as a rude shock to the Zamindar,though his son who believed in self-respect,and cherished self dugnity,whole heartedly accepted the girl as his wife.

   To add fuel to the fire the devilish relative yarned a story of illicit post marital relationship between the Zamindar's dark skinned daughter-in-law and his younger son who was respectfully moving with his sister-in- law and was earnestly trying to make her a literate.The Zamindar blindly believed the nasty tale and expelled both his daughter-in-law and younger son from home.

  The climax showed the 'cursed'daughter-in-law relieving the zameen property by disclosing the details of a false document prepared by the relative which contained details of the transfer of  the entire zameen property into his name. The degraded,illiterate daughter-in-law,now became a literate and saved the zameen by reading out the contents of the shady document.

   The Zameendar realized the all time truth that beauty is only skin deep and it is the merit of character that matters.He apologised to his angel like daughter in law and became a doubly happy father-in-law.S.V.Rengarao beautifully played the role of a depressed father-in- law with the  substantial support of most talented actors like  S.S.Rajendran and A.V.M Rajan as his sons, C.R.Vijayakumari as the dark angel daughter-in- law and M.R.Radha as the fiendish relative.

  The plight of the opthalmologist father-in-law was more poignant than that of the Zamindaar. His son had spoilt the life of an innocent girl and the girl's blind brother came with to the eye doctor with a sickle stating that he needed an eye surgery so that he could regain his vision and kill the guy who spoilt his sister's life.When the doctor came to know that it was his son who was the flirt and that he had to give vision to a guy who was bent upon killing his deceitful son,it became the biggest challenge in his life.

  The other rude shock that struck the doctor was the disheartening medical information regarding a fatal disease of his most endearing daughter-in- law.The opthalmologist was in a double whammy situation.On the one hand he had to hide the immoral,premarital flirting of his son and on the other hand, the secret of the impending death of his daughter-in-law. Interestingly,his shrewd daughter in law came to know that she was facing a life killing disease.At the same time she also understood that her father-in-law knew the person who had betrayed the blind man's sister.

   The film hit the mind of the audience scene after scene,by beautifully presenting the delicate layers of the conversation between the father-in-law and daughter in law and the conflicting moments between the father and son.Sivaji Ganesan with his own fineness in role play,excelled in showcasing his predicament and Saridha as his cute daughter in law became his perfect foil.Both Sarathbabu as the wayward son and Jai Shankar as the vengeful blind man did their best in taking the film closer to the hearts of the audience.

  The dead daughter in law's eyes offered vision to the man seeking revenge.Forgiveness followed as the corollary of the noble sacrifice of the beloved daughter-in-law of a passionate father in law.The father-in-law role was a cake walk for the Chevalier.With the pestering predicament of the role,it became another feather to the classic performance ability of Sivaji Ganesan as an all rounder in acting.

    The village head father-in-law of 'Komban',was an unruffled and seamless character breezily performed by Raj Kiran.How easily he took the rude,insulting  pot shots of his ruffian like son-in- law strikingly played by Karthi.The film with its rural milieu became an excellent village drama with the devil-may-care,fatherless son-in- law,perceiving the inherent father element in his father-in-law and accepting him as his father,based on the-latter's venerable character.

  The second half of the film demonstrated the strong bonding between the father-in-law and his son-in-law,through the scenic portrayal of dialogue and action;letting the audience accept them not as characters on the screen but as persons in reality with an innate respect for each other.Here the predicament of the father-in-law was to passively endure humiliating moments thrown upon him by his uncouth son- in-law,as repulsive modes of behaviour purely for the sake of seeing his daughter lead a blessed life;in the hands of an other wise,wife doting husband.

  Though Komban specialized in rural rituals and village feuds,it was the underlying theme of the unseen emotional layers between a hurt father- in-law and a hurting son in law that hit the screens as a refreshing drama.When the hurting events transformed  into a healing sequence of actions,'Komban' became a delightful movie watching experience.

   This post found its 'black and white script' follwing a heartening,nostalgic journey of the blog writer,on his movie bound memory lane.

         ===============0================

  

ஆறுதலின் அரவணைப்பில்

  வாழ்க்கைக்கடலில் திக்கற்று தடுமாறி, மூழ்கிடும் வேளையில் உதவும் கரங்களே, ஆறுதலின்',அகமும் புறமும்."தோழா தோழா தோளில் கொஞ்சம் சாஞ்சுக்கணும்" என்று  ஆறுதலுக்கு அலைவோர்க்கு உரிய  நேரத்தில் நிழலாய்த் தொடர்ந்து தாங்கும் தோள்களே,ஆறுதல்.உதவிக்கு யாருமே தென்படாதபோது,கண்ணுக்குப் புலப்படா இறைவனடியை அடைந்தோர்,ஆறுதல் அளிப்பர் என்கிறார் வள்ளுவர். 

தனக்குவமை இல்லாதான் தாள்சேர்ந்தார்க் கல்லால் 

மனக்கவலை மாற்றல் அரிது 

  எனும் இக்குறள்,ஒப்பில்லா திருவடிகளை அடைந்தோர் மட்டுமே ஆறுதலுக்கான வடிகால் ஆவர்,என்கிறது.  

  உறவுகள் ஆயிரம் இருந்தாலும்,நட்பினால் கிடைக்கப்பெறும் ஆறுதல் ஆன்ம சுகம் அளிப்பதாகும்.அதனால் தான் வள்ளுவர், 

உடுக்கை இழந்தவன் கைபோல ஆங்கே

இடுக்கண் கலைவதாம் நட்பு 

எனும் பிரபலமான குறளினை மனித இனத்திற்கு விட்டுச்சென்றார். 

  ஆறுதலில் முதன்மையானது,தன்னிரக்க மின்றி ஒவ்வொரு நபரும் தனக்குத்தானே உருவாக்கிக்கொள்ளும் சுய ஆறுதல் மனப்போக்கு.இதற்கான உரத்த ஓலி பாடலொன்றை,மெல்லிசை மன்னர் தன் சொந்தக்குரலில்'வெள்ளிவிழா'திரைப் படத்திற்கென சுறுசுறுப்பாய் பாடியிருந்தார்.

"உனக்கென்ன குறைச்சல் 

நீ ஒரு ராஜா 

வந்தால் வரட்டும் முதுமை 

வந்தால் வரட்டும் முதுமை" 

 எனும் இந்த வலிமையூட்டும் வரிகள், முதுமையின் முனகல்களுக்கு நவத்தால் பூட்டிட்டது.இதே மெல்லிசை மன்னர்,         'சிவகாமியின் செல்வன்' திரைப் படத்தில், தந்தை தன் மகளுக்கு ஆறுதல் கூறும் வண்ணம் பாடிய பாடல்,அழகுடனும்,அர்த்த முடனும் அமைந்திருந்தது. 

"எதற்கும் ஒரு காலம் உண்டு 

பொறுத்திரு மகளே

இன்பத்திலும் துன்பத்திலும்  

சிரித்திடு மகளே"  

எனும் இதமாய் இதயம் வருடும் வரிகளில், துன்பம் நிச்சயம் துவண்டுபோகும்.   

  ஆறுதலின் அடர்த்தியில் டி.எம்.சௌந்த ராஜனின் கணீர்க்குரலின் அமைந்த, ஒருசில மறக்கமுடியா பாடல்கள் உண்டு. 'பந்தபாசம்' திரைப்படத்தில் தம்பிக்கு அண்ணன் ஆறுதல் அளிப்பதாக அமைந்த, 

"கவலைகள் கிடக்கட்டும் மறந்துவிடு 

காரியம் நடக்கட்டும் துணிந்துவிடு" 

எனும் தரமான பாடலும், 

'என் அண்ணன்' படத்தில் அவர் எம்.ஜி. ஆருக்காக பாடிய, 

"நெஞ்சம் உண்டு நேர்மை உண்டு ஓடு ராஜா 

நேரம் வரும் காத்திருந்து பாரு ராஜா"என்ற பாடலுக்கிடையே வரும், 

"உண்டு உண்டு என்று நம்பி காலை எடு

இன்று உன்னைவிட்டால் பூமி ஏது கவலை விடு "

  எனும் நம்பிக்கை வரிகள் நெருப்பெனப் படர்ந்து,கவலைகளை தீயிட்டுக் கொளுத் தியது.

  உடல் ஊனத்தாலோ சூழ்நிலைச்சுமை களாலோ தளர்ந்துபோகும் கணவனுக்கு நெஞ்சார ஆறுதல் கூறும் மனைவியர், கணவனுக்கு கரையாத பலம் தருகின்றனர். இந்த வகையில் 'பாகப்பிரிவினை'திரைப் படத்தில் சரோஜாதேவிக்காக பி.சுசீலா பாடிய, 

"தங்கத்திலே ஒரு குறையிருந்தாலும் தரத்தினில் குறைவதுவுண்டோ 

உங்கள் அங்கத்திலே ஒரு குறையிருந் தாலும் அன்பு குறைவதுண்டோ" 

  எனும் குறையில் நிறைகாணச் செய்யும் பாடல்,ஆறுதலின் முதன்மைக் குரலானது. இதேபோன்று இளம் வயதிலேயே அகால மரணமுற்ற மனைவிக்காக ஏங்கித்தவிக் கும் கணவன்முன், இறந்து போன மனைவி ஆவியாகத் தோன்றி,இதயத்துணையாக ஆறுதல் அளிக்கும்  காட்சிக்கென,'கற்பகம்' திரைப்படத்தில் பி சுசீலா பாடிய, 

"மன்னவனே அழலாமா 

கண்ணீரை விடலாமா 

உன்னுயிராய் நானிருக்க 

என்னுயிராய் நீயிருக்க" 

 எனும் அமுத கீதம்,என்றென்றும் நெஞ்சில் இனித்து,கேட்பவர்க்கெல்லாம் ஆறுதல் தரும்  பாடலாகும். 

  தூக்கத்தை ஆறுதலாக்கி,தூக்கத்திலும் துணையிருப்பேன் என்று உறதியளிக்கும் பெண்மையின் பேரன்பில் திளைப்பதைத் தவிர,வேறு நிம்மதிக்கோலம்,மண்ணில் உண்டோ? இப்படி ஒரு உறுக்கமான அன்பை ஆறுதலாக்கிய பாடலே,'ஆலயமணி'திரைப் படத்தில் எஸ்.ஜானகி மனம் கனிந்துப்  பாடிய,

"தூக்கம் உன் கண்களை தழுவட்டுமே

அமைதி உன் நெஞ்சில் நிலவட்டுமே

அந்த தூக்கமும் அமைதியும் நானானால்

உன்னை தொடர்ந்திருப்பேன்

என்றும் துணையிருப்பேன்"

  எனும் நித்திரையில் நிம்மதி தவழச் செய்யும் பாடல்.

  கனவனின் அன்பு பூரணமாகக் கிட்டாத நிலையிலும்,கனவனின் நிம்மதியை பெரிதாக நினைத்து ஆறுதல் உணர்வுடன் மனைவி பாடுவதாக பி.சுசிலாவின் குரலில் இனிமையுடன் குணம் சேர்த்த பாடலே,

"எங்கே நீயோ நானுமங்கே உன்னோடு" என்று தொடங்கி,

"காதல் என்றால் சேயாவேன்

கருணை என்றால் தாயாவேன்

தினமும் உந்தன் நிழலாவேன்

உனக்கென நான் வாழ்வேன்"

 என்று ஆறுதலுக்கு பெண்மையை அற் பணித்த,'நெஞ்சிருக்கும்வரை'திரைப் படத்தின் ஆழமான நெஞ்சை இறுக்கும் வரிகள்,ஒரு அழகான வாழ்க்கைப் பாட மாகும்.

 இப்படி பலவிதமான ஆறுதல் பாடல்களில் காதலருக்காகவும் அவர்களின் காதல் மனச்சுமையை இலேசாக்கும் வகையிலும், நண்பர்கள் பாடுவதுண்டு.அப்படிப்பட்டதோர் பாடலை'காதல் கோட்டை'திரைப்படத்தில் தேவா தானே இசையமைத்துப் பாடியிருந் தார்.

"கவலைப்படாதே சகோதரா

எங்கம்மா கருமாரி காத்துநிற்பா

காதலத்தான் சேர்த்துவப்பா

கவலைப்படாதே சகோதரா"

  ஆறுதலால் மனித மனமளந்த திரைப்பட வரிகள் தமிழ்த்திரையில் ஏராளம். இது போன்ற காட்சியமைப்புப் பாடல்கள்  இன்னும் நிறைய உண்டு.மேற்கண்ட பாடல்களில் வெள்ளி விழா,சிவகாமியின் செல்வன்,கற்பகம் ஆகியவற்றின் வரிகளை வாலி எழுத,முதல் பாடலுக்கு வி.குமாரும், இரண்டாவதற்கு மெல்லிசை மன்னரும் மூன்றாம் பாடலுக்கு திரையிசைத்திலக மும் இசையமைத்தனர்.

  'பாகப்பிரிவினை','ஆலய மணி','நெஞ்சி ருக்கும்வரை''என் அண்ணன்'ஆகிய படங்களின் சுட்டிக்காட்டப்பட்ட பாடல்க ளுக்கு கண்ணதாசன் வரி வடிவம் கொடுக்க,முதல் இரண்டிற்கு விஸ்வ நாதன்இராமமூர்த்ததி இணைந்தும், 'நெஞ்சிருக்கும்வரை'பாடலுக்கு,எம்.எஸ்.வி தனித்தும் இசைச்செறிவூட்டினர்.'என் அண்ணன்' திரைப்படம் கே.வி.மகாதேவன் கரங்களில் கனிந்து பரவசமூட்டியது.

 'பந்த பாசம்'திரைப்படப்பாடல்,கவிஞர் மாயவநாதனால் புனையப்பட்டு விஸ்வநாதன் ராமமூர்த்தியின் இசை கண்டது.'காதல் கோட்டை' பாடல் வரிகளுக்குச் சொந்தக்காரர் அத்திரைப் படத்தின் இயக்குனரும் கவிஞருமான அகத்தியனாவார்.

  முடிவாக,ஒவ்வொரு மனிதனுக்கும் சுகமான,நிசமான ஆறுதல் வழங்கிய பாடலே,கண்ணதாசன் இயற்றி விஸ்வ நாதன் ராமமூர்த்தி இசையில் P.B.சீனிவாஸ் குரலில் நம் அனைவரையும் இளைப்பாரச் செய்த,

"மயக்கமா கலக்கமா 

மனதிலே குழப்பமா

வாழ்க்கையே நடுக்கமா"

எனும் பாடலும்,அப்பாடலின் இறுதி வரிகளான,

"இருக்கும் பொழுதை இறைவனுக்களித்து

நடக்கும் வாழ்வில் அமைதியைத் தேடு

உனக்கும் கீழே உள்ளவர் கோடி

நினைத்துப் பார்த்து நிம்மதி நாடு"

 எனும் இதிகாசமாக அமைந்த,அனைவர்க் குமான ஆறுதல் சொற்கள்.

   "சொர்க்கமும் நரகமும் நம் வசமே"என்று கவியரசு எழுதியது போல,அவரவர் உள்ளமே அவரவர்களின் இருப்பிடம் என்றாகிட, அவரவர் நிம்மதியும், அதற்கான ஆறுதல் மொழிகளும்,அவரவர் வசமே!.

ப.சந்திரசேகரன்.