Lord Shiva and Tamil cinema

  

    Tamil cinema has periodically and profusely visited the zestful zone of Hindu mythology both with caution and care. Hinduism which is meaningfully laced with Vaishnavite and Saivite faiths and ideologies,had initially attracted Tamil cinema,with the predominance of Vaishnavite themes, because the nascent years of Tamil cinema fell under the vast spell of Telugu master brains of creativity, inseparably linked to the Vaishnavite faith.Perhaps that is why epics like The Ramayana and The Mahabharata,spread their utmost wield over Tamil films, portraying mythical tales.

    One of the earliest Tamil films that enlightened the presence and power of Lord Shiva,was the film Bhaktha Markandeya,made by B.S.Renga,released in 1957.The film narrated how Lord Shiva nullified the life-taking powers of Lord Yama,when the latter attempted to take away the life of Markandeya who was schduled to die at the age of sixteen.Yama could not succeed in his life-taking efforts,because the teenager Markandeya, who was a staunch Shiva devotee,firmly clung to the Shivalinga,with the fond hope that Lord Shiva would somehow save his life.Though Lord Shiva is said to be the lord of destruction, it was proved that the same destructive force was a life saver,when it came to a person's unflinching faith in the power of God.

  Later, it was the renowned Tamil film maker A.P.Nagarajan who chiefly laid his focus on Saivite myths,and made films like Thruvilaiyaadal,Saraswathi Sabadham &Kandhan Karunai.All the three films highlighted the significant spiritual and ethical implications involved in Saivite myths,with a thrust on the portrayal of Saivite gods and goddesses.

  Thiruneelakandar was another Tamil film that was linked to Lord Shiva,through an agnostic turned Shiva devotee,called Thiruneelakandar.There are two versions of the film.The first version starring M.K.Thiyaga raja Bhagavadhar as Thiruneelakandar and Sirukalathur Sama as Siva Yogi,was released in 1939,and was directed by Raja Sandow.The latter version of the film with the same title starring T.R.Mahalingam as Thiruneelakandar and R.S Manohar as Lord Shiva,was made by C.P.Jambulingam and was released in 1972.

  The same year A.P.Nagarajan released his film Agathiyar,with Seerkazhi Govindarajan doing the titular role,and A.V.M.Rajan as Lord Shiva. Agathiyar was a peerless intellectual and sage and he was assigned by Lord Shiva,the responsibility of balancing the earth after the earth tilted to the North,when people were said to be watching the marriage of Lord Shiva with goddess Paarvathi. Agathiyar was also asked to to take care of mankind,with principles of equality and goodness,besides spreading the Tamil language.

  While Thiruvilaiyaadal was a comprehensive depiction of the might and moral teachings of Lord Shiva,Saraswathi Sabadham dynamically brought to the forefront,the power of  learning [education],wealth and bravery, through the goddesses Saraswathi, Maha lakshmi and Parasakthi, standing for these three human qualities, respectively.Kandan Karunai was dedicated to Lord Muruga, acclaimed to be the most specific Tamil God of the Saivite cult.The role of Lord Shiva occupied the whole of Thiruvilaiyaadal and was significant in Kandan Karunai.Whereas, Saraswathi Sabatham was wholly a dramatic course of events,deliberated by the three goddesses.

  In Thiruvilaiyaadal,Chevalier Sivaji Ganesan was in his supreme form as Lord Shiva,and occupied the centre stage through the Saivaite episodes narrated by Goddess Paarvathi to Lord Muruga.If anybody from the Tamil soil would like to visualize the figure of Lord Shiva, it would only bethe visage of Sivaji Ganesan that would strike their vision.So impressive was the portrayal of Lord Shiva by A.P.Nagarjan,that the three episodes showing the God,first in a poetic encounter with Poet Nakkeerar,secondly in a tussle with Dhakshan and thirdly as a firewood seller,bringing down the massive ego of the Carnatic singer  Hemanatha Bhagavadhar,by rendering an ecstatic song that kept the whole universe standstill.Thiruvilaiyaadal was a magnificent celebration of Lord Siva's symbolic might,in destroying human vanity,and dignifying the unspoken virtues of the most modest section of mankind.  

  It was altogether a different experience to watch Gemini Ganesan as Lord Shiva,in Kandan Karunai.Gemini Ganesan was in no way inferior to Sivaji,in powerfully articulating the dialogues aimed at invigorating Lord Muruga towards waging a war against the monstrous Soorapadman, and save the universe from the latter's destructive magnitude.It was in a way,a thrilling experience to be connected to an intensely romantic hero like Gemini Ganesan, in the powerful divine role of Lord Shiva.

   R.S.Manohar one of the most stalwarts among the stage artists had acted in about 200 Tamil films.He had played the role of Ravana in his most famous drama Lankeshwaran. Ravana was a hardcore devotee of Lord Shiva. R.S.Manohar who had acted as hero,villain and character actor, passionately took up the role of Ravana.But this very same actor,later on played the role of Lord Shiva in Thiruneelakandar.Not all actors can perfectly fit into the role of Lord Shiva with a highly exalting masculine profile.R.S.Manohar got into the role with both his body and mind in ready made form.He excelled in this divine portfolio,almost like Sivaji Ganesan.

  A.V.M.Rajan who was seen as Lord Shiva on the Tamil big screen,was rightly inducted into this role by A.P.Nagarajan.A.V.M.Rajan's voice vibration with its high power heaviness,made the voice of Lord Shiva heard,and enjoyed by the audience,around all theatres in Tamil Nadu, that had screened the great film Agathiyar.

  Tamil cinema also showed Lord Shiva as a paramount divine figure in Datchayagnam which was made both in Telugu and Tamil and this film narrated the tale of Datchan {whose daughter Daatchaayini-another form of goddess Shakthi-was married to Lord Shiva}who was an ardant  devotee of Mahavishnu and was holding an antagonistic position against Shiva.Once he conducted a religious ceremony {yaagam}without inviting Lord Shiva.When Datchan's daughter Datchyaayni attended the ceremony uninvited,she warned him against his humiliating disposition and  returned to the Kailash after cursing him for not inviting Lord Shiva.Infact,the uninvited visit of Daatchaayini to Datchan's ceremonial function,angered Lord Shiva too.

  Though this tale was briefly told in Thiruvilaiyaadal also,in this context it was the raging dance of Sivaji Ganesan as Lord Shiva,that firmly remains in audience memeory.But Datchayagnam starring R.S.Manohar was also a decently narrated film.Though I had watched the Tamil version of the film,only its Telugu version is now available on websites.

   These are some of the releases from the Tamil film Industry,that strikingly pictured the mythological miniscule related to Lord Shiva.Films like Sampporana Rama yanam,Lava Kusha,Maayaa Bzhaar, Karnan, Veera Abhimanyu and Bhaktha Prakalaa dhaa,solidly dealt with the two epics Raamaayan,Mahaabhaarat and the power of Mahavishnu under the banner of Telugu cinema.The two exceptional Vaishnavite Tamil films were Sampoorana Ramayanam for which A.P.Nagarajan wrote the dialogues and Karnan which was the purest Tamil film produced by the Padmini pictures.Whereas, the tales of Lord Shiva told through the Tamil screen,have all brilliantly transpired the fragrance of Tamil,transcending the mundane sphere and transported us ino a world of awe and wonder.

                        =================0==================  

  

எங்கும் நிறைந்த தமிழ்த்திரையிசை

''இங்கே இருப்பதா அங்கே வருவதா 

மங்கள நாயகியே சொல்லம்மா''

  என்று,ஒருபுறம் மாமியாருக்கு பாதப் பணிவிடையும்,மறுபுறம் கட்டிலுக்கு அழைக்கும் கணவனின் அன்பையும், தட்டிக்கழிக்க இயலாது,தவிக்கும் மரு மகளின்,மனைவியின்,தர்ம சங்கடத்தை வெளிப்படுத்தும் வண்ணம், எம்.எல் வசந்தகுமாரியின் கனத்த குரலில்  அமைந்த பாடல்,'மாமியார் மெச்சிய மருமகள்'திரைப்படத்தின் வசீகரக்காட்சியானது.கவி ராஜகோபாலின் நைய்யாண் டித் தன்மைகொண்ட இப்பாடலுக்கு, நயம்பட இசையமைத்தார் சுதர்சனம்.

"இங்கு நல்லாயிருக்கணும் எல்லோரும் 

நலம் எல்லாம் இருக்கணும் எந்நாளும் 

நாம் ஒண்ணோடு ஒண்னாக சேரணும் 

இந்த மண்ணெல்லாம் பொன்னாக மாறணும்"

   என்று,இங்கும்,எங்கும்,எல்லோரின் நலம் பேணும் வாலியின் அற்புத பாட லொன்று, எம்.எஸ்.விஸ்வநாதன் இசை யில்'ஒரு தாய் மக்கள்'படத்தில் இடம் பெற்றது.டி.எம். சௌந்தராஜனும் பி.சுசீலாவும் பாடிய இந்த ஜனரஞ்சக மானப் பாடல்,உறங்கிய உணர்வுகளை உலுக்கி எழுப்பியது. 

  அக்கரை பச்சை என்பது,என்றென்றும் மனதின் மாயை.அதனால்தானோ என்னவோ,மனம் இங்கொரு கண்ணும் அங்கொரு கண்ணுமென,ஆலய வழி பாட்டில்கூட அலைபாய்கிறது.மனதின் மருட்சியில், 

"அங்கே மாலை மயக்கம் யாருக்காக 

இங்கே மயங்கும் இரண்டு பேருக்காக" 

என்றும், 

"அங்கே வருவது யாரோ 

அது வசந்தத்தின் தேரோ" 

  என்றும் அங்கிங்கெனாதபடி,எங்கும் எதிலும் மயங்கும் மனம்,தூரத்துக் காட்சிகளை துரத்துகிறது.'ஊட்டிவரை உறவு' கண்ணதாசனின் மயக்கம் பாடலை டி.எம். சௌந்தராஜனும்,பி சுசீலாவும் மெல்லிசை மன்னரின் இசையின் மயங்கிப்பாட, நேற்று இன்று நாளை திரைப்படத்தில், வசந்தத்தை, தூரத்தில் நின்று தரிசித்து எஸ்.பி.பி.யும் ஜானகியும் இணைந்து,அவிநாசி மணியின் வரிகளை அதே எம்.எஸ்.வி இசையில் குழைந்து பாட, இசையின் இனிமைக் காற்று,இங்கும், அங்கும், எங்கும் நிறைந்து பரவுவதை உணரலாம். 

 எட்டி நின்று ஏளனம் செய்பவர்களை,தட்டி வைத்து,மனம் இளைப்பாறும் வகையில்,

"அங்கே சிரிப்பவர்கள் சிரிக்கட்டும்

அது ஆணவச் சிரிப்பு

இங்கே நீ சிரிக்கும் புன்சிரிப்போ

ஆனந்தச் சிரிப்பு"

  என்று எதிரிகளின் ஏளனச்சிரிப்பை, பச்சிளங்குழந்தையின் பரவசச் சிரிப்பு டன் ஒப்பிட்டுப்பாடினார் டி.எம்.எஸ், 'ரிக்ஷாக் காரன்' திரைப்படத்தில். எம்.எஸ்.வி இசையில் வாலியின் வரிகள், தூரத்து வன்மச் சிரிப்பை, தூசியெனத் தட்டி தூர வீசி எறிந்தது.

  இங்கும் அங்கும் இடைவெளி இன்றி இணைந்து,எங்கும் நீக்கமர நிறைந் திருக்கும் இறைவனைப் போன்றதே இசை.'சகுந்தலா' திரைப்படத்தில்

"எங்கும் நிறைநாத பிரம்மம்"

  என்று தொடங்கும் பாடலை,கர்நாடக கோகிலகான இசைவாணி, எம்.எஸ். சுப்புலட்சுமியின் தனித்தன்மை வாய்ந்த குரலில் கேட்கையில், 'இங்கும் அங்கும்' என்பது,'எங்கும்'என்பதை,இறைவனைப் போல் தன்னுள் கொண்டதே இசை,என்ப தாக அறியலாம்.

"எங்கே நான் வாழ்ந்தாலும் என்னுயிரோ

பாடலிலே"

  என்று'கல்லும் கனியாகும்' திரைப்படத் தில் எம்.எஸ்.வி யின் இசையை உயிராக்கி,கண்ணதாசன் வரிகளை டி.எம்.எஸ் பாடிட, அப்பாடல் எங்கு ஒலித் தாலும்,அதனுள் சங்கமித்த பாடகரின் குரல்,திசை எட்டும் களிப்பூட்டும்.

"எங்கேயும் எப்போதும் சங்கீதம் சந்தோஷம்"

  எனும் 'நினைத்தாலே இனிக்கும்'திரைப் படத்தில்,எம்.எஸ்.வி.இசையில் எஸ்.பி.பி குழுவினருடன் பாடிய,கவியரசின் உற்சாகப் பாடல் போல, காற்று புகும் இட மெல்லாம் ஊற்றெடுக்கும் இன்னிசை.

 'எங்கும்'எனும் சொல்லில்,இடம் என்பது புறந்தள்ளப்படுவதை, அனைவரும் அறிவர்.

"எங்கிருந்தோ வந்தான்

இடைச் சாதி நானென்றான்

இங்கிவனை யான் பெறவே

என்ன தவம் செய்துவிட்டேன்"

  எனும் மகாகவி பாரதியின் வரம் பெற்ற வரிகளை ,கே.வி.மகாதேவன் இசையில் சீர்காழி கோவிந்தராஜன் மனமுருகிப் பாடிட அப்பாடலையும்,பாடல் அமைந்த 'படிக்காத மேதை' திரைப்படத்தையும் மறந்தவர் மனிதராக இருக்க வாய்ப் பில்லை.மனிதத்திற்கு இப்புவியில் இடம் என்பது இல்லாத ஒன்றே, என்பதை உரக்க உணர்த்திய பாடலிது.பின்னர், 'எங்கிருந் தோ வந்தாள்'என்றும் 'எங்கிருந்தோ வந்தான்'என்றும்,இரு திரைப்படங் கள் அரங்கேறின.

  குரலை வைத்து திசை மறந்து ஒரு தேவ தையைத் தேடும் வண்ணம் அமைந்த பாட லே 'அவன்தான் மனிதன்'திரைப்படத் தில் எம்.எஸ். விஸ்வநாதனின் இசையில் வாணி ஜெயராம் கூர்ந்த குரல்கொண்டு பாடிய கண்ணதாசனின்,

"எங்கிருந்தோ ஒரு குரல் வந்தது

அது எந்த தேவதையின் குரலோ"

எனும் தேன்சுவைப் பாடல்.

  திசையறியா வாழ்வின் பாதையைத் தேடிய பாடலே,'சேது' திரைப்படத்தில் கேட்போரை சோகத்தில் ஆழ்த்திய, அறிவுமதி இயற்றி,இளையராஜா வின் இசையில்,அவரது குரலாழத்தில் குடைந்த, 

"எங்கே செல்லும் இந்த பாதை 

யாரோ யாரோ அறிவாரோ"

எனும் இடுகாட்டை எடுத்துக்காட்டிய வரிகள்.

  வாழ்த்துவதில் கூட,நேசிக்கும் நபரை நெஞ்சில் சுமந்து,இடத்தை இரண்டாம் இடத்திற்குத் தள்ளிய பாடலே,'நெஞ்சில் ஓர் ஆலயம்' திரைப்டத்தில் விஸ்வநாதன் ராமமூர்த்தி இசையில் ஏ.எல்.ராகவன் பாடிய கண்ணதாசனின்,

"எங்கிருந்தாலும் வாழ்க

உன் இதயமும் அமைதியில் வாழ்க"

எனும் அமுதகானம்.

  இங்கிருந்து அங்கு மட்டுமல்ல;எங்கும் எண்ணங்கள் அலைபாய்வதே,வாழ்க்கை இதே எண்ணங்களும் உணர்வுகளும் தான்,கவிதை உட்பட பல்வேறு படைப்பில க்கியங்களாகவும்,இசை அலைகளா கவும் எழுந்து, நேரத்தையும் தூரத்தையும் ஆக்கிரமிக்கின்றன.

  "நீ எங்கே,என் நினைவுகள் அங்கே" (மன்னிப்பு திரைப்படத்தில் டி.எம்.சௌந்த ராஜனும்,பி.சுசிலாவும் தனித்தனியே பாடியது) என்றும்,"எங்கே நீயோ நானும் அங்கே உன்னோடு" (நெஞ்சிருக்கும் வரை திரைப் படத்தில் பி.சுசிலா தனித்துப் பாடியது) 

 என்றும், 

  நினைவாலும் எண்ணங்களாலும், மனசார சஞ்சரித்து,இடமும் காலமும் கடந்த ஒரு ஆன்ம சங்கமத்தை,'இங்கும்' 'அங்கும்' 'எங்கும்' எனும் சொற்கள் ஊருவாக்குகின்றன.இதை வெறும் கற்பனையாகக் கருதாது உணர்வுகளின் உல்லாசப் பயணமாகக் கொள்ளலாம்.

  'எங்கும்'எனும் சொல் மனதின் ஒருவகை யான தேடலை உருவகப்படுத்துவதை யோ அல்லது உறுதிப்படுத்துவதையோ காணலாம்.

"எங்கே அவள் என்றே மனம் தேடுதே ஆவலால் ஓடிவா:

அங்கே வரும என் பாடலை கேட்டதும்

கண்களே பாடிவா"

(படம்:-குமரிக்கோட்டம். பாடியவர் டி.எம்.எஸ்)

என்றும்,

"எங்கே நிம்மதி எங்கே நிம்மதி அங்கே

எனக்கோர் இடம் வேண்டும்.

எங்கே மனிதன் யாரும் இல்லையோ

அங்கே எனக்கோர் இடம் வேண்டும்"

(படம்:- புதிய பறவை:-பாடியவர் டி.எம்.எஸ்)

என்றும்,

 காதலைத் தேடியும் வாழ்வின் நிம்மதி யைத் தேடியும் நெஞ்சை ஆட்கொண்ட நிறைய பாடல்கள் உண்டு.இதே நிம்மதி தேடும் படலத்தை, 

"எங்கே நிம்மதி,நிம்மதி என்று தேடிப் பார்த்தேன்

அது எங்கேயுமில்லை"

என்று வேறு வகையில் 'நடிகன்' திரைப் படத்தில் பாடிக்காட்டினார் எஸ்.பி.பி.

     தேடலைச் சுட்டிக்காட்டிய 'அன்பு எங்கே''சுகம் எங்கே' 'தர்மம் எங்கே' போன்ற திரைப்படத் தலைப்புகளும் உண்டு.

    மேலே குறிப்பிட்ட ஐந்து பாடல்களில், மன்னிப்பு, 'குமரிக்கோட்டம்' பாடல்க ளுக்கு வாலிவரியமைக்க,நெஞ்சிருக்கும் வரை,'புதிய பறவை' பாடல் வரிகளுக்கு கவியரசு உயிரூட்டினார்.இதில் முதல் பாடல் எஸ்.எம்.சுப்பைய்யா நாயுடுவின் இசையில் அழுத்தம் பெற்றது.இதர மூன்று பாடல்களும் மெல்லிசை மன்ன ரின் மேலோங்கிய இசையில்,காலம் வென்றன.'நடிகன்'பாடலை தானே எழுதி மனதை இலகுவாக்கினார்,இசைஞானி.

    இங்கும் அங்குமென்று,எங்கும் நிறைந்த,இன்னும் எத்தனையோ பாடல் கள்,தமிழ்த் திரையிசையில் உண்டு. உள்ளங்களுக்கு உவகையூட்டும் தமிழ்த் திரையிசை,'எங்கும் நிறைநாத பிரம்ம மாய்'இதயம் நுழைந்து,இறைவனைப் போல் நம்முள் சங்கமித்து நாம் வாழும் காலத்தை இனிதாக்குகிறது.

                                              ============////============

Vettaiyyan:-The Sermon,the storm,the breeze and the fall

   

   It is really an immense pleasure to watch Amitabh Bachchan on the Tamil big screen with his solidly gruffy voice, genuinely {AI} dubbed. In a calm and dignified role,this tall Indian actor has been made to sermonize against cop encounters,denying the rightful place for the wrongly accused,and rejecting a fair chance for them,to defend themselves. while the wealthy wrong doers, are conveniently bailed out by the flow of money. The sermonizing tone of Amitabh gives the film a sublime touch.

   Rajinikanth IPS as SP Adhiyan and hunter of confirmed criminals, raises the storm for the screen play, with his much familiar style and sterling vigour, unmindful of the age factor. The super star and the Tamil film industry owe a lot to music director Deva, for gaining the conventional Rajini spark,to most of his films after Baasha, when the title shows his name. T.J. Gnanavel has set a subdued tone frame for the delivery of dialogues wherever the controlled tone adds sense and sensibility to the dialogue factor. Rajinikanth's refrain that his aim never misses the prey, adds pep to the encounter factor. But when the encounter theory misfires at a particular point, the reversal of the encounter process begins, giving a cathartic touch with the dialogue that an encounter should never stink like a murder. Despite ageing Rajini is Rajini and that is why he is on the higher pedestal as the Super Star.

  Smelling the flavour of tea before showing his face, Fahadh Faasil as battery Patrick, spreads breezy fragrance throughout the film, and it is he who provides the lighter moments for a film without any comedy flair. Nimble and  naughty, Fassil stays as an endearing element of the film, gently touching feminine attitudes of the women he comes upon, with his fair and fine flattery. Faasil will be greatly remembered for his butterfly roleplay in the film.

   Manju Warrier as Thara Adhiyan, is fascinating in the 'Manasilaayo' dance sequence and then goes behind the charm, with least make up manual and does a neat role.Dushara Vijayan as Saranya teacher whose role forms part of the main theme of the film, gives a very convincing role play. Ritikha Singh as ASP, Rohini as DSP, Indian Economic Service, and Abhirami are the other notable women participants in the film.The victim tone of Saranya's mother {Remya Suresh} makes an agonizing cry for justice. Kishore and Rana Dhaggubati as cop and vllain respectively, are the other two notable characters of the film.Asal Kollar as Guna needs a special mention,

   Anirudh is in his consummate form, as the music marvel of Vettaiyyan with his most captivating "Manasilaayo" and a couple of interlude songs both with energy and melody. Even the music blended with the scenic course of events is absolutely under instrumental control.

  Vettaiiyyan being a commercial hit on the commercialization of education,especially on the perilous entrance exam scam-related coaching centres, T.J. Gnanavel seems to have taken the back seat,letting Rajini take the lead, along with Fassil. But for Rajini and Fassil,Vettaiyan would have become a flop. But still it is certainly a fall for T.J Gnanavel, who has jumped from the top depiction of a gripping real-life event in Jai Bhim,to a usual cinematic version of a cop and action thriller form. The end of the film shows Rajinikanth joining the sermonizing session of Amitabh, against pointless encounters,creating the pointed observation that "justice hurried is justice buried".

                             ================0================

   

GOAT on Netflix.

 

 

   What is special about Vijay's latest  film GOAT? 

   Really,there is something special about it.First of all ,Venkat Prabhu deserves a responsible and rejoicing pat for bringing effectively back to the big screen, the two unduly forgotten,soothing heroes,Mohan and Prashanth.Secondly, for mixing michief and humour with the sordid tale of events taking place,between a dalliant dad and his devilish son,and playing amusingly with the prominent names of Indian political history such as Gandhi,Nehru and Bhose.Thirdly,the sweetly action packed screen play with a blood chilling start and a buoyant end.

  Fourthly,for the facial simulation of elder Vijay with the Captain Vijayakanth image at the beginning,and the back-in-time-frame depiction of the younger Vijay throughout the film.Finally, what a powerful action display of Vijay in dual roles,especially in the scene showing the repeatedly  voluminous cry of father Vijay,on seeing the charred body of his child Jeevan, and the indisputably refreshing but rascal type of body language of young Vijay through out.

   There is enough high voltage action,enough dance,enough violence,enough of nostalgic trips to earlier films,both in terms of  musical and scenic tributes,enough void of humanism and empathy,along with the absence of solid romance.With a huge bogey of actors,that include Jeyaram, Ajmal,Prabhu Deva,the wafer thin Premji Amaran and the presently indispensable Yogi Bhabu,along with  the doubly dynamic Vijay,Sneha and Prashant, Goat on Netflix definitely makes its intended effect with quite a lot of surprise and suspense for the audience.Though not the Greatest Of All Time{s},it is the Gateway Of Ardent Technology.

The theme of betrayal in Tamil cinema.

   Betrayal is nothing but broken trust. The scars of the wound caused by betrayal remain for long, remindful of the pain it caused, despite the forgiveness it earned. Betrayal includes latent falsehood lately brought to light, creating sudden shock waves to the trusting souls. A wife's mistrust of her husband might come to light when she happens to see her husband with his mistress. The stories of untrustworthy husbands were told many times in Tamil Cinema,from the days of Ratha Kanneer.

  Lovers flirting with gullible girls and leaving them in the lurch have been exposed both with stoic resignation and stern resistance against brutal betrayal, in films like Thirumbi Paar, Policekaaran Magal,Major Chadrakanth, Pattaampoochi,Vidhi and several others. Policekaaran Magal and Pattaam Poochi ended on a tragic note with the victims falling a prey to betrayal,and the offenders left unpunished. Major Chandrakanth delivered the due punishment to the betrayer from the hands of his victim's brother, and in Vidhi the victim of betrayal herself stood strong and legally fought her case of betrayal and successfully exposed the guilt of her betrayer to the public, to bring shame to his name. Even Gemini Ganesan was seen as a massive betrayer of women in the K.Balachander's critically acclaimed film,Naan Avanillai. Sweet  hero Sivakumar also took up such betraying characters twice, in films like Bhuvana Oru Kelvikkuri and Saaindhaaamma Saaindhaadu.

   Tamil cinema showed even women betraying their lovers. An example of such a case was witnessed in the film Devadhaiyai Kandein in which the affected lover Dhanush was seen taking a similar recourse to law, in the line of the woman victim of Vidhi and winning his case. The hero proved his love course, through vital pieces of evidence and exposed the foibles of his lover who weighed status against true love, by rejecting her lover,after courting with him for a substantial period. Whereas, in the film Jaani one of the heroes in dual roles {Rajinikanth}silently suffered his betrayal by his lady love.

   Like treacherous husbands there are also unfaithful wives who ditch their loving husbands by entertaining an extramarital routine in the absence of their husbands. Such a breach of fidelity was dramatically unfolded in the film Thooku Thooki starring Sivaji Ganesan Lalitha and Padmini..Thooku Thooki is an enchanting film remembered for its celebration of five age-old precepts. Those most cherished precepts were,1]A father would happily receive his son only if he brings profit in his career 2] Whether a son brings profit or not a mother would always welcome her son with undemanding love 3}Any sister would entertain her brother only if he brings her rich gifts 4] At times a wife will even go to the extent of killing her husband and 5}A true friend will always stand by,as the Saviour.

   The hero who happened to hear these precepts at a public debate forum, stoutly rejected them and swore to disprove them in his life. But to his dismay, each of the precepts remained proven in his life,including the fourth precept which totally grieved and unsettled his life, until positive developments came on his way to restore a life of joy and contentment. Sivaji Ganesan once again had to bear the brunt of being cast in the role of a cuckold, betrayed by his wife, in the film Kavariman.In that film actress Pramila boldly took up the role of a wife indulging in an extramarital affair and the guy involved in that affair was actor Ravichandran.

   Though the friend in Thooku Thooki came to the hero's rescue and saved him from death, there were other films that showed even friends betraying the true meaning and value of friendship. lIronically,Sivaji Ganesan himself was cast in the role of an untrue friend in the one only film {koondukkili}, wherein he shared screen space with MGR as his trusting friend. In that film Sivaji Ganesan as the close friend of MGR, went to the extent of attempting to womanize his friend's wife when his friend courted arrest for his sake. Sivaji Ganesan was also cast in the role of a guy betraying his country in the film Andha Naal.

   The betrayal of friendship found its root as an effective theme in films like Kamalahasan's Uyarndha Ullam,Sasikumar's Sundara Pandiyan,Sarathkumar's Dosth,Vijayakanth's Honest Raj and a few more. Sibling's betrayal especially among male siblings is a common theme in Tamil Cinema.Rajinikanth's films like Aarilirundhu Arubadhu Varai { in which even his sister betrayed him} Padikkadhavan and Dharmadhurai were profoundly bound to the theme of sibling betrayal. This kind of betrayal at times includes cousin's betrayal also, and a striking example of this kind of betrayal could be retrospectively tied to the oldest film Padithaal Mattum Pothuma, which showed an educated elder cousin {starring Balaji} betraying his innocent, uneducated younger cousin, played by Sivaji Ganesan. The worst kind of betrayal that one could ever think of, was the fraternal betrayal depicted in the recent film Rayan that went to the extent of siblings back stabbing their own elder brother for the sake of money. 

   Politics and betrayal are like Jekyll and Hyde. The inseparable link between politics and betrayal is an age old stuff and Tamil film audience would not have forgotten the Ettappan element of betrayal, that played a key role in destroying the provincial kingdom of Veera Paandiya Kattabomman.A solid case of political betrayal was witnessed in Vijayakanth's film Perarasu,in which Prakash Raj transformed himself from a revolutionary fighter for justice,to a notorious politician, betraying the expectations of the person{ Sarath Babu} who made him contest the election,besides betraying the people who elected him to the legislature. 

   Only a few samples of betrayal shown in Tamil cinema are mentioned in this post. Humanity in general, is vastly used to the hidden designs of betrayal in every walk of life,starting from the four walls of one's home,to the world at large.But as the sterling maxim goes, 'goodness will always prevail' and benignity will positively surpass betrayal.

                                                  ============0============

       

 

தென்றலின் மடியில் தவழ்ந்த தமிழ்த்திரை.

'தென்றலைத் தீண்டியதில்லை நான்;

தீயைத் தாண்டியிருக்கிறேன்"

  என்று 'பராசக்தி' திரைப்படத்தில் நீதி மன்றத்தில் நடிகர் திலகம் சிவாஜி கணேசன் பேசும் கலைஞரின் வசனத் தில்,கற்பனையையும் வாழ்வியல் நடை முறையையும் ஒரு சேர உணரமுடிந்தது.

"சிந்தித்தால் சிரிப்பு வரும் 

மனம் நொந்தால் அழுகை வரும் 

தென்றலும் புயலாய் மாறி மாறி வரும் 

மானிடரின் வாழ்வே! "

  என்று பாடினார் டி .எம் சௌந்தராஜன், 'செங்கமலத்தீவு'எனும்,ஓர் பழைய திரைப்படத்தில்!.திரையிசைத்திலகம் கே.வி.மகாதேவனின் இசையில் அமைந்த கவிஞர் திருச்சி தியாகராஜ னின் இவ்வரிகள், பலரையும் சிந்திக்க வைத்திருக்கும். இருப்பினும்,தென்றலும் புயலும் கலந்ததோர் மானுட வாழ்வில், ரம்யமான தென்றல்,வாழ்வின் ரசனை களைக் கூட்டுகிறது.

  காதல் வயப்பட்ட விழிகள்,உறங்கும் தென்றலையும் திங்களையும்,உற்று நோக்கிக்கொண்டே உறங்காதிருப்ப துண்டு,எனும் பாணியில் அமைந்திருந் தது,'பெற்ற மகனை விற்ற அன்னை' திரைப்படத்தில் விஸ்வநாதன் ராமூர்த்தி இசையில்,அ.மருதகாசி வரிகளமைத்து ஏ.எம்.ராஜாவும் P.சுசீலாவும் பாடிய, 

"தென்றலுறங்கியபோதும் 

திங்களுறங்கியபோதும் 

கண்களுறங்கிடுமா காதல் 

கண்களுறங்கிடுமா காதல்

 கண்களுறங்கிடுமா" 

எனும் மனதில் என்றென்றும் ஏகாந்தமாய் ரீங்காரமிடும் பாடல். 

  ஆனால் கவிஞனின் வேறொரு கோணத் தில்,தென்றலை உருவகப்படுத்தி பாடச் செய்து,அத்தாலாட்டுமயக்கத்தில் உறக் கத்தை தழுவி,கனவுலகில் கால்பதிக்கச் செய்த பாடலே,'மனிதன் மாறவில்லை' திரைப்படத்தில் கண்டசாலாவின் இசை யில்,P.சுசீலா சுவைக்கூட்டிப் பாடிய,

"தென்றல் பாடவும் தேன் மலராடவும் 

கண்கள் மூடவும் கனவு கண்டேன் 

வெண்ணிலாவும் ஓளி  விரித்த

 பஞ்சணையில் 

கனவில் நானொரு காட்சி கண்டேன்" 

   எனும்,தஞ்சை என்.ராமையாதாஸ் மென்மையாய்,மேன்மையாய்,வரிகள் வடித்த,வசந்த கானம்.

   இதேபோல் தென்றலைப்பாடச்சொன்ன இன்னொரு பாடலே,'மனசுக்குள் மத்தாப்பு'திரைப்படத்தில் ஜெயச்சந்திர னும் சுனந்தாவும்,எஸ்.ஏ.ராஜ்குமார் எழுதி இசையமைத்த, 

"பூந்தென்றலே நீ பாடிவா 

பொன் மேடையில் பூச்சூடவா" 

என்று பூந்தென்றலுக்கே பூச்சூட்டிய பொன்னான பாடல்.

  இந்த வகையில் காதலன் தன்னயே தென்றலாக்கி,காதலியின் பழைய நினை வுகளை தட்டி எழுப்பிய பாடலே பாக்ய ராஜின்'வீட்ல விசேஷங்க' திரைப் படத்தில் கே.ஜே.ஏசுதாஸ் உச்சக்குரலில் பாடிய

மலரே தென்றல் பாடும் கானமிது

நிலவே உன்னைக்கூடூம் வானமிது

  என்ற இளையராஜாவின் இசையில்  திளைத்த,வாலியின் வரிகள்.இதே பாடல் அத்திரைப்படத்தில் அருண் மொழி யும் எஸ்.ஜானகியும் பாடும்,'டூயட்' பாடலா கவும் இடம் பெற்றிருந்தது.

   இந்த கற்பனைகளிலிருந்து மாறுபட்டு, தென்றலின் இசைஞானத்தை கிண்டல் செய்யும் வகையில்,வைரமுத்து கவி புனைந்த வரிகளே,'பாரதி கண்ணம்மா' திரைப்படத்தில் அருண்மொழியும் கே.எஸ்.சித்ராவும் இணைந்து பாடிய, 

"தென்றலுக்கு தெரியுமா தெம்மாங்கு பாட்டு 

அத என்னான்னு கேட்டு நீ

 மெட்டுப்போட்டு காட்டு" 

  என்று தேனிசைத் தென்றல் தேவாவின் இசையில் மனதில் மகரந்தக் கிளர்ச்சி யூட்டிய பாடல். 

  இன்னும் ஒருபடி மேலே போய்,கற்பனை யில் இலக்கிய நயம் கலந்து,'மதுரையை மீட்ட சுந்தரபாண்டியன்'திரைப்படத்தில் புலமைப்பித்தன் வளமாக வரிதொடுத்து மெல்லிசை மன்னர் எம்.எஸ்.விஸ்வநாத னின் மேலிசையில்,கே.ஜே.ஏசுதாசும், வாணி ஜெயராமும் சேர்ந்து தென்ற லையும் மழைமேகத்தையும்,கார் முகில் கேசத்தில் இறுக்கிக்கட்டியது, 

"தென்றலில் ஆடும் கூந்தலில் கண்டேன் 

மழைக்கொண்ட மேகம்" 

எனும் அகமகிழ்ச்சிப்பாடல்.

  ஆனால்,தென்றலை வாழ்க்கைத. துணையாக்கி,அதன் வருகைக்காக ஏங்கிக்காத்திருக்கும் ஆண்மகனின் விரகதாபத்தை,அற்புதமாய் உணரச் செய்யதது,வாலி வரம் பெற்று வரிகள் கூட்டிய, 

"மன்றம் வந்த தென்றலுக்கு 

மஞ்சம்வரை நேரமில்லையோ 

அன்பே, என் அன்பே!" 

  எனும் இசைஞானியின் இசையில் எஸ்.பி.பி பாடி,கேட்போர் நெஞ்சங்களி லெல்லாம் கரவொலி கூட்டிய பாடல். 

  தென்றல் உடலைத் தழுவுகையில் ஏற்படும் சிலிர்ப்பை,சொல்லி மாளாது. அதென்றலின் தீண்டலை,தானே இசையமைத்து தன் அதிர்வுக்குரலால், மயிலிறகால் மனதை வருடும் வண்ணம் பரவசமூட்டி,இளையராஜா பாடிய பாடலே,

"தென்றல் வந்து தீண்டும்போது 

என்ன வண்ணமோ மனசிலே 

திங்கள் வந்து காயும்போது 

என்ன வண்ணமோ நெனப்புல"

எனும் 'அவதாரம்' திரைப்படத்தில்  நாம் கேட்ட வாலியின் வெண்சாமர மூட்டும் பாடல்.

    இப்படிப்பட்ட உணர்வுப்பிடியில் விளைந்த,இன்னொரு பாடல்தான், ஸ்ரீதரின் 'தென்றல் வந்து என்னைத் தொடு' திரைப்படத்தில் கே.ஜே.ஏசுதாசும் எஸ்.ஜானகியும் சேர்ந்து காதல் வைபோக த்தை உருவாக்கிய, 

"தென்றல் வந்து என்னைத் தொடும் 

என்னை சத்தமின்றி முத்தமிடும்"

  எனும் வைரமுத்து சொல் தொடுத்து இளையராஜா சொல்லுக்கு இசைக் கூட்டிய பாடல்.

    தென்றலை தலைப்பாக்கிய B.S. ரங்கா வின் இயக்கத்தில் உருவான 'தென்றல் வீசும்'{1962} எனும் மிதமான தலைப்பும் கலைஞரின் கதைக் களத்தில் உருவான 'தென்றல் சுடும்' {1989}எனும் தலைப்பும் தென்றலின் குளிர்ச்சியையும் வெப்பத் தையும் நம் சிந்தனைக்கு விட்டுச் சென்றன. 

  இப்பதிவில் குறிப்பிடப்பட்ட பாடல்களும் தலைப்புகளும்,தென்றல் பானையில் பொங்கிய, இனிப்புச் சுவையின் சிறிய காணிக்கையே! தென்றலின் மடியில் இளைப்பாறிய திரைப்படங்கள் இன்னும் எத்தனையோ இருக்கும்.அதுவே தமிழ்த் திரைக்களஞ்சியத்தின் வளமும் வனப்பு மாகும். 

                               =============0==============

Platonic love and Tamil cinema

  

   Love with its vast expanse,is a term like the larger universe. Hatred spreads like wildfire. Whereas, love travels deep into one's heart, like rains pouring deeply into the profound interiors of the earth.One can love both animate and inanimate aspects of life,subject to one's five senses.But the sixth sense in humans, penetrates into the core of the invisible and the unknown zones of 'the who,the what,the why,and the where' of love. Love among humans,is generally seen within the emotional corridors of romance,parental and filial bonding and fences of friendship. 

  But love is generally viewed as a specific tie up between a man and a woman,with its unspeakable and unique,psychosomatic boundaries.Beyond all this,there is something called Platonic love,whose sacred and sublime rhythms get tuned between a man and a woman,absolutely unmindful of the body and its physical quest.Many might think that such a relationship between a man and a woman is far from being true.However,fiction and films have fruitfully focused on the possibility of man woman relationship,without the intrusion of romance and sex.How could fiction and films narrate tales of Platonic love, in the absence of minds welded to serene love of the soul,shunning the intrusion of sex?. 

   Films from the times of'Devadas',have dealt with even romantic experience,without the predominance of the physical thrust on man-woman relationship.Sridhar's films like Nenjil Oer Aalayam,Sumaidhangi and Nenjirukkum varai,K.Balachander's Thamarai Nenjam, Vikraman's Poove Unakkaaga and Unnai Ninaithu,Thangar Bhachan's Azhagi,Devaraj Mohn's Annakkili,Sivaji Ganesan's Deepam and a few other films would belong to a film maker's perspective of depicting romance,as an ennobling human experience. 

  Everybody born in the Nineteen forties and fifties, would be familiar with the fact that Tamil cinema during its early decades, focused more on family dramas and the dignity of the human mind groomed in flexibility,selflessness and sacrifice.Human greed was less,and the spirit of endearing coexistence was looked upon as the foremost priority of life,both at home and outside one's home.Even in matters of love,the element of sacrifice prevailed as lovers sacrificing their love for their siblings as witnessed in Kalyana Parisu and Manapandal or lovers sacrificing their love for their friends as seen in films like Alayamani and Thamarai Nenjam. Interestingly, in all the four films B.Sarojadevi was cast as the female star,and it was she, who carried the onus of sacrifice on her shoulders.But the burden of sacrifice was also on the part of S.S.Rajendran who sacrificed his love for his elder brother in Manapandal and for his friend in Alayamani.

  Forgetting these nostalgic reveries,when a Tamil film buffs think of Platonic love,at least three films would stand before them as true testimonies of monumental Platonic love. Of these three films,two were directed by veteran film maker K.Balachander and the third film was made by K.Bharathi Raja.The three films are Kaaviya Thallaivi,{1970} Velli Vizha{1972} and Mudhal Mariyaadhai {1985}

   Kaaviya Thalaivi and Velli Vizha were not only made by the same director but they also had Gemini Ganesan playing the role of the Protagonist. But the female stars were Sowcar Janaki in the former and Vanishree in the latter. When it comes to Platonic love,its absolute dynamics is about the concentration on the emotional wellbeing of man and woman, and the consummate contribution of comforting efforts, with least expectation from each other. Balachander being a remarkably creative film maker, passionately involved himself in the entire process of delivering a flawless presentation of Platonic love. 

  Kaviya Thalaivi gloriously extolled the element of Platonic love that existed between Gemini Ganesan and Sowcar Janaki,who was forced by circumstances to marry a drunkard-cum gambler{exuberantly played by M.R.R.Vasu}despite her ardent love for Gemini Ganesan.Unable to endure the torture of her husband, who went to the extent of killing their daughter,she left the child under the upbringing of Gemini Ganesan.Finally, when her daughter was groomed well with excellent education,and was to be married to a decent guy{played by Ravichandran} the notorious husband reappeared, threatening to disrupt the marriage.Unable to endure this final shot of brutality, she would kill her husband. Sowcar Janaki played dual role as mother and daughter.The immaculate relationship between Gemini Ganesan and Sowcar Janaki was most elegantly presented by K.Balachander and Kaviya Thalaivi stood as a clean film of platonic love    

  In Vellivizha Vanishree  took up the Saviour role. Vanishree who stepped into Gemini Ganesan's life as his intimate Christian friend, later took care of his children as their surrogate mother, after the death of Gemini's wife{Jeyanthi}.Whenever she uttered the name of Jesus there was an extraordinary vibration in her utterance of the Lord's name.

   Later developments making the children cast aspersions on her would lead to Gemini Ganesan leaving his entire property to his children for the sake of marrying Vanishree as his old age companion.Vanishree's performance as a sprightly woman of positive vibes and her dedication to the emotional well being of widowed Gemini Ganesan,were the salient features of Platonic love demonstrated by K.B.towards making the film an exalting cinematic experience.

  K.Bharathiraja who made the audience feel the pulse of Platonic love in his very first film Padhinaaru Vayadhinile,through his delineation of his character Sappaani, revisited the theme more vigorously in Muthal Mariyaadhai.The fact that he was joining hands with the Himalayan hero Sivaji Ganesan for the first time,drew enormous expectations from the film fans of both the film maker and the Chevalier.Muthal Mariyadhai carried almost a universal appeal and inspired the viewers of the film,through a rare and subdued role play by Sivaji Ganesan, who was a colossal carver of human emotions through highly dramatic emotional outbursts. His underplay of character,combined with the most fascinating character portrayal of Radha,as the purest form of dew drops,let the audience take a dip in the holy waters of Platonic love.

   Bharathi Raja stood on a high pedestal in presenting the contrastive portrayals of two women, one the unwed mother-cum wife of the hero, and the other a fisher woman,who passed through the mind of the hero,as the most sacred, rural breeze.This contrast of the two women includes the manner in which they serve food.--the wife with her hands and mouth full of filth,and the fisher woman with clean hands/driven by a very clean mind. 

   Muthal Mariyaadhai is an exemplary depiction of platonic love with its soul and spirit supremely intact.The climax of the film showing Sivaji in death bed,and Radha stepping down from a canoe from jail,for having killed a rogue(ruggedly played by Satyaraj) who had spoiled the life of Sivaji's wife and was roaming around to disclose his premarital illicit affair with Sivaj's wife, so as to tarnish the image of the most dignified character of the hero.was the crowning moment displaying Platonic love,with the brilliant Bharathiraja letting Sivaj's body jerk for a while.Tamil cinema can lift its collars and proudly celebrate its victory,over this exceedingly neat narration of Platonic love. K.Bharathiraja the directorial wizard of depicting rural romance,passed on the radiance of Platonic love to one and all,as a lasting vision,through his cinematic highlights.

                  ================0==================