In memory of director K.Vijayan

 

    

    K.Vijayan alias K.Sathyanathan was previously an employee of the Railway workshop at Golden rock. His interest in movies first took him to acting. His first film 'Paadhai Theriyudhu Paar'won the national award along with the other film 'Kalathur Kannamma'produced by the AVM banner. Though Vijayan later did a pivotal role in K.Balachander's much credited film'Naanal'by giving an excellent twist to the climax (of course based on the ace directorial skills of K.Balachander)K.Vijayan became a film maker in 1969 and his very first film 'Kaval Dheivam' had Sivaji Ganesan in a cameo role and the film had fairly good reviews.

  Later teaming up with the illustrious film producer K.Balaji Vijayan had the opportunity to make a few successful films like Deepam, Thiyagam,Bhandham and Viduthalai,with the chevalier as the protagonist. His other successful Sivaji Ganesan films were  Rojaavin Raja, Annan Oru Koil, Nalladhoru Kudumbam, Punniya Bhoomi,Thambathyam,Ratha Pasam,Ananda Kanneer,Krishnan Vandhaan and the silver jubilee block buster film Thirisoolam produced under the banner of Sivaji Ganesan's home production house. 

  Most of these films focused on core family values with family misunderstanding and villainy engineered by outsiders.Thirisoolam became an extraordinary film only because of the dynamic action segment and the triple roles played by Sivaji Ganesan with the most passionate role play of K.R.Vijaya.But credit goes to K.Vijayan for his impressive narration of the course of events in many of his films.

 Besides Sivaji Ganesan,K.Vijayan had worked with Sivakumar {Puthu Vellam,Aani Ver, &Vandi Chakkaram need a special mention,Jai Shankar {Eduppaar Kai Pillai},Kamalahasan { Sattam & Mangamma Sabadham}Rajinikanth {Vidhuthalai}Vijayakanth{Dhoorathu Idi Muzhakkam & Auto Raja}Mohan {Nirabaradhi and Vidhi,another mega hit movie,both produced by K.Balaji}, Vijayakumar{Rudhra Thandavam}Rajesh{Aval Potta Kolam} and K.Bhagyaraj{Rathathin Rathame another K.Balaji's film based on Mr.India,half done by K,Vijayan and completed by his son Sundar K.Vijayan.

  A majority of films directed by K.Vijayan were remakes of Hindi, Bengali and Kannada films. Besides making Tamil films,K,Vijayan had also directed about half a dozen Malayalam films, a couple of Hindi and Kannada films.He had also appeared in character roles in some of his films. Remembering K.Vijayan is a heartwarming experience because he was a voluminous film maker in the line of other directors like A.C.Thirulokchander, C.V.Rajendran P.Madhavan and A.Bhimsingh who were all special film makers with Sivaji Ganesan as hero.

  Conjugal glory, parental aspirations coupled with filial love formed the central theme of many of his films.Vijayan's films also focused on conflict of friendship {Sattam is special in this regard} family revenge {as seen in Mangamma Sabadham}feminine power as cleanly represented by Sujatha and Poornima Bhagyaraj in Vidhi, struggle against feudalism and bonded labour with left wing ideologies, (Puthuvellam and Vandi Chakkaram would belong to this category) and straight action thrillers like Thirisoolam and Viduthalai.

  A majority of the films made by K.Vijayan were worthy of a family watch,on account of their sentimental core and entertainment quotient. Vijayan made commercially viable movies and saved the production houses from undue losses.It is really a pity that time cut short the life span of a vigorous film maker like K.Vijayan even before he could see his fiftieth year. But making a humble beginning in life, he grew by leaps and bounds in Tamil cinema, as a major name to be cherished in audience memory,as well as in the archives of the cinema gallery.

                                ==============0==============

யாரின் பிடியில் ?

எப்பொருள் யார்யார்வாய்க் கேட்பினும் அப்பொருள் 

மெய்ப்பொருள் காண்பது அறிவு

     எனும் வள்ளுவனின் குரள் வழிப் பயணிக்கையில்,''யார் எனும் சொல்லின் அடையாளமின்மையையும், தெளிவின் மையையும், உணரமுடியும்.யார் சொல் கேட்பதோ அல்லது யார் வழி நடப்பதோ என்பதெல்லாம்,வாழ்நாள் குழப்பங்களே! 'யார்'எனும் சொல்லின் அடையாள  மின்மை,தமிழ் திரைப்படத் தலைப்புக ளாகவும்,எண்ணற்ற பாடல் வரிகளாக வும், கண்டும் கேட்டும்,யார்தான் குழம்பா மல் இருப்பார்களோ!அதனை யார்தான் அறிவரோ!. 

    'அவள் யார்?''யார் நீ?' 'யார் பைய்யன்?' 'யார் குழந்தை?' 'நான் யார் தெரியுமா?' 'யாருக்கு மாப்பிள்ளை யாரோ?' 'யாருக் குச் சொந்தம்?''யாரடி நீ மோகினி?' போன்ற எல்லா திரைப்பட தலைப்புகளும் அறியாமையையோ,அல்லது அறியத் துடிக்கும் வேட்கையையோ, வெளிப்படுத் துவதை அறியலாம்.

 "நான் யார் நான் யார் நான் யார் 

 நாலும் தெரிந்தவர் யார் யார்"

  எனும் 'குடியிருந்த கோயில்' திரைப் படத்தின் டி .எம்.சௌந்தராஜன் பாடலைக் கேட்கையில்,வரிக்கு வரி.'யார்' எனும் சொல் தோன்றி,யார் எனும் சொல்லின் குழப்பத்தின் குடியிருப்பை,தொடர்ந்து வெளிப்படுத்து வதை உணரலாம். புலமைப்பித்தனின் இந்த அற்புதமான பாடலுக்கு, மெல்லிசை மன்னர் எம்.எஸ். விஸ்வநாதன் இசையமைத்திருந்தார்.

 அதே டி.எம்.எஸ் 'சாந்தி' திரைப்படத்தில் 

"யார் அந்த நிலவு 

ஏன் இந்த கனவு" 

  என்று பெண்ணை நிலவாக்கி,அதில்  நிலவின்,பெண்ணின் அடையா ளத்தை, ஒருசேர தொலைத்து,வியப்புடன் விவரங் களை அறியக்காத் திருக்கும் ஒரு ஆணின் நிலையினை,கவித்துவதுடன் பாட,அப்பாடல் கண்ணதாசனையும் விஸ்வநாதன் ராமமூர்த்தியையும்,இசை ரசிகர்க ளின் எண்ணங்களுடன் கட்டிப் போட்டது. 

 'பார்த்தால் பசிதீரும்' திரைப்படத்தில் விஸ்வநாதன் இசையில் P.சுசீலா பாடிய கண்ணதாசன் வரிகளைக் கொண்ட, 

"யாருக்கு மாப்பிள்ளை யாரோ 

அவர் எங்கே பிறந்திருப்பாரோ" 

எனும்  பாடல்,ஒரு பொதுவான தேடலைக் குறிப்பிட, அதே கண்ணதாசன் 'என் கடமை'திரைப்படத்திற்கு எழுதிய, 

"யாரது யாரது தங்கமா 

பேரெது பேரெது  வைரமா 

ஊரெது ஊரெது சொர்க்கமா 

ஊறிடும் தேனதன் வெட்கமா" 

  எனும் வரிகளை விஸ்வநாதன் ராம மூர்த்தி இசையில் டி.எம்.சௌந்தராஜன் பாட ,அவ்வரிகள் சொந்தத் தேடலை, தொலைபேசிமூலம் சுவாசிக்கச் செய் தன.இந்த வகையில் ஒன்றுக் கொன்று மாறுபட்டிருக்கும் வேறு சில பாடல்களாக , 'பாசமலர்' திரைப்படத்தில் விஸ்வநாதன் ராமமூர்த்தி இசையில் P.B. ஸ்ரீனிவாசும் P.சுசீலாவும் பாடிய, கண்ணதாசன் வரிகளான, 

"யார் யார் யாரிவள் யாரோ 

ஊர் பேர் தான் தெரியாதோ" 

எனும் பாடலையும், 

'உன்னை நினைத்து'திரைப்படத்தில் பா.விஜய் வரிகளமைத்து சிற்பியின் இசையில் உன்னிமேனன் பாடிய, 

"யார் இந்த தேவதை 

யார் இந்த தேவதை"  

  எனும் பாடலையும் பொதுத்தேடலின் புள்ளிவைத்த வரைவுகளாகவும், 'உத்தமபுத்திரன்' திரைப்படத்தில் ஜி.ராமநாதன் இசையில் டி .எம்.எஸ்  பாடிய, 

"யாரடி நீ மோஹினி 

கூறடி என் கண்மணி" 

எனும் நேரடி அடையாளத் தேடலையும் குறிப்பிடலாம். 

 சில நேரங்களில் 'யார்'எனும் சொல் நம்பிக்கைக்கு உத்திரவாதம் அளிக்கா நிலையையும் ஏற்படுத்தக்கூடும்.அந்த கோணத்தில் அமைந்த இரு பாடல்களே, 

'பறக்கும் பாவை' திரைப்படத்தில் P. சுசீலா பாடிய, 

"யாரைத்தான் நம்புவதோ பேதை நெஞ்சம் 

அம்மம்மா பூமியிலே யாவும் வஞ்சம்" 

  எனும் விரக்தியில் துவண்டுபோனப் பாடலும்,அந்த விரக்தியை துணிந்து எதிர்கொள்ளும் 'எங்க ஊர் ராஜா' திரைப்படத்தில் டி.எம்.எஸ் பாடிய, 

"யாரை நம்பி நான் பொறந்தேன் 

போங்கடா போங்க 

என் காலம் வெல்லும் வென்ற பின்னே 

வாங்கடா வாங்க" 

  எனும் துரோகத்தை தூக்கி எரியும் பாடலு மாகும்.இந்த இரண்டு பாடல்களை யுமே கண்ணதாசன் எழுத எம்.எஸ்.விஸ்வ நாதன் மனம் கலங்க இசையமைத்திருந் தார்.  

   சிலர் காதலிக்காக தாஜ்மஹால் போன்ற மாளிகையை கட்டிவைத்து, அதில் தன் உயிரோடு கலந்த காதலி, வாழ்க்கைப்படியில் கால்பதிக்க மறுக் கையில்,

"யாருக்காக இது யாருக்காக 

இந்த மாளிகை வசந்த மாளிகை 

காதல் ஓவியம் கலைந்த மாளிகை" 

 என்று உரக்கப்பாடி மன உளைச்சலை ஓரம் கட்டுவர்.

   கே.வி.மகாதேவன் இசையில் விண்ணை முட்டிய'வசந்த மாளிகை' திரைப்படத்தில் கண்ணதாசனின் வரிகளால் உரக்கக்குரல் எழுப்பிய இப் பாடல், யார் யாரை நெஞ்சுருகி கதற வைத்திருக்குமோ,அன்றைய திரையரங் குகளே அறியும்! 

  மனித மரணத்தின்வாக்குமூலமாக அமைந்த'வாழ்வே மாயம்' திரைப் படத் தில் கங்கை அமரன் இசையில் கே.ஜே. யேசுதாஸ் பாடிய,'வாழ்வே மாயம்' பாடலில் கூட. 

"யாரோடு யார் வந்தது 

நாம் போகும்போது 

யாரோடு யார் செல்வது" 

என்றும்,

"யார் யார்க்கு என்ன வேடமோ

இங்கே 

யார் யார்க்கு எந்த மேடையோ" 

என்றும் வரிகள் முளைத்து,சோக மரங்களாகும்.

  வாலியின் வலிநிறைந்த இவ்வரிகள் யார் யார் மனதில் துன்ப மேகங்கள் சூழச் செய்ததோ அதை வாலிதான் அறிவாரோ!. 

"என்னை யாரென்று எண்ணி எண்ணி

நீ பார்க்கிறாய்

இது யார் பாடும் பாடலென்று

நீ கேட்கிறாய்"

  என்று 'பாலும் பழமும்'திரைப்படத்தில் கட்டிய  மனைவியைக் காண இயலாத, அவர் யாரென்று அறிய முடியாத பார்வை இழந்த கணவனும், பார்வை இருந்தும் தான்தான் அவரது மனைவி என்று காட்டிக்கொள்ள முடியாத மனைவியும் பாடுவதாக அமைந்த பாடல்,என்ன ஒரு கொடுமையான அனுபவம்!.இந்தக்காட்சி யும் அக்காட்சி பாடல்வழி படமாக்கப்பட்டி ருந்த விதமும், தமிழ்த்திரைப்பட வரலாற் றில் வாழ்வியல் புதிராய் அமைந்திருந் தது.கண்ணதாசனின் கனமான இவ் வரி கள் விஸ்வநாதன் ராமமூர்த்தி இசையில் காலம் கடந்து களைகட்டுகின்றன.

   அன்போ காதலோ,யாரின் மனப்பிடியில் யாரிருப்பர் என்ற உண்மையை,

"யார் மனதில் யாரிருப்பர் 

யாரறிவார் உலகிலே"

   என்று மனக்குமுறலாய் கவிதை வரி களை உள்ளடக்கி,'காத்திருந்த கண்கள்' திரைப்படத்தில் சீரகாழி கோவிந்தராஜன் பாடிய, 

"ஓடம் நதியினிலே ஒருத்திமட்டும் கரயைினிலே"

   எனும் கருத்தாழமிக்க விஸ்வநாதன் ராமமூர்த்தி இசையில் உருவான பாடல், உள்ளங்களை ஊஞ்சலாடச் செய்திருக் கும்.'யாரின்' பிடியில் இன்னும் எத்தனை யோ பாடல்களுண்டு.யாராலும் புதிர்ககள் பல சுமந்த வாழ்விற்கு விடைகாண இயலாது.யார் யார் மனதில்,யார் யாரெல் லாம் மனம் குழப்பம் விதவிதமாய் விதைக்கின்றனரோ!யார் யாரெல்லாம் சிந்தனைத் தெளிவுடன் சிறகடித்து செயல்வானில் பறக்கின்றனரோ!

       ==============0===============

Virulent negativity in films.

    It was the famous English poet John Keats who first used the term "negative capability", in one of his letters in 1817, to imply the attainment of aesthetic perfection and sublimity, in the midst of intellectual confusion and difficulties. Subsequently, many poets, philosophers and literary theorists, started using this term widely, to clinch ideological outlays, through negative bumps on the way.

 Actually this term of Keats,was preceded by the other term 'willing suspension of disbelief' used by another romantic poet S.T. Coleridge. This famous quote means, believing things that could not be believed. Cinema as the most powerful form of art, creates a convincing base, to drive people towards believing many unbelievable things and illusions.

  Film making , especially Tamil film making during the post-independence era, stuck to family and social ideologies,with absolute dedication to its script and narration, with minimum violence displayed on the screen. There were of course themes and characters embedded in elements of negativity, such as greed, jealousy, rumour--mongering, and backstabbing. But the visual impact of violence was much less, until the end of the last millennium, or even until a decade ago.

  Interestingly, in between countless disclaimers, the audience would also come across confessions like smoking, liquor, sex and foul language being used in the film they are watching. After the arrival of OTT releases, those who prefer viewing films to serials, would have watched films released in multilingual mode, flooded with brute violence, exhibiting a killing spree,with any tool available on hand. The recent 'pretty' additions in this list are, hammers, screw drivers, sickles, spades, crowbars, pick axes, steel rods, steel pipes, vehicle wheels and even blades hidden in mouth, making the victims vulnerable to attacks in any form. Blood is the target, and so bloody is the film makers' thinking, up to. 

  This sort of film making is mysterious. Does it reflect the course of events taking place in their hometown, disturbing the film makers' mind, or does it vindicate the film makers' fancy to depict events in the manner they want to. No doubt,violence has become a part of life's routine either at home, or outside one's home. Family feuds, violent acts against women in various forms, rowdyism rooted to reckless violence, revenge saga and gang wars, are the more prominent negativities, portending the fall of humanity. 

   Now the question here is, will this sort of film making throw light on the need for shunning violence through genuine legal enforcement ,or will it delight persons with crooked minds, and encourage them to indulge in more brutality, with the protocols of violence shown on the screen?. Amazing film makers like Vetrimaran, Lokesh Kanagaraj ,Nelson and many others with their brilliant creative exuberance, could think better, in changing their 'violence exhibition formula skits' differently, so that they do not dehumanize film watching into an exercise of viewing devilry, from the box office.

  Films like Vada Chennai,Vikram II, Leo, Jailor,Malayalam films Aavesham,Bougain Villea, Level Cross,the most recent Pani {to mention a few},and a vast wagon of the digital version of films of these kinds, abound in "negative capability", towards creating perfect cinema, through dangerously 'imperfect' visuals. One must see the facial expression of the killers in such scenes. How many shots showed the brutal killing of a school teacher, in the film Vettaiyan, and how many times the shots were repeatedly shown, for the sake of cinematic impact, more than the crime's detective necessity. It is to a macabre world of cinematic version we are moving ahead, unmindful of the already existing gory scenario of a generation, helplessly exposed to drug menace, technology tantrums, and the possibility of the negative side of AI.

   Under these circumstances, it becomes the paramount responsibility of those involved in film making, to think several times, before magnifying the thrust of violence prevailing in the world, in various forms. It does not mean that film makers' individuality and independence in unfolding their creative dimensions, should be curtailed. It only means that cinema should not further erode the already falling standards of human values. This blog writer is quite sure that the audience would have breathed afresh,on watching films like Annapoorani, Meiyyazhagan, Raghu Thatha and the Malayalam films Little Hearts and Kadha Innuvare, forgetting the lightning and thunder of violence in cinema, for a while.

  In fact, this blog writer as a movie buff, is fond of crime and action thrillers. But the same thrillers and crime stories, can be shown in different ways without an over doze of violence. Every film maker knows that sordid scenes disturb the mind more than the eyes. There is nothing wrong in cherishing negative capability. But let the negative capability move on, in the positive direction. Let crimes against humanity be exposed with least thrust on exhibits of violence so that cinema's objective to cleanse society from evils, achieves its purpose, without sacrificing those objectives for the sake of visual extravaganza and commercial bonanza. 

               ===========0===========

எல்லார்க்கும் என்பதன் இனிமை.!

"எல்லோரும் இன்புற்றிருக்க நினைப்ப துவே அல்லாது

வேறொன்றும் அறியேன் பராபரமே"

   என்றார்,சைவ சித்தாந்த தத்துவத்தை சிந்தையில் வைத்துப் போற்றிய ,ஆன்மீக தத்தவச்சுடர் தாயுமானவர்.

எல்லார்க்கும் எல்லாம் நிகழ்பவை எஞ்ஞான்றும் 

வல்லறிதல் வேந்தன் தொழில் 

   என்று,பகைவர்,நண்பர்,பொதுவானவர், என எல்லாரிடத்திலும் நிகழ்வன எல்லா வற்றையும்,எப்போதும் ஒற்றால் விரைந்து அறிந்து கொள்ள வேண்டி யது,அரசின் வேலை என்றும், 

எல்லார்க்கும் நன்று ஆம் பணிதல் அவருள்ளும்

செல்வர்க்கே செல்வம் தகைத்து 

   என்று,பணிவு என்பது,பண்புடையோர் மட்டுமல்லாது,எல்லார்க்கும் நன்மை பயக்கும் செல்வமாகும் என்றும்,குறள்கள் மூலம் எல்லோர் நலனையும் முதன்மைப் படுத்தினார் வள்ளுவர்.

  தமிழ்த் திரைப் படங்களும் 'எல்லோரும் வாழவேண்டும்' 'எல்லோரும் நல்லவரே' 'எல்லோரும் இந்நாட்டு மன்னர்' என்று திரைப்படத் தலைப்புகளாலும் பின்வரும் மகத்தான பாடல்களாலும்,எல்லோரையும் மகிழ்வுறச்செய்ததன.   

 முதலாவதாக,'பராசக்தி' திரைப்படத்தில் டி.எஸ்.பகவதியும் எம்.எஸ். ராஜேஸ் வரியும் ஆர்.சுதர்சனம் இசையில் பாடிய அண்ணல் தங்கே எழுதிய,படம் முடிவுப்பாடலான, 

"எல்லோரும் வாழவேண்டும் 

உயிர்கள் இன்புற்று இருக்கவேண்டும்" 

எனும் பாடல் ஒரு தனி ரகம்.  

  இதனைப் புறந்தள்ளி'தென்றல் வீசும்' திரைப் படத்தில் P.சுசிலா பாடிய, கண்ண தாசன் வரிகளில்,விஸ்வநாதன் ராம மூர்த்தியின் இசையில் உருவான,

"எல்லோரும் வாழ்கவென்று உலகம் பிறந்தது;

இதில் ஏழையென்றும் செல்வரென்றும்

கலகம் பிறந்தது"

எனும் உலக வாழ்க்கை நடைமுறைப் பாடல்,மனதில் கலக்கம் தோற்றுவித் தது.".

   ஆனால் இதற்கு முற்றிலும் மாறுபட்ட சிந்தனையுடன் 'கறுப்புப்பணம்' திரைப் படத்தில் கண்ணதாசனே பாடுவதற் காக,கண்ணதாசன் எழுதிய பாடல் 

"எல்லாரும் எல்லாமும் பெறவேண்டும் 

இங்கு இல்லாமை இல்லாத நிலைவேண்டும்" 

   எனும் மகத்தான வரிகள் மூலம்,ஒட்டு மொத்த மனித குலத்தின் நலம் வேண்டி சீர்காழி கோவிந்தராஜன் குரலில் ஒலித்து,நன்மைச் சிந்தனையில்,மனித இனம் திளைக்கச்செய்தது.

  இறைவனைத் தொழுகையில் கூட்டுப் பிரார்த்தனையாகவோ,அல்லது எல்லோ ரின் தொழுகை,மகிழ்ச்சியை மனதில் தாங்கியோ'பாவ மன்னிப்பு' திரைப் படத்தில்,டி.எம்.சௌந்தராஜன் நாகூர் ஹனிபாவுடன் பாடிய கண்ணதாசன் வரிகளான, 

"எல்லோரும் கொண்டாடுவோம் 

அல்லாஹ்வின் பேரைச் சொல்லி 

நல்லோர்கள் வாழ்வை எண்ணி"

  எனும் பாடல்,நல்லோர்கள் வாழ்வை எண்ணி இறைவனை நினைக் கை யில்,மகிழ்ச்சிப்பரவசம் பூத்துக்குலுங்கி ஆன்மீகக் கொண்டாட்ட மாவதை ஆனந் தமாய் உணர்த்தியது. 

  ஆனால் அதே நேரத்தில், எல்லோரின் மகிழ்ச்சிக்காகப் பாடும் ஒருவன் காதலில் தோற்கும்போதோ,அல்லது நம்பிக்கை மோசம் போகும்போதோ, விரக்தியில் எம.எஸ்.விஸ்வநாதன் இசையில் அமைந்த  கண்ணதாசன் வரிகளே 'எங்க மாமா'திரைப் படத்தில் டி.எம்.சௌந்த ராஜன் பாடிய, 

"எல்லோரும் நலம்வாழ நான் பாடுவேன் 

நான்வாழ யார் பாடுவார்" 

   எனும் வேதனை நெஞ்சில் தாங்கிய பாடலாகும். இதற்கு முரண்பட்டு எல்லோ ரும் சொல்லுமோர் பாடலை தான் சொல் லுவதாக, 'மறுபடியும்' திரைப்படத்தில் எஸ.பி.பி குரல் குழைந்து பாடிய பாடலே,

"எல்லோரும் சொல்லும் பாட்டு

சொன்னேனே உன்னைப் பார்த்து

மேடையே 

வைய்யகம் ஒரு மேடையே

வேஷமே 

அங்கெல்லாம் வெறும் வேஷமே"

  என்று பொய்மையின் முகத்திரயைை புன்முறுவலுடன் மென்மயைாய் மடித் தெறிந்து வீசிய வாலியின் வசீகரப் பாடல்.இளையராஜாவின் இன்னிசையில் ஏகாந்தமாய் நெஞ்சில் ரீங்காரமிட்ட பாடலிது.

  பரவசம்,பரந்த சிந்தனை,யதார்த்தம் விரக்தி போன்ற பல நிலைகளில்  வியாபிக்கும் 'எல்லோரும்'எனும் சொல்லால் நம்மை எல்லாம் குஷிப் படுத்திய கண்ததாசன் பாடலொன்று 'சுமதி என் சுந்தரி' திரைப்படத்தில் இடம்பெற்றது. ரயில் பயணத்தின்போது பயணிகள் பாடுவதாக அமைந்த, 

"எல்லோருக்கும் காலம் வரும் 

சம்பாதிக்க நேரம் 

வருவது எந்த வழியோ" 

என்று ஆண்  குரலில் ஏ.எல்.ராகவனும், 

"அள்ளித்தர தெய்வம் உண்டு 

பூட்டிவைக்க பெட்டி உண்டு 

அதுவரை என்ன கதையோ" 

  என்று பெண் குரலில் எல்.ஆர்.ஈஸ்வரி யும் பாட,எம்.எஸ்.விஸ்வநாதன் இசையில் அப்பாடல் களிப்புடன் களைக்கட்டியது. 

முடிவாக,

"உண்டால் அம்ம இவ்வுலகம் இந்திரர் 

அமிழ்தம் இயைவ தாயினும் இனிதெனத்

தமியர் உண்டலும்  இலரே"

என்று தொடக்கி 

"தமக்கென முயலா நோன்தாள்

பிறர்க்கென முயலுநர் உண்மையானே" 

   என்று முடியும் புறநானூற்றுப்பாடலைப் போல, பிறர்க்கெனவும், எல்லார்க்கு வேண்டியும்,சிந்தித்தலும் செயல்படுத லும்  போன்றொரு, நல்லறம் பூத்துக்கு லுங்கும் அறநெறிப்பூங்கா,மண்ணில் வேறெதுவும் இல்லை என்பதை,உறுதி படக்கூறலாம். இந்தவகைத் தத்துவத் தையே இப் பதிவில் கண்ட பல பாடல் களும் சான்றுரைத்து,தமிழ்திரையின் பெருமையை பறைசாற்றுகின்றன.

                       ==================0=================

The disbanded,dignifying director duo

    Tamil cinema's film makers at times come together,to direct films on account of their similar ideologies and identical creative modules. The earliest duo in this aspect were Krishnan Panju, who made very many successful films starting with Poompaavai.to Malarum Ninaivukal.S.Panju was six years younger than R.Krishnan..

  Most famous Tamil films like Nalla Thambi, Kuladheivam,Thilakam,Annai,Server Sundaram Kuzhandhaiyum Dheivamum, Kaliyuga Kannan, Vaazhndhu Kaattukiren, Vaazhvu En Pakkam  Sivaji Ganesan's Parasakthi,Dheiva Piravi, Pudhayal, Kungumam &Uyarndha Manidhan, MGR's Petral Thaan Pillaiyaa,Engal Thangam,& Idhaya Veenai and M.K.Muthu's Pillaiyo Pillai Pookaari &Anaiyaa Vilakkku,cannot ever leave the memories of the audience who watched them.

  Unlike Krishnan Panju,Sandhaana Bharadhi and P.Vasu whose fasinating film Panneer Pushpangal delighted the audience with adolescent pranks and calf love parted ways to strike their personal impressions on the big screen.Whereas,in the line of Krishnan Panju,there came the duo Devaraj Mohan who created their characteristic sparks in the tinsel world. Together they made about seventeen films, starting from Ponnukku Thanga Manasu to Kannil Theriyum Kadhaikal.After this Devarajan parted ways with Mohan,and independently made about five films.

  So long they were together, for seven years between 1973 and 1980, they made low budget, clean movies,worthy of catering to the desires and expectations of the family audience, The most important factor of their films was the inclusion of Sivakumar as hero,in most of them. Starting from Ponnukku Thanga Manasu,popular films like Kanmani Raja, Annakkili,Uravadum Nenjam, Saindhaadamma Saindhaadu,Rosaappu Ravikkai Kaari{That was Sivakumar's one hundredth film}Chittukkuruvi,Kavikkuyil, Poonthalir, and Oru Vellaadu Vengaiyaakiradhu were all Sivakumar films.The duo's other heroes were Muthuraman {Uravu Solla Oruvan} Jaishankar {Vaazha Ninaithaal Vaazhalaam} Vijayakumar {Palootti Valartha Kili} and Sarath Bhabu{Kannil Theriyum Kadhaikal. Sujatha was the most frequent female player of prominent roles in their films.

  Devaraj Mohan can take the credit for introducing the musical prophet Ilayaraja into Tamil cinema,through their most successful film Annakili,whose success also rested on its unique musical component, with captivating numbers like Machaana Paartheengalaa and Annakili Unna Thedudhe. Dignified and sacrificing romance, male selfishness and domination {Saaindhaadamma Saaindhaadu Poonthalir and even Annakili}and societal gossip as well as social indifference,were some of the significant thematic contents of their films.

  Women were mostly seen as victims of male chauvinism and social under estimation.To see a woman getting killed in a stampede was the most excruciating cinematic event witnessed in Annakili. The heroine had to die like this,purely for saving the family of the teacher whom she loved and adored. Similarly,the heroine's pathetic death  and the plight of her toddler son  were another tragic scene that would have cast deep agony to the audience, while watching the film Poonthalir.Sujatha was the female star in both the films. 

   Slow narration was at times found to be a weakening segment of the films of this duo.But the fact that they could make the producers reap profit with small investments,spoke about their care for the vital commercial element involved in making films.None of the films of the duo hurt the sentiments of the audience or made them victims of cheap cinema at the theatres.The audience got their money's worth in their films and the producers did not lose their precious borrowed funds.In this way, this duo could be called the master planners of  the most wanted audio visual experience of the last century. Though disbanded at a later stage in their career, Devaraj Mohan could be called the makers of dignifying films in Tamil Cinema.

                              ===============0=================

வீராச்சாமி &,சாமிக்கண்ணு..

   

    'கடுகு சிறுத்தாலும் காரம் போகாது' எனும் ஓர் பழங்கூற்று தமிழ் மொழியில் உண்டு.இப்பழஞ்சொல்லை நடைமுறை யில் நிரூபிக்கும்  வண்ணம்,தமிழ்த்திரை யில் சிறு வேடங்களில்,குறைந்த காட்சி களில் தோன்றி,திரையை மட்டுமல்லாது திரைப்படம் காண்போர் நெஞ்சங்களை யும் கொள்ளையடித்த ஒரு சில நடிகர்கள் உண்டு.

   ஓமக்குச்சி நரசிம்மனின் அருகம்புல் தலை முடியம்,லூஸ் மோகனின் இயல் பான சென்னைத் தமிழ் சறுக்கல்களும், குமரிமுத்துவின் ஒக்கிப்புயல் சிரிப் பொலியும்,இயல்பான கடுகின் காரத்தை தமிழ்த்திரையில் வெளிப்படுத்தின.

    இந்த வகையில் காலஞ்சென்ற முதுபெரும் சொற்பக் காட்சி நடிகர்களான வீராச் சாமியும் சாமிக் கண்ணுவும், எண்ணையில் தாளிக்கப் படும் கடுகின் ஓசையாய் தமிழ்த்திரையில் தனியிடம் பிடித்தனர்.1959இல் 'நாலு வேலி நிலம்' திரைப்படத்தின் மூலம் அறிமுகமான ஏ.கே.வீராச்சாமி தென்னிந்திய திரைப் படச்சங்கத்தின் துணைத் தலைவராகப் பணியாற்றினார் என்பதும், நடிகர் திலகத் தின் நாடக சபையில் அங்கம் வகித்தார் என்பதும்,குறிப்பிட்டு பதிவிடப் படவேண் டிய விவரங்களாகும்.

   குரல் கனத்த ஏ.கே.வீராச்சாமி,இயக்கு னர்  திலகம் கே.எஸ்.கோபாலகிருஷ்ண னின் கற்பகம்,செல்வம்,குறத்திமகன், சின்னஞ்சிறு உலகம்,சித்தி,குலமா குணமா,கண்கண்ட தெய்வம், தசாவதா ரம், போன்ற திரைப்படங்களில் குறிப்பிட் டுச் சொல்லும் வேடங்களில் நடித்திருந் தார்.

 எம்.ஜி.ஆரின் 'பணக்காரக்கூடும்பம்' மற்றும்'பணம் படைத்தவன்'ஆகிய இரு படங்களில் அவர் தோன்றியிருந்தாலும், சிவாஜியுடன்,அவர் நடித்த நிறை குடம், லாரி,டிரைவர் ராஜாக்கண்ணு,குலமா குணமா, சங்கிலி,பாதுகாப்பு,போன்ற படங்களை எல்லாம் கடந்து,பாரதி ராஜா வின்'முதல் மரியாதை'திரை ப்படத்தில் அவர் சிவாஜியை நோக்கிக் கேட்கும் 'எசமான் எனக்கு ஒரு உண்ம தெரிஞ்சாக னும்' என்ற முறுக்கேறிய ஒற்றை வரி வசனத்தால்,உரமேறி உயர்ந்து நிற்கிறார்.

  ஏ.பி.நாகரஜனின் வா ராஜா வா,திரு மலை தென்குமரி,அகத்தியர், போன்ற திரபை்படங்களும் அவர் நடிப்புத்திறனு க்கு நன் மதிப்பு தேடித்தரும்.கிட்டத்தட்ட ஐந்நூறு தமிழ்த் திரைப்படங்களுக்கு மேல் நடித்த ஏ.கே.வீராச்சாமி,தனது ஒற்றை வரி.வசனத்தால் முதல் மரியாதை பெருகிறார்.கமலின் வசூல்ராஜா எம்.பி. பி.எஸ்தான் ஏ.கே.வீராச்சாமியின் இறுதிப்படமாகும்.

   வீராச்சாமிக்கு மூன்று வயது முதியவ ரான சாமிக்கண்ணு,அவருக்கு ஐந்து ஆண்டுகளுக்கு முன்னதாகவே,'புதுயுகம்' என்னும் திரைப்படத்தின் மூலம் தமிழ்த்தி ரையில் தடம் பதித்தார்.வீராச்சாமியைப் போலவே அவரும் எம்.ஜி.ஆரின் 'சபாஷ் மாப்பிள்ளை'மற்றும்'உரிமைக்குரல்'ஆகிய இரண்டு திரைப்படங்களில் நடித்திருந்  தார் என்பதோடு,சிவாஜியின் வெற்றிப் படங்களான,கர்ணன்,எங்க ஊர் ராஜா, பட்டிக்காடா பட்டனமா,சவாலே சமாளி,  பொன்னூஞ்சல்,ராஜபார்ட் ரெங்கதுரை,  மனிதனும் தெய்வமாகலாம் ஆகியவற் றில் சிறப்புப் பங்களித்தார்.

   சாமிக்கண்ணுவும்,கே.எஸ்.கோபால கிருஷ்ணனின்,சித்தி,செல்வம், குறத்தி மகன்,சின்னஞ்சிறு உலகம்,ஆகியவற் றில் வீராச்சாமியுடன் இணைந்து நடித்த தோடு நில்லாது,அந்த இயக்குன ரின் படங்களான பேசும் தெய்வம்,பணமா பாசமா,குலவிளக்கு,போன்றவற்றிலும் இடம் பெற்றிருந்தார்.மேலும் சாமிக் கண்ணு கே.பாலச்சந்தரின் நகைச்சுவை சித்திரங்களான பாமா விஜயம்,அனுவி ராஜா அனுபவி, ஆகிய வற்றிலும்  பாலச்சந்தரின் பட்டினப்பிரவேசத்திலும்,ஸ்ரீதரின் பூஜைக்கு வந்த மலர்,கொடி மலர்,காதலிக்க நேரமில்லை,போன்றவ ற்றிலும்,இயக்குனர் மகேந்திரனின் முள்ளும் மலரும்,உதிரிப் பூக்கள், பூட்டாத பூட்டுக்கள்,ஜானி,நெஞ்சத்தகை் கிள்ளாதே,ஆகியவற்றிலும் நினைவில் தங்கும் வண்ணம் நடித்திருந்தார்.

    வீராச்சாமியைப்போலல்லாது சாமிக் கண்ணுவின் குரல் தழதழத்து,குழைந்து, சில நேரம் நகைச்சுவையோடும் சில  நேரம் சோகத்தில் நனைந்தும்,பயணித்து நெஞ்சை அள்ளும். அப்படி மறக்கமுடியாக் காட்சியாய் அமைந்ததுதான்,ரஜினியின் 'சிவா' படத்தில் தொழிளாளர்கள் விருந் தில் கலந்து கொண்டு,திடீரென்று ரஜினி யின் வீட்டில் பணம் காணாமல் போய்  ஒவ்வொருவரையும் பரிசோதிக்க தொழி ளாளர்கள் முடிவு செய்ய, சாமிக்கண்ணு மறுத்து இறுதியில். வலுக்கட்டாயமாய் பரிசோதிக்கப்படுகை யில் அவர் வயிற்றில் தன் பிள்ளை களுக்காக பதுக்கிவைத்திருந்த உணவுப் பண்டங் கள் சிதறுகையில்,சாமிக்கண்ணு வுடன் சேர்ந்து திரையரங்கில் அனைவரும் கண் கலங்கியிருப்பர்.

   இதற்கு மாறாக,'சகலகலா வல்லவன்  திரைப்படத் தில் கமலின் தந்தை சின்னய்யாப் பிள்ளையாக ஒரு கலக்கு கலக்கியிருப்பார்,சாமிக்கண்ணு. சாமிக் கண்ணுவின்,இதர குறிப்பிட்டு பட்டியலிட வேண்டிய திரைப்படங்கள்,நான், ஜீவனாம்சம், பொண்ணுக்கு தங்கமனசு, அன்னக்கிளி,கவிக்குயில், பாலூட்டி வளர்த்தகிளி,வண்டிச்சக்கரம், என் கேள்விக் கென்ன பதில் போன்றவை  களாகும். 

  மொத்தத்தில்,என்பத்து நான்கு ஆண்டு கள் வாழ்ந்த வீராச்சாமியும், தொன்நூற்று நான்காண்டுகள் வாழ்வு கண்டசாமிக் கண்ணுவும், வெள்ளித்திரையில் மின்ன  லெனத் தோன்றி,விண்ணை முட்டும் வீரிய நட்சத்திரங்களாயினர்.வளமையின் மிடுக்கிலும்,வறுமையின் கிடப்பிலும், வாழ்க்கைப்பாதையின் எதார்த்தங்களை வண்ணக்கோலங்களாக்கினர்.மிட்டா மிராசு போலும்,மிரண்டுபோன அடிமை களாகவும்,மிதமிஞ்சிய திறமையுடன், கதா பாத்திரங்களாக மட்டுமல்லாது,நிச வாழ்க்கை மனிதர்களாய் என்றென்றும் நெஞ்சில் நிறைகின்றனர்,இவ்விரு நடிப்பு வித்தகர்கள்.

        ============= = 0==============

Two winsome women with victory as prefixes to their names.

   

  The word Jeyam or Jeya would mean vicory in English.In the early Nineteen seventies there came into the Tamil silver screen,the two women Jeya Chithra and Jeya Sutha.They have quite a few significant similarities. Both of them made their entry into Tamil cinema in 1972.Jeyasudha was a year younger than Jeya Chitra. While Jeyachitra was introduced by K.S.Gopalakrishnan in Kurathi Magan,Jeya Sudha whose first film was Kula Gowravam, became a notable performer in K.Balachander's Sollathaan Ninaikirein in which Jeyachitra also did the meaty role of a highly talkative and innocent woman, failing to declare her love for the hero.

  Both Jeyachitra and Jeyasudha acted in K.B's other prominent film Arangetram. While Jeya Sudha performed an aggressive role in K.B's Abhoorva Ragangal,Jeyachitra later took up the role of an arrogant and wealthy mother in law in K.B's Puthu Puthu Arthangal. Later she did a similar arrogant role as the mother in law of Sathyaraj in Guru Danapal's film, Maman Magal. Jeyasudha's other Balachander film was Ninaithaale Inikkum.These two women made their joint entries in quite a few other well-known Tamil films like Devar's Vellikizhamai Vradham, A.C.Tirulokchander's Bharatha Vilas and Dheerga Sumangali. 

  Unlike Jeyasudha who acted more number of Telugu films,Jeyachithra's contribution to Tamil cinema was very solid. She was brilliantly paired with heroes like Sivakumar {Panathukkaga, Ponnukku Thanga Manasu,Onne Onnu Kanne Kannu and Thein Sindhudhe Vaanam besides the great film Vellikkizhamai Viradham}and with Jai Shankar in films like Yaarukku Maappillai Yaaro, Ungal Viruppam,Kalyanamaam Kalyaanam,Thottadhellaam Ponnagum, Kaliyuga Kannan,Unnaithaan Thambi,Vandikkaaaran Magan,and the most memorable  Prof.A.S. Prakasam's film Akkarai Pachai.

  Jeyachitra was also paired with Kamalahasan in Sollathaan Ninaikkirein,Pattaam Poochi and the ever-fascinating Sridhar film Ilamai Oonjalaadukiradhu.Her other films include Varaprasaadham with Ravichandran,the M.G.R film Navagraham and the Sivaji Ganesan films like Pilot Premnath, Sathyam,Lakshmi Vandhaachu and Ratha Paasam. Jeyachitra's other important films were Payanam,K.S.Gopalakrishnan's Dasaavadhaaram{as Goddess Lakshmi} Inspector Manaivi.and Mani Rathnam's Agni Natchathram as the unwed wife of Vijayakumar. Her latest films were Mani Rathnam's Ponniyin Selvan I&II

  Unlike Jeyachitra, Jeyasudha went into oblivion in 1983 to reappear after more than a decade, in Rajinikanth's film Pandian,as his elder sister and female cop. This film had challenging moments between the siblings. Later she took up elderly roles as the wife of Vijayakanth in Rajadurai and Thavasi, and as the wife of Sarath Kumar in 1977 and Vaarisu. Her character delineation and roleplay were compact and dignified as the mother of Vijayakanth in Thavasi[Vijayakanth in dual roles as father and son} and that of Vijay in Vaarisu and Karthik Sivakumar in Thozha.

  Both Jeyasudha and Jeyachithra would find their most deserving place in the annals of Tamil cinema by their distinct modes of acting and profound shades of character portrayals. Jeya chithra was a firebrand in dialogue delivery,in the line of P.Bhanumathi,Sowcar Janaki and Jeyalalitha.Her dynamic performance in films like Sollathaan Ninaikirein,Velli kkizhamai Viradham,Ponnukku Thanga Manasu and Akkarai Pachai as main role player will be ever remembered. As a nagging mother-in-law she performed remarkably well in Puthu Puthu Arthangal.

   However, Jeyasudha who did ultra-modern roles with substantial glamour quotient, became the symbol of meek motherhood in Thavasi,Thozha and Vaarisu .Especially her mother character in Vaarusu as the mother of Vijay was extraordinary appealing. Contrarily, Jeyachithra who represented the spirit of traditional womanhood in films like Vellikkizhamai Viradham,Ponnukku Thanga Manasu and Akkarai Pachai became an aggressive mother-in law in Puthu Puthu Arthangal and  Maman Magal. This kind of dramatic transition in character dimension speaks about the demonstrative acting skills of these two women, who have added victory as the prefix to their names and occupied the centre stage of South Indian cinema, as contemporaries of the same soil.

            ================0================